روحانی در آستانه دوازدهمین دوره انتخابات ریاست‌جمهوری چنان از گذشته انتقاد می‌کند که گویا اظهارات و عملکردهای خودش در این سال‌ها را فراموش کرده است.
شهدای ایران: « ... اردیبهشت 96 هم یکبار دیگر مردم ایران اعلام می کنند آنهایی که در طول 38 سال فقط اعدام و زندان بلد بودند، را قبول ندارند.»
«شما آنها را نمی‌شناسید من آنها را می‌شناسم. آنها روزی در جلسه‌ای تصمیم گرفتند که در تهران و در پیاده‌رو دیوار بکشند. آنها می خواستند پیاده رو زنانه و مردانه ایجاد کنند...»
اظهارات فوق را نه یک اپوزیسیون و نه کارشناس بی‌بی‌سی فارسی و شبکه‌های ماهواره‌ای بلکه حسن روحانی، رئیس جمهور و شخص نفر دوم کشورمان روز دوشنبه در جمع هواداران خود در همدان خطاب به رقبای انتخاباتیش عنوان کرد.
این گونه صحبت کردن آن هم از سوی کسی که خودش اظهارات و عملکردهای قابل تاملی را در طی سال‌ها حضور در مجمع تشخیص مصلحت نظام، مجلس خبرگان رهبری و مجلس شورای اسلامی داشته و امروز به دلیل کسب رأی، رقبایش را متهم می کند جای تعجب دارد.
شاید این روزها حسن روحانی در قامت یک منتقد قرار گرفته و گذشته خودش را فراموش کرده اما برای تنویر افکار عمومی نگاهی به عملکرد و سخنان منحصر به فرد روحانی در طول سال های پس از انقلاب خالی از لطف نیست.
* تقاضای «دار» زدن توطئه‌گرها در نماز جمعه
حسن روحانی که در سال های ابتدایی انقلاب، نمایندگی مردم سمنان در مجلس را بر عهده داشت، در یکی از جلسات مجلس، خواستار «دار» زدن «توطئه‌گرها» در نماز جمعه شد تا این اقدام «تاثیر بیشتری» داشته باشد.
روحانی 23 تیرماه 1359 در نطق خود در مجلس شورای اسلامی گفت: تقاضای من از دادگاه انقلاب ارتش این است که توطئه‌گرها را هنگام نماز جمعه در حضور مردم به «دار» آویزان کنند تا تاثیر بیشتری داشته باشد.
* حسن روحانی: الزامی شدن حجاب در ایران با نظر من بود
حسن روحانی در بخشی از کتاب خود درباره زمانی که مسئول اجرای طرح اجباری کردن حجاب در ادارات مربوط به ارتش بود، نوشت: بعد از انتقاد علمای قم به وضع حجاب سال ۵۷ و با وجود مخالفت‌های مردم و زنان بی‌حجاب جامعه، با نظر مثبت من، تصمیم گرفتیم حجاب را الزامی کنیم و طرح اجباری شدن حجاب در ارتش به عهده من بود که به همه دژبان‌ها گفتم هیچ زن بی‌حجابی را از فردا راه ندهید.
در گام اول، همه زنان کارمند مستقر در ستاد مشترک ارتش را که نزدیک به ۳۰ نفر بودند، جمع کردم و پس از گفت‌و‌گو با آنان قرار گذاشتیم از فردای آن‌روز با روسری در محل کار حاضر شوند.
زنان کارمند که همگی بجز دو یا سه نفر بی‌حجاب بودند، شروع کردند به غر زدن و شلوغ کردن، ولی من محکم ایستادم و گفتم: از فردا صبح، دژبان مقابل درب ورودی موظف است از ورود خانم‌های بی‌حجاب به محوطه ستاد مشترک ارتش جلوگیری کند.
«شما آنها را نمی‌شناسید من آنها را می‌شناسم. آنها روزی در جلسه‌ای تصمیم گرفتند که در تهران و در پیاده‌رو دیوار بکشند. آنها می خواستند پیاده رو زنانه و مردانه ایجاد کنند...»
اظهارات فوق را نه یک اپوزیسیون و نه کارشناس بی‌بی‌سی فارسی و شبکه‌های ماهواره‌ای بلکه حسن روحانی، رئیس جمهور و شخص نفر دوم کشورمان روز دوشنبه در جمع هواداران خود در همدان خطاب به رقبای انتخاباتیش عنوان کرد.
این گونه صحبت کردن آن هم از سوی کسی که خودش اظهارات و عملکردهای قابل تاملی را در طی سال‌ها حضور در مجمع تشخیص مصلحت نظام، مجلس خبرگان رهبری و مجلس شورای اسلامی داشته و امروز به دلیل کسب رأی، رقبایش را متهم می کند جای تعجب دارد.
شاید این روزها حسن روحانی در قامت یک منتقد قرار گرفته و گذشته خودش را فراموش کرده اما برای تنویر افکار عمومی نگاهی به عملکرد و سخنان منحصر به فرد روحانی در طول سال های پس از انقلاب خالی از لطف نیست.
* تقاضای «دار» زدن توطئه‌گرها در نماز جمعه
حسن روحانی که در سال های ابتدایی انقلاب، نمایندگی مردم سمنان در مجلس را بر عهده داشت، در یکی از جلسات مجلس، خواستار «دار» زدن «توطئه‌گرها» در نماز جمعه شد تا این اقدام «تاثیر بیشتری» داشته باشد.
روحانی 23 تیرماه 1359 در نطق خود در مجلس شورای اسلامی گفت: تقاضای من از دادگاه انقلاب ارتش این است که توطئه‌گرها را هنگام نماز جمعه در حضور مردم به «دار» آویزان کنند تا تاثیر بیشتری داشته باشد.
* حسن روحانی: الزامی شدن حجاب در ایران با نظر من بود
حسن روحانی در بخشی از کتاب خود درباره زمانی که مسئول اجرای طرح اجباری کردن حجاب در ادارات مربوط به ارتش بود، نوشت: بعد از انتقاد علمای قم به وضع حجاب سال ۵۷ و با وجود مخالفت‌های مردم و زنان بی‌حجاب جامعه، با نظر مثبت من، تصمیم گرفتیم حجاب را الزامی کنیم و طرح اجباری شدن حجاب در ارتش به عهده من بود که به همه دژبان‌ها گفتم هیچ زن بی‌حجابی را از فردا راه ندهید.
در گام اول، همه زنان کارمند مستقر در ستاد مشترک ارتش را که نزدیک به ۳۰ نفر بودند، جمع کردم و پس از گفت‌و‌گو با آنان قرار گذاشتیم از فردای آن‌روز با روسری در محل کار حاضر شوند.
زنان کارمند که همگی بجز دو یا سه نفر بی‌حجاب بودند، شروع کردند به غر زدن و شلوغ کردن، ولی من محکم ایستادم و گفتم: از فردا صبح، دژبان مقابل درب ورودی موظف است از ورود خانم‌های بی‌حجاب به محوطه ستاد مشترک ارتش جلوگیری کند.
