پدیده فرار از خانه نه تنها دختران را درگیر خود کرده است بلکه گروهی از پسران نیز با این معضل دست به گریبانند.
به گزارش شهدای ایران به نقل از باشگاه خبرنگاران:
دوستی پدر با فرزند پسر محافظتی است برای جلوگیری از اشتباهات بیش از اندازه فرزند. در سن بلوغ پسرها معمولا تمایلی به نشان دادن احساس واقعی خود ندارند و اینجاست که پدر و مادر هوشیار باید مراقب تغییر رفتار فرزندشان باشند و به عنوان یک دوست بدون تحکم و پند و اندرز در مورد خشم پنهانی و خود خوری‌های درونی‌اش با او صحبت کنند.
*پسران فراری از خانه بی‌احساس نیستند
پسران با تحقیرهای بیش از اندازه از سوی خانواده و اطرافیان به دوستانی که به خیال آنها مایه آرامشند وابسته می‌شوند و با این اتفاق به اشتباه در ذهن خانواده فردی سرکش، بی‌عرضه و بی‌احساس قلمداد می‌شوند در حالی که بسیاری از آنها بسیار دل رحم و عاطفی هستند.
علیرضا سفیدچیان، روانپزشک ، درباره تحکیم روابط پدر و فرزند و غنی کردن روابط محبت آمیز میان آنها معتقد است:روابط دوستانه پدر و پسر نه تنها زمینه سلامت شخصیت و بهداشت روان تمامی اعضای خانواده را فراهم می‌کند بلکه موجب تقویت ویژگی روانی مردان که شامل میل به استقلال، پذیرش مسئولیت در روابط عاطفی و اجتماعی و قدرت ابراز وجود است می‌شود.
*پسرهای تقلید کار
شکل نگرفتن تصویر مردانگی در پسر و تمایل شدید به الگوبرداری از دیگران زمینه‌های بزه کاری و رفتارهای پرخطر را در آنها افزایش می‌دهد و نیز عدم توجه و تعهد به ارزش‌های اجتماعی و اخلاقی که از مهمترین تبعات روابط غیردوستانه است در آنها بروز می‌کند.
*ابراز دوست داشتن در کلام و غیر کلام
حضور موثر پدر در خانه و به کارگیری عنصر مشورت در هنگام تصمیم گیری در امور مربوط به خانه و خانواده موجب زمینه سازی برای ابراز آزادانه اسرار دورنی با همراهی پدر در برخی از فعالیت‌های مورد علاقه پسر و پرهیز از نصیحت‌های مکرر تقویت می‌شود.
*ترغیب پسر به صداقت در گفتار
پدر به عنوان فرد همجنس با فرزند پسر می‌تواند با پرهیز جدی از تحقیر شخصیت این اجازه را به پسر بدهد تا بدون ترس خطاهایش را به جهت یاری گرفتن از پدر بازگو کند و پدر نیز با صبر و تحمل و لحنی مودبانه او را متوجه اشتباهش کرده و به صداقت در گفتار ترغیب کند.
ذکر این نکته بسیار ضروری است که تا هنگامی که پدر با لحنی تند و تحقیرآمیز خطاهای فرزند را یادآوری می‌کند با سرکشی پسر مواجه می‌شود.
فرزند چه پسر باشد و چه دختر، در آینده به کسی دلبسته تر خواهد شد که با او سابقه انس و ارتباط بیشتری داشته و حرف و سخن آن کس را بیشتر پذیرا خواهد بود که باب رفاقت و ملاحظات با او گشوده‌تر باشد . پس با فرزندمان همراه باشیم با او حرف بزنیم، بگوییم و بخندیم استراحت و تفریح کنیم.
بیاد داشته باشیم که در سایه مدیریت پدر است که مهر مادری به بار می‌نشیند و عطر خوش خوشبختی در خانواده می‌پیچد.
دوستی پدر با فرزند پسر محافظتی است برای جلوگیری از اشتباهات بیش از اندازه فرزند. در سن بلوغ پسرها معمولا تمایلی به نشان دادن احساس واقعی خود ندارند و اینجاست که پدر و مادر هوشیار باید مراقب تغییر رفتار فرزندشان باشند و به عنوان یک دوست بدون تحکم و پند و اندرز در مورد خشم پنهانی و خود خوری‌های درونی‌اش با او صحبت کنند.
*پسران فراری از خانه بی‌احساس نیستند
پسران با تحقیرهای بیش از اندازه از سوی خانواده و اطرافیان به دوستانی که به خیال آنها مایه آرامشند وابسته می‌شوند و با این اتفاق به اشتباه در ذهن خانواده فردی سرکش، بی‌عرضه و بی‌احساس قلمداد می‌شوند در حالی که بسیاری از آنها بسیار دل رحم و عاطفی هستند.
علیرضا سفیدچیان، روانپزشک ، درباره تحکیم روابط پدر و فرزند و غنی کردن روابط محبت آمیز میان آنها معتقد است:روابط دوستانه پدر و پسر نه تنها زمینه سلامت شخصیت و بهداشت روان تمامی اعضای خانواده را فراهم می‌کند بلکه موجب تقویت ویژگی روانی مردان که شامل میل به استقلال، پذیرش مسئولیت در روابط عاطفی و اجتماعی و قدرت ابراز وجود است می‌شود.
*پسرهای تقلید کار
شکل نگرفتن تصویر مردانگی در پسر و تمایل شدید به الگوبرداری از دیگران زمینه‌های بزه کاری و رفتارهای پرخطر را در آنها افزایش می‌دهد و نیز عدم توجه و تعهد به ارزش‌های اجتماعی و اخلاقی که از مهمترین تبعات روابط غیردوستانه است در آنها بروز می‌کند.
*ابراز دوست داشتن در کلام و غیر کلام
حضور موثر پدر در خانه و به کارگیری عنصر مشورت در هنگام تصمیم گیری در امور مربوط به خانه و خانواده موجب زمینه سازی برای ابراز آزادانه اسرار دورنی با همراهی پدر در برخی از فعالیت‌های مورد علاقه پسر و پرهیز از نصیحت‌های مکرر تقویت می‌شود.
*ترغیب پسر به صداقت در گفتار
پدر به عنوان فرد همجنس با فرزند پسر می‌تواند با پرهیز جدی از تحقیر شخصیت این اجازه را به پسر بدهد تا بدون ترس خطاهایش را به جهت یاری گرفتن از پدر بازگو کند و پدر نیز با صبر و تحمل و لحنی مودبانه او را متوجه اشتباهش کرده و به صداقت در گفتار ترغیب کند.
ذکر این نکته بسیار ضروری است که تا هنگامی که پدر با لحنی تند و تحقیرآمیز خطاهای فرزند را یادآوری می‌کند با سرکشی پسر مواجه می‌شود.
فرزند چه پسر باشد و چه دختر، در آینده به کسی دلبسته تر خواهد شد که با او سابقه انس و ارتباط بیشتری داشته و حرف و سخن آن کس را بیشتر پذیرا خواهد بود که باب رفاقت و ملاحظات با او گشوده‌تر باشد . پس با فرزندمان همراه باشیم با او حرف بزنیم، بگوییم و بخندیم استراحت و تفریح کنیم.
بیاد داشته باشیم که در سایه مدیریت پدر است که مهر مادری به بار می‌نشیند و عطر خوش خوشبختی در خانواده می‌پیچد.
