به گزارش خبرنگار اجتماعی پایگاه خبری شهدای ایران؛ یک جانباز شیمیایی و اعصاب و روان که در روستاهای اطراف اراک زندگی می کند از توهین کارکنان بنیاد شهید به جرم دهاتی بودنش اظهار گلایه کرد.

بنابراین گزارش؛ «صفت الله رحیمی آشتی» جانباز بی نشانی است که از درصد جانبازی فقط مشکلات پوست و ریه و اعصاب را یدک می کشد و با کشاورزی خرج زندگی  و داروهایش را می پردازد.

تمامی پزشکان و متخصصان امین و مورد اعتماد بنیاد شهید و امور ایثارگران بعد از معاینه این جانباز اظهار داشته اند که علایم شیمیایی در پوست و ریه و ترکش در بدنش موجود است اما کمیسیون پزشکی بنیاد شهید به دلیل نبود گواهی پزشکی زمان مجروحیت جانبازی اش را تایید نمی کند.

بیمارستان آتش گرفت مدارکم سوخت

این جانباز که تنها نمونه از جانبازان «با نام» اما «بی نشان» نیست می گوید: در سال 74 بیمارستان قدس اراک دچار آتش سوزی شده و تمام مدارک بالینی ام در آتش سوخته است و من نمی توانم هیچ گواهی ای از بیمارستان جهت بستری شدن در نتیجه مجروحیت شیمیایی بیاورم اما بنیاد شهید نمی پذیرد.

با یارانه زندگی می کنم

این جانباز دفاع مقدس می گوید: تا کنون هر چه توان داشتم را در کار کشاورزی گذاشتم و با درآمد همان شخصاً کار درمانم را انجام می دادم و خرج زندگی ام را هم می دادم اما حالا هم دیگر کم توان شده ام و هم به دلیل نبود آب کافی کشاورزی هم امکان پذیر نیست.

رحیمی آشتی ادامه داد: هم اکنون ماهیانه مبلغ 250 هزار تومان یارانه دریافت می کنم که هم هزینه زندگی ام است هم با همان پول به دکتر می روم و دارو تهیه می کنم. البته ناگفته نماند که به هر کسی هم رو زده و قرض گرفته ام.

چون دهاتی هستم مسخره ام می کنند

 این جانباز دفاع مقدس می گوید: هر زمان به بنیاد شهید می روم و درخواست رسیدگی می کنم، کارکنان بنیاد شهید وقتی می فهمند از دهات آمده ام من را مسخره می کنند مگر دهاتی بودن جرم است. چرا آن کسانی که در شهر اختلاس مس کنند را مسخره نمی کنند  و من که سال ها نان بازوی خودم را خورده ام و با هزاران مشکل پوستی کار کشاورزی می کنم را مورد تمسخر قرار می دهند؟!

این جانباز می گوید: اگر بنیاد شهید هزینه درمان من را هم بدهد راضی هستم چرا که دیگر پا به سن گذاشته ام و مشکلات شیمیایی بیشتر اذیتم می کند.