در بخش هایی از این یادداشت آمده است: "می‌دانم تنظیم‌کنندگان آن برنامه چه فکری در سر داشته‌اند. نکته دیگر نشان دادن صحنه گریستن اسیری آمریکایی لابد برای تحقیر آمریکا بود. پرسش این است که سربازی جوان که پشت‌گرم به ابرقدرت شماره یک جهان و آن ناوشکن‌ها و غول‌های دریایی و هوایی است، با چه احساسی و در چه شرایطی به گریه افتاده است؟ ظواهر نشان می‌دهد که در شرایط عمومی، اقدامی با قصد به گریه انداختن آنان انجام نشده است. پس چرا نوع برخورد و به زانو نشاندن  آنان با دست‌های نهاده بر پشت سر که در نمایش ناهنجار قم نقش اسیر زن را هم به بازیگری زن‌نما و بزک‌کرده داده بودند، برای آن جوان می‌توانست یادآور شباهت صحنه با صحنه‌های اسیران آمریکایی و اروپایی با لباس نارنجی و دست‌نهاده بر پشت گردن در صحنه اعدام داعش باشد که لحظاتی بعد گردنشان بریده می‌شد یا تیر خلاص دریافت می‌کردند؟

متأسفانه آن فیلم تحقیرآمیز بیشتر حکایت از چنین احساسی در آن سرباز داشت که با توجه به تبلیغات ایران‌هراسانه پیشین و نمایش‌های (داعشی )خود را در آستانه فنا می‌بیند و نومیدانه به یاد خانه و خانواده و همسر و فرزند و شهر و دیار می‌افتد و طبیعتا به خاطر سرنوشت شوم و محتوم خود می‌گرید."

نويسنده يادداشت روزنامه قانون در حالي گريه اين سربازان به ظاهر آهنی كشور آمريكا را ناشی از رفتار نامناسب و داعش وار پاسداران سپاه مي داند كه بدبينانه ترين نگاه ها نيز اين تعبير را نميپذيرد و واقعا مشخص نیست،  چگونه اتفاقي كه باعث احساس غرور بسياری از ايرانيان به علت اين توانمندی نظامی و سيطره بر مرزهای جمهوری اسلامی است، به این شکل توسط کسی که خود را پژوهشگر می نامند، تفسیر شده است.

لازم به ذكر است، اين اتفاق آن قدر حائز اهميت بود كه مقام معظم رهبری علاوه بر تشكر ازسپاه پاسداران به صورت حضوری به تجليل از اين جان بركفان پرداختند.

* فردا