در مذاکرات آذر ۹۳ در وین، در حالی که سنا در اختیار دموکراتها بود و قانون نظارت کنگره بر توافق نهایی به تصویب نرسیده بود، اوباما تسلیم طرح نفتی آل سعود برای بر هم زدن بازار نفت به ضرر ایران شد.
به گزارش شهدای ایران به نقل از مهر، این روزها باراک اوباما رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا در ظاهر سعی دارد خود را فردی طرفدار دیپلماسی، مقاوم در برابر کنگره و پر صلابت در برابر جمهوری خواهان و مخالفان توافق هسته ای با ایران نشان دهد.
رسانه های آمریکایی نیز طی روزهای اخیر بارها بر روی منازعه «کنگره ـ کاخ سفید» بر سر توافق هسته ای تاکید کرده و بر اختلاف دو دیدگاه در تعامل یا تقابل با تهران صحه گذاشته اند. با این حال به نظر می رسد مقامات کاخ سفید و رسانه های آمریکایی به صورت عامدانه از کنار موضوع مهمی عبور کرده اند!
در جریان مذاکرات هسته ای آذرماه سال گذشته در وین، در حالی که هنوز سنای آمریکا در اختیار اکثریت دموکرات بود و قانون نظارت کنگره بر توافق نهایی نیز به تصویب سناتورها نرسیده بود، اوباما تسلیم طرح نفتی ارائه شده توسط آل سعود برای بر هم زدن بازارهای نفت به ضرر ایران و روسیه شد. این طرح توسط سعود الفیصل وزیر امور خارجه سابق عربستان و در فرودگاه وین به جان کری ارائه شد.
وزیر امور خارجه آمریکا پس از دریافت این طرح و جزئیاتش، آن را به اوباما جهت تصمیم گیری نهایی ارائه کرد. هر چند منابع آگاه می گویند حتی کری نیز تصور نمی کرد به واسطه این معامله نفتی اوباما حاضر به بر هم زدن میدان مذاکرات هسته ای و تمدید هفت ماهه آن شود. با این حال رئیس جمهور منفعت طلب آمریکا در نهایت ضمن معامله «نفت» با «دیپلماسی»، به کری دستور داد تا مذاکرات را به مدت هفت ماه تمدید کند.
در همان زمان کری و برخی استراتژیست های آمریکایی نسبت به عواقب این تمدید نسبتا بلند مدت و تبعات حضور جمهوری خواهان در کنگره هشدار دادند اما اوباما هیچ یک از این هشدارها را نشنید.
این تصمیم اوباما شوک سختی به همه اعضای ۱+۵ وارد کرد اما آنها ترجیح دادند برای جلوگیری از تخریب روند مذاکرات از اعلام این نارضایتی خودداری کنند. حتی خود جان کری نیز خبر تمدید هفت ماهه مذاکرات و جلوگیری از جمع بندی آن را با نارضایتی به دیگران ابلاغ کرد.
نتیجه این معامله وقیحانه اما، افزایش قدرت مانور جمهوری خواهان در کنگره و تصویب طرح نظارت بر توافق هسته ای و... بود و بدیهی است که در چنین معادله ای اوباما مقصر اصلی بر هم خوردن توافق هسته ای بود، زیرا وی در دو گلوگاه زمانی حساس یعنی تیرماه سال ۱۳۹۳ و آذرماه سال ۱۳۹۳ و در زمان تسلط دموکرات ها بر سنا، تصمیم واقعی خود را برای رسیدن به توافق نهایی اتخاذ نکرد و حل نقاط اختلافی را قربانی سیاست های اقتصادی و منطقه ای خود کرد.
با این تفاسیر، امروز اوباما نمی تواند ژست فردی مظلوم را در برابر جمهوری خواهان کنگره بگیرد. ضمن اینکه جسد سعود الفیصل به عنوان یکی از اصلی ترین بانیان طرح «نفت» در برابر «دیپلماسی» نیز در زیر خروارها خاک پنهان شده است. در چنین شرایطی طبیعی است که مسئولیت مستقیم هر گونه رفتار جمهوری خواهان کنگره با شخص باراک اوباماست و مسلما ضجه های جان کری و نفرین های وی بر سر خاک سعود الفیصل دیگر فایده ای به حال اوباما، سوزان رایس و دیگر بانیان بر هم خوردن مذاکرات آذرماه ۱۳۹۳ نخواهد داشت.
