در فرهنگ اسلامی، اَن قدر حفظ عفاف و دوری ازگناه و بهره مندی از لطف الهی، مهم است که مسلمانان همه سنت‌های غلط و همه توهمات را به کنارگذاشته و حتی در جبههْ جنگ ازدواج می کردند...
به گزارش شهدای ایران،
پرسش:
در هر محفل دینی که شرکت می کنیم یا از هر عالم دینی که می پرسیم و یا درکتاب ها و مقالات مذهبی می خوانیم؛ ارتباط بین دختر و پسر بسیار خطرناک و حرام می دانند و ما را از آن برحذر می دارند. اینک سوال من به عنوان یک دانشجوی جوان این است که ما چه کنیم؟ از یک طرف جوانی و اوج غرایز جنسی و از سوی دیگر نامناسب بودن فضای اخلاقی و فرهنگی جامعه که این غرایز را شعله ورتر میکند و..؟ عرضه و تفاضا که از نظر دینی نامشروع است؟ ازدواج رسمی به لحاظ مشکلات اقتصادی، تحصیلی، شغلی و... تقریباً در وضعیت و سن کنونی ناممکن است؟ پس ما چه کنیم؟ آیا باید با سرکوب غرایز، رهبانیت پیشه کنیم و یا آنکه تسلیم شرایط شویم وگناه آن را تقصیر مسئولان و پدر و مادران و بزرگ ترها بیندازیم.
خلاصه اینکه من جوان دانشجو، در این بحبوحة غرایز جنسی چه کنم؟ ما معتقدیم که اسلام، دینی کامل، پویا، جامح و پاسخگوی همة زمان ها است، آیا در این دین برای ما هم تدبیری اندیشیده است؟ آیا راه مشروعی برای ماکه هم آلوده به گناه نشویم و هم از فشارهای غرایز جنسی رهایی یابیم وجود دارد؟
پاسخ:
همان طورکه اشاره کردید، دین اسلام کامل، پویا و جامع است و به همین دلیل باید برای همه شرایط و در هر عصر و مکانی پاسخگو باشد. از ویژگی‌های شریعت اسلامی و نظام حقوقی برخاسته از آن، اَرمان خواهی، کمال گرایی و در عین حال واقع گرایی است. به همین جهت دستورالعمل ها و احکام اَن، برای قشر خاصی نیست.
هم برای انسان‌های اَرمانگرا نسخه عمل دارد و هم برای انسان هایی که در سطح ضعیف اخلاق و تقوا قرار دارند، اسلام همه را در قله ندیده است تا کسانی که در دامنه ماند ه‌اند، از این سفرة مبارک اَسمانی و شریعت الهی وامانده باشند. و دقیقاَ به همین دلیل تأکید می کنیم، چون از اَ نجایی که نسخه ها متعدد است، افراد باید مواظب باشند مطابق بیماری یا اَسیب جسمی و روحی خود، و نیز با اَینده نگری، تصمیم شایسته بگیرند. نمی توان در اوهام زندگی کرد، و از واقعیات گریخت؟! انسان عاقل و مصمم، درست تصمیم می گیرد و زندگی خود را تسلیم حوادث نمی کند: بلکه طبق صلاح دین و دنیای خود، اَن را می سازد. اراده انسان را در ساختن زندگی و شخصیت خود، نباید به هیچ وجه نادیده گرفت؛ و باید دانست بهشت را به بهاء می دهند، نه به بهانه. اگر کسی بخواهد بهشت زندگی خود را بسازد و اَینده سعادتمندی داشته باشد، باید اراده کند و بر این تصمیم و عزم خود، جدی و صبور باشد. کسی که بخواهد همیشه بر اساس هوا و هوس خود زندگی کند، نمی تواند در میدان مبارزة زندگی، پیروز به در اَ ید. ما می توانیم، اگر بخواهیم.
