فرمانده، که از سویی به سوی دیگر می رفت، صدا زد: « دو نفر رزمنده با حال برای آن تپه می خواهم و اشاره کرد به تپه ای که تیر بار دشمن در حال شلیک به طرف نیروها بود.
سرویس اجتماعی پایگاه خبری شهدای ایران؛ پشت خاک ریز ها را، با بیل نظامی همراه، گود کرده و با چند عدد گونی پر از خاک، جان پناهی برای خودمان درست کردیم . « به چهره بچه ها نگاه کردم، صورت ها پر از غبار و خاک بود، لباس ها همه کثیف و خاکی، ناگهان در میان چهره ها، صورتی آشنا به چشمم آمد ، او موسی بود. خوشحال شدم. او هم که تازه متوجه من شده بود، گفت: « جواد تو هنوز زنده ای ؟ » و من سرم را تکان دادم و گفتم : « به لطف خدا. »
فرمانده، که از سویی به سوی دیگر می رفت، صدا زد: « دو نفر رزمنده با حال برای آن تپه می خواهم و اشاره کرد به تپه ای که تیر بار دشمن در حال شلیک به طرف نیروها بود. من که تا آن لحظه ، حضور موثری در آن عملیات نداشتم، وسوسه شدم که یکی از آن دو نفر باشم. با صدای بلند گفتم: « اگر یک کم بی حال باشد ، اشکالی دارد ؟ »
موسی مات ومبهوت مرا نگاه کرد و من هم با شوق او را. بالاخره، « موسی از جایش بلند شد و من هم پشت سرش از شیاری ، به طرف تپه ای که عراقی ها بالای آن بودند شروع به دویدن کردیم . صدای ویژ ویژ رد شدن گلوله های دشمن از بالای سرمان ، بر سرعت گام هایمان می افزود، دل به خدا بسته بودیم و پیش می رفتیم . »
هنوز چند دقیقه ای از خاموش شدن سنگر تیر بار بالای تپه نگذشته بود که جواد نیز با این ذکر به خاموشی ابدی گرایید: « مولای من، اکنون که براین بنده سرا پا تقصیر منت نهادی و او را لیاقت دادی تا در صف « الذین قتلوا فی سبیل الله ... » قرار گیرد و او را در بوته آزمایش جنگ قرار دادی ، عرضه می داریم ، یا الهی ، بیرون آمدن از این بوته آزمایش میسر نیست مگر با لطف تو. سید من ، همه ما را نجات ده که سرمایه ای جز دعا نداریم ، همه آزمایش خواهند شد. برادران ، سلاح به زمین افتاده سرد مرا ، با حرکت خود و تداوم خط حضرت امام ( ره ) ، گرم کنید. »