رسانه های آمریکایی نیز طی روزهای اخیر بارها بر روی منازعه «کنگره ـ کاخ سفید» بر سر توافق هسته ای تاکید کرده و بر اختلاف دو دیدگاه در تعامل یا تقابل با تهران صحه گذاشته اند. با این حال به نظر می رسد مقامات کاخ سفید و رسانه های آمریکایی به صورت عامدانه از کنار موضوع مهمی عبور کرده اند!
در جریان مذاکرات هسته ای آذرماه سال گذشته در وین، در حالی که هنوز سنای آمریکا در اختیار اکثریت دموکرات بود و قانون نظارت کنگره بر توافق نهایی نیز به تصویب سناتورها نرسیده بود، اوباما تسلیم طرح نفتی ارائه شده توسط آل سعود برای بر هم زدن بازارهای نفت به ضرر ایران و روسیه شد. این طرح توسط سعود الفیصل وزیر امور خارجه سابق عربستان و در فرودگاه وین به جان کری ارائه شد.
وزیر امور خارجه آمریکا پس از دریافت این طرح و جزئیاتش، آن را به اوباما جهت تصمیم گیری نهایی ارائه کرد. هر چند منابع آگاه می گویند حتی کری نیز تصور نمی کرد به واسطه این معامله نفتی اوباما حاضر به بر هم زدن میدان مذاکرات هسته ای و تمدید هفت ماهه آن شود. با این حال رئیس جمهور منفعت طلب آمریکا در نهایت ضمن معامله «نفت» با «دیپلماسی»، به کری دستور داد تا مذاکرات را به مدت هفت ماه تمدید کند.
در همان زمان کری و برخی استراتژیست های آمریکایی نسبت به عواقب این تمدید نسبتا بلند مدت و تبعات حضور جمهوری خواهان در کنگره هشدار دادند اما اوباما هیچ یک از این هشدارها را نشنید.
این تصمیم اوباما شوک سختی به همه اعضای ۱+۵ وارد کرد اما آنها ترجیح دادند برای جلوگیری از تخریب روند مذاکرات از اعلام این نارضایتی خودداری کنند. حتی خود جان کری نیز خبر تمدید هفت ماهه مذاکرات و جلوگیری از جمع بندی آن را با نارضایتی به دیگران ابلاغ کرد.
نتیجه این معامله وقیحانه اما، افزایش قدرت مانور جمهوری خواهان در کنگره و تصویب طرح نظارت بر توافق هسته ای و... بود و بدیهی است که در چنین معادله ای اوباما مقصر اصلی بر هم خوردن توافق هسته ای بود، زیرا وی در دو گلوگاه زمانی حساس یعنی تیرماه سال ۱۳۹۳ و آذرماه سال ۱۳۹۳ و در زمان تسلط دموکرات ها بر سنا، تصمیم واقعی خود را برای رسیدن به توافق نهایی اتخاذ نکرد و حل نقاط اختلافی را قربانی سیاست های اقتصادی و منطقه ای خود کرد.
با این تفاسیر، امروز اوباما نمی تواند ژست فردی مظلوم را در برابر جمهوری خواهان کنگره بگیرد. ضمن اینکه جسد سعود الفیصل به عنوان یکی از اصلی ترین بانیان طرح «نفت» در برابر «دیپلماسی» نیز در زیر خروارها خاک پنهان شده است. در چنین شرایطی طبیعی است که مسئولیت مستقیم هر گونه رفتار جمهوری خواهان کنگره با شخص باراک اوباماست و مسلما ضجه های جان کری و نفرین های وی بر سر خاک سعود الفیصل دیگر فایده ای به حال اوباما، سوزان رایس و دیگر بانیان بر هم خوردن مذاکرات آذرماه ۱۳۹۳ نخواهد داشت.