پس در قدم اول، کسی، جز خودمان مسئول زندگی ما نیست. نمی خواهیم مسئولیت دیگران- اعم از مسئولان و پدر و مادر و جامعه را نادیده بگیریم- اما اصرار می ورزیم که انداختن مسئولیت بر دوش دیگران مشکلی را حل نمی کند.
اما راه چاره
یک. باید بیاموزیم که، هر چه می خواهیم، نمی توانیم در این دنیای مادی- که اَمیخته با محدودیت است- به دست اَ وریم! پس "عفت ورزی " هنری است که برای همه پسندیده و برای جوانان ما شایسته و بایسته تر است.
دو. اسلام به عنوان دینی واقعگرا و اَرمان خواه، شریعت اعتدالگرا نیز هست: لذا نه رهبانیت را تجویز می کند و نه کمونیسم جنسی را: بلکه اساسی ترین راه حل را ازدواج و تشکیل کانون گرم خانواده می داند که در تعالیم دینی، ازدواج محبوب ترین بنیاد الهی دانسته شده است: "قال رسول اللّه : لَمْ یُرسِلَنی الله تَعالی بِالرهبانیةِ ولکن بَعَثنی بالحنفیةِ السهلةِ السمحة... فَمَن اَحب فطرتی فَلْیَتسًنَن بستنی و مِن سئتی النکاح» فروع کافی، ج 5، ص 494.
«خداوند متعال مرا به رهبانیت نفرستاد، بلکه براساس دین یکتاپرستی که اَسانگیر و با گذشت و بزرگواری است برانگیخت... پس هر کس که فطرت و آئین ما را دوست دارد باید بر سنت من الگوگیری کند و از جمله سنت و آئین من ازدواج است»
سوم. اگر ازدواج دائم ممکن نشد و بلوغ جنسی به بحران می انجامید، راه حل اضطراری به عنوان ازدواج موقت را مقرر نموده است.
مشکل اَنجاست که ما در هر سه مرحله، دچار معضل شده‌ایم: زیرا فضای فرهنگی و اخلاقی جامعه، به دلایل مختلف- از جمله جوان بودن جامعه، گسترش بی حد و مرز آزادی ها، تهاجم فرهنگی، غفلت مسئولان از جوانان و مشکلات اَ نان و خلاصه نا امن بودن و تا حدی رواج ابتذال- عفاف و پاکدامنی را به امتحانی سخت مبدل ساخته است. و متأسفانه تکنولوژی مدرن- اعم از اینترنت، ماهواره، موبایل و رسانه ها- نیز ابزاری شیطانی شده اند که به بلوغ زودرس دامن می زنند.
از سوی دیگر ازدواج- که در تعالیم قراَنی و نبوی با اَسان ترین شیوه ها و به دور از تشریفات صورت می گرفت و یک پیمان مقدس بین زن و شوهر بود- متأسفانه با تشریفات فراوان و چشم و هم چشمی، به صورت یک قرارداد و متأسفانه خیابانی و به دور از آگاهی و آینده نگری صورت میگیرد و به همین دلیل بسیاری از اَنها به جدایی و طلاق می انجامد.
چه قدر از جوانانی که به خاطر مهریه زیاد دختران، نمی توانند ازدواج کنند و یا حتی قدمی پیش نهند، چون وضعیت پسران جوانی را ملاحظه می کنند که به دلیل مهریه سنگین، (به تعداد تاریخ تولد دختران )قبل از تشکیل خانواده و سامان یابی عاطفی و جنسی، جز احساس مسئولیت سنگین و پرداخت هزینه‌های تشریفاتی فراوان، بهره‌ای از ازدواج نبرد ها ند! پسران و دختران زیادی هستند که گرفتار ذهنیات و اوهام چشم و هم چشمی دوستان وخویشاوندان، در مسئله جهیزیه، وا مانده اند! این در حالی است که رسول گرامی اسلام فرمود: "اَفضلُ نساءِ اُمتی... اَقلهن مَهراَ" فروع کافی، ج 5، ص 494.
«بهترین زنان امت من، اَنان هستند که... مهریه اَنان اندک است»
برخی جوانان نیز دچار توهّمات شده اند و زندگی تجملاتی و آماده از هر جهت را در همان شروع زندگی خواهانند و چون فعلاَ موجود نیست، از ازدواج هم خودداری میکنند، در حالی که غرایز جوانی، این توهمات سرش نمی شود و اگر از راه مشروع نشد، از راه دیگر... عفاف هم یک بحث آرمانی است که در اوج شهوت برای همگان میسور نیست. پس چه مصیبتی در انتظار جوانان است تا اَنان را به هلاکت معنوی یا مادی اندازد؟!
نباید توقع داشته باشیم در همان اوان زندگی همه چیز را داشته باشیم. اَیا نمی توان چند سال اول را درکنار پدر یا مادر بسر برد؟ هرچند این امر سخت است، ولی با اندکی تحمل و مدارا امکان پذیر است. اگر ازدواج نکردیم و به گناه افتادیم و مستحق اَتش قهر خدا شدیم، باید بدانیم گرفتار اَتش عذابی خواهیم بود که بسیار سخت تر و تحمل اَن بسیار ناگوارتر است! و این چه بدبختی بزرگی است؟!
پیامبر اکرم(ص): "مِن بَرکةِ المَرأةِ خِفّةُ مؤنتها و مِن شُومها شِدةُ مؤنتها” وسا ئل الشیعه، ج 15، ص 11؛ «یکی از نشانه‌های برکت زن، سبک بودن هزینه زندگی او است و از نشانه‌های بد قدمی زن، اَن است که هزینه زندگی او یا هزینه ازدواجش، سنگین باشد». اَیا این همه تشویق ها و تأکیدهای پیامبر اکرم در ازدواج اَسان و بدون تشریفات نباید مورد توجه قرار بگیرد؟! در دوران صدر اسلام گاهی تعلیم چند آیه قراَن به عنوان مهریه پذیرفته می شد و زندگی همراه با خوشی و ایمان شروع می شد. جامعه ما به خود آید و در پرتو این فرهنگ نورانی، معضلات خود را حل کند.
در فرهنگ اسلامی، اَن قدر حفظ عفاف و دوری ازگناه و بهره مندی از لطف الهی، مهم است که مسلمانان همه سنت‌های غلط و همه توهمات را به کنارگذاشته و حتی در جبههْ جنگ ازدواج میکردند؛ چنان که در منطقه جنگی یکی از رزمندگان اسلام به نام خالدبن سعید ازدواج کرد.
چه خوش سروده است شاعر که:
به دخترها دارم نصیحت
که می باشد پیغمبر را وصیت
که از داماد، سیم و زر نخواهید
به غیر از پاکی گوهر نخواهید
بپرس از او که از ایمان چه داری؟
نه از سیم و زر و بستان چه داری؟
اگر داماد با تقوا و دین است
مخورغم زان که دلسوز و امین است
اگر قرار باشد به دلیل مشکل پسندی، کمبودهای مادی، اَزادی از قید و بند خانواده! عذر ادامه تحصیل، تعصب‌های غلط مانند وجود خواهر یا برادر بزرگ تر و... به گناه بیفتیم و دامن خود را آلوده کنیم و از سعادت دنیا و آخرت محروم بمانیم، کدام منطق و عقلانیت این بهانه را می پذیرد؟
پس شایسته نیست با این عذرهای واهی و بهانه‌های نادرست نشاط و جوانی و پاکدامنی و عفاف خود را مخدوش کنیم. بسیاری از این مشکلات مصنوعی است و برخی از اَن ها واقعی است؛ اما به دلیل اهمیت حفظ عفاف و نشاط در سایه ازدواج، باید بر اَنها فایق اَییم.
البته دولت اسلامی موظف است فضیلت محور باشد و بر اساس اَیات مختلف قراَن و احادیث نبوی و اهل بیت عصمت و طهارت، برای ایجاد محیط پاک و رشد فضایل اخلاقی و معنویات تلاش کند. چنین دولتی باید در جهت ازدواج جوانان گام‌های اساسی بر دارد و معضلات اَنان در مسئله مسکن، اشتغال و... را در حد امکان برطرف سازد؛ مگر نه اَن است که قراَن کریم می فرماید:( الَّذِینَ إِنْ مَکناهُمْ فِی الْأَرْضِ اَقاموا الصلاةَ وَ اَ تَوُا الزکاةَ رَ أَمروا بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَوْا عَنِ الْمنْکَرِ )حج(22)، اَیه 40.
پس مومنان و جامعه ایمانی هرگاه اقتدار یابند باید در جهت برپاداری نماز و معنویات و تحقق عدالت اجتماعی که زکات نماد مهم اَن است و امر به معروف و نهی از منکر تلاش کنند. مگر جز اَن است که پیش شرط و مقدمه برپاداری نماز و معنویات و نیز امر به معروف و نهی از منکر، بسترسازی برای محیط پاک و عفاف ورزی جوانان وکل جامعه است؟!
اما اگر به هر دلیل اَن اراده شایسته برای تحمل غریزه جنسی و عفاف را نداشتیم، و اگر به هر عذر و بهانه ای، تسلیم اوهام ذ هنی خود شدیم و یا مشکلات به حدی بود که توان ازدواج دائم از ما سلب شد، دو راه دیگر باقی می ماند: 1- ازدواج موقت( متعه یا صیغه )؛ 2. فحشاء و فساد و بازار اَزاد جنسی و رفاقت و روابط نامشروع.
در اینجا باید پرسید: عقل چه میگوید؟ شرع کدام را تجویز میکند؟ جامعه و فرهنگ ما کدام را می پسندد؟
دستور عقل و شرع در این زمینه مشخص بوده و «ازدواج موقت» - به عنوان یک راه فرعی و اضطراری است؛ نه جاده باز و بدون خطر و برای مردان متأهل که بخواهند عیاشی کنند و با سوء استفاده از این قانون، کانون گرم خانواده خود را در معرض فروپاشی قرار دهند.
سوگمندانه باید گفت: به دلایل مختلف- از جمله سوء استفاده مردان یا زنان از این قانون و نیز تبلیغات دشمنان و فهم نادرست و غیرمنطبق با واقعیات نسبت به ازدواج موقت، فرهنگ عمومی جامعه ما از اَن استقبال نمیکند؛ بلکه حتی اَن را بدتر از رفاقت و روابط نامشروع می داند!!- اگر به پدر و مادری بگویند که جوان شما چنین است، چه بسا میگویند: جوان است و... اما اگر بشنوند دختر یا پسر اَنان برای پاک ماندن، در صدد ازدواج موقت هستند، داد و فریاد میکنند و...؟!
مگر امام علی نفرمود: اگر خلیفه دوم، به ناروا قانون ازدواج موقت را - که خدا و پیامبرش تجویز کردند- برنمی داشت و تحریم نمیکرد، جز انسان‌های شرور و بی ریشه و بدبخت و تباهکار، کسی اَلوده دامن نمی شد؟ آیا اَن حضرت انسان و روحیات و غرایز او را نمی شناخت و مصلحت او را نمی دانست؟ متأسفانه فرهنگ جامعه ما اَن چنان که باید علوی نیست.
اَن همه روایات و نص صریح قراَن در مورد ازدواج موقت و فضیلت ها و ثواب‌های اَن، برای این نیست؟ ازدواج موقت جایگزین ازدواج دائم و یا هم ردیف و درکنار او باشد؛ بلکه اگر ناچار شدیم و فرصت و یا شرایط ازدواج دائم به هر دلیلی برای ما میسر نبود، خودمان را اَلوده نکنیم. شرع مقدس راه دیگری برای حفط عفاف ما اندیشیده و اَن ازدواج موقت است. وظیفه مراجع، دانشمندان و همه متدینان است که ازدواج موقت را به شکل صحیح اَن ترویج کنند. اما همواره باید بدانیم که، این راه اضطراری، فرعی و در شرایط خاص است.
دانستن این نکته ضروری است که بسیاری از مراجع تقلید، اگرچه فتوای اَشکار بر لزوم اجازه پدر ندارند اما به نظر اَنان بنا بر احتیاط وجوبی، اجازه پدر برای عقد دائم و موقت لازم است. این به جهت سوء استفاده‌های بسیاری است که در روابط پسر و دختر دیده شده و رعایت چنین احتیاط هایی در بسیاری از موارد شایسته و بایسته است. به عنوان نمونه برای حفظ و گسترش بهداشت جامعه، اگر حدود چهار در ده هزار، احتمال بروز بیماری خاص وجود داشته باشد، همگی افراد واکسینه می شوند؛ در حالی که اَ مار ناهنجاری ها در روابط پسر و دختر، بسیار بالاتر است. حتی در مواردی که احتمال سوء استفاده نیز وجود دارد، مسئولان تدابیر لازمی را پیش بینی میکنند.
به طور مثال قرص کدئین دار برای بیماران و به طور آزاد و بدون نسخه پزشک در داروخانه عرضه می شد، و کسی ممانعتی نمی کرد: اما وقتی دیدند عد های بی تعهد و مسئولیت برای مصرف اعتیاد خود به داروخانه ها مراجعه کردند و در واقع نه بیماران نیازمند، بلکه معتادان ولگرد از این قرص استفاده میکنند، شرایط عرضه و تقاضا سخت شد و شبیه این مسئله در ازدواج موقت نیز رخ داده است.
منبع: کتاب روابط دختر و پسر؛ محمدرضا احمدی (با همکاری جمعی از محققان)
پرسش:
در هر محفل دینی که شرکت می کنیم یا از هر عالم دینی که می پرسیم و یا درکتاب ها و مقالات مذهبی می خوانیم؛ ارتباط بین دختر و پسر بسیار خطرناک و حرام می دانند و ما را از آن برحذر می دارند. اینک سوال من به عنوان یک دانشجوی جوان این است که ما چه کنیم؟ از یک طرف جوانی و اوج غرایز جنسی و از سوی دیگر نامناسب بودن فضای اخلاقی و فرهنگی جامعه که این غرایز را شعله ورتر میکند و..؟ عرضه و تفاضا که از نظر دینی نامشروع است؟ ازدواج رسمی به لحاظ مشکلات اقتصادی، تحصیلی، شغلی و... تقریباً در وضعیت و سن کنونی ناممکن است؟ پس ما چه کنیم؟ آیا باید با سرکوب غرایز، رهبانیت پیشه کنیم و یا آنکه تسلیم شرایط شویم وگناه آن را تقصیر مسئولان و پدر و مادران و بزرگ ترها بیندازیم.
خلاصه اینکه من جوان دانشجو، در این بحبوحة غرایز جنسی چه کنم؟ ما معتقدیم که اسلام، دینی کامل، پویا، جامح و پاسخگوی همة زمان ها است، آیا در این دین برای ما هم تدبیری اندیشیده است؟ آیا راه مشروعی برای ماکه هم آلوده به گناه نشویم و هم از فشارهای غرایز جنسی رهایی یابیم وجود دارد؟
پاسخ:
همان طورکه اشاره کردید، دین اسلام کامل، پویا و جامع است و به همین دلیل باید برای همه شرایط و در هر عصر و مکانی پاسخگو باشد. از ویژگی‌های شریعت اسلