به گزارش شهدای ایران به نقل از افکار نیوز ؛ شاید هیچ واژه ای برای توصیف زندگی انسان ها در قرن بیست و یکم به اندازه واژه «تغییر» گویا و کارآمد نباشد. تغییر در تمامی حوزه ها و در ماهیت تمامی پدیده ها، در سطوح خرد و کلان و ابعاد سیاسی، نظامی، فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی، بین المللی و مدیریتی به قدری شتابان صورت می گیرد که تطابق با آن خود به مهارتی مهم و سرنوشت ساز برای افراد و اجتماعات بشری تبدیل شده است.

یکی از مهمترین حوزه های تغییر و به تبع آن توسعه در زندگی اجتماعی افراد در جهان معاصر، تغییر و تحول در حوزه های اطلاعاتی و ارتباطاتی است. این امر ریشه در نیاز مبرم انسان قرن بیست و یکم به آگاهی دارد، تا از این طریق بتواند خود را با شرایط پیچیده و آهنگ سریع تحولات سازگار نماید. در این میان شهرها و به ویژه کلان شهرها، به مثابه هسته های متراکم جمعیتی و به عنوان جذاب ترین مکان ها برای سکونت افراد، به شدت از این تغییر متأثر شده اند.
فرایند جهانی شدن با تمامی فرصت ها و تهدیدهایش، از یک سو باعث گسترش مناطق کلان شهری شده است و از سوی دیگر نقش و عملکرد متفاوتی برای آنها در پی داشته است.

به عبارت دقیق تر امروزه شهرهای بزرگ به مرکز ثقل پویش های اقتصادی- اجتماعی و کنشگرانی بسیار تأثیرگذار در فرایند توسعه پایدار ملی تبدیل شده اند. در قالب این نقش جدید مسئولیت مدیران شهری در کلان شهرها، دیگر صرفاً متوجه شهروندان و دولت نیست، بلکه ابعاد بین المللی و فراملی یافته است. شهرهای امروز کانون پیوند با شبکه جهانی و نهادهایی بسیار مهم برای حضور در عرصه اقتصاد و سیاست بین الملل هستند، به گونه ای که کاربرد واژه هایی چون؛ «قرن شهرها»، «شهرهای فراملی»، «شهرهای جهانی»، «دیپلماسی شهری» و ... بسیار متداول شده است.

در قرن بیست و یکم دولت- ملت ها به عنوان بازیگران ملی بیشتر از هر زمان دیگری صلاحیت ها و اختیارات خود را به حاکمرانان محلی و مدیران شهری واگذار کرده اند و مدیریت شهری در مناسبات جدید جهانی به بازیگری تبدیل شده است که عرصه عملکرد آن از حوزه فروملی به فراملی گسترش یافته است.

بی تردید در چنین شرایطی کشورهای موفق در عرصه بین المللی، کشورهایی هستند که بتوانند بستر مناسبی برای ایفای نقش فراملی در اختیار شهرها و مدیران شهری خود قرار دهند و حامی فعالیت های فراملی آنها باشند. این مهم در گرو گذار از تفکر قرن بیستمی و حرکت به سمت تفکر مبتنی بر مشارکت و تعامل شبکه ای است.

توجه به این نکته لازم است که با ورود شهرها به عرصه رقابت ها و همکاری های بین المللی و به تبع آن برقرارری تعاملات ببن المللی میان این کنشگران جدید و ضرورت شکل گیری نهادها و ترتیباتی برای سامان دهی به تعاملات آنها، شاهد شکل گیری مجموعه نسبتاً گسترده ای از سازمان های بین المللی در مدیریت شهری مانند؛ سازمان شهرهای متحدو حکومت های محلی (UCLG)، سازمان کلان شهرهای مهم جهان (METROPOLIS)، سازمان حکومت های محلی برای توسعه پایدار(ICLEI)، سازمان شهرداران طرفدار صلح(MEYORS FOR PEACE)، سازمان شهرها و پایتخت های اسلامی(OICC) و ...در کنار سازمان ملل هستیم.

لازم به ذکر است که سازمان ملل به عنوان نهادی که با هدف جلوگیری از بروز چالش در روابط کشورها و کمک به دولت ها، جوامع و افراد در راستای بهبود کیفیت زندگی و برقراری تعاملات و هم اندیشی های سازنده است، در قرن بیستم و حتی در قرن حاضر عملکردی خوب داشته است، اما با عنایت به شتاب و پیچیدگی تحولات در جهان معاصر و تخصصی شدن و رقابتی شدن فزاینده فعالیت های جوامع، به ویژه در حوزه فناوری، فراهم ساختن حیات شهری امن و مبتنی بر توسعه پایدار، دیگر به تنهایی از عهده سازمان ملل بر نمی آید و مستلزم همکاری و مشارکت بازیگرانی چون سازمان های بین المللی غیردولتی فعال در حوزه مسایل شهری، سازمان های تخصصی بین المللی، حکومت های محلی و مدیریت شهری است.

در رابطه با حضور و نقش آفرینی شهرها و مدیران شهری کشورمان در عرصه تعاملات، رقابت ها و همکاری های بین المللی می توانیم به اقدامات موثری چون؛ تأسیس و راهبری مجمع شهرداران آسیایی(MAF) و برگذاری سه دوره اجلاس موفقیت آمیز آن در تهران، استانبول و بانکوک، حضور پرقدرت در اجلاس مجمع جهانی شهری(WUF) در ایتالیا، برگذاری دو دوره از اجلاس سازمان شهرهای متحد و حکومت های محلی خاورمیانه و غرب آسیا(UCLG-MEWA)در تهران و نایل شدن به ریاست این سازمان منطقه ای مهم اشاره نماییم.

با این حال ایران اسلامی با تکیه بر فرهنگ، تمدن و نظام ارزشی ایرانی- اسلامی غنی و دیرینه خود و با بهره گیرری صحیح از پتانسیل های فیزیکی و انسانی متعدد، متنوع و متعهد خود می تواند حضوری پررنگ و نقشی شایسته در منطقه و جهان بازی کند.

ترمیم و تقویت زیرساخت های شهری، اداری، قانونی و فنی در حوزه های مختلف، حمایت هرچه بیشتر دولت از حکومت های محلی و مدیریت شهری، تشویق مشارکت مردمی، تقویت و پیشبرد فرایند گفت و گو و مبادله فرهنگی با سایر شهرهای بزرگ و مهم جهان و تعامل با سازمان ها و مجامع تخصصی بین المللی دولتی و غیردولتی، از جمله اقداماتی هستند که می توانند جایگاه کشور را در این حوزه ارتقاء بخشند.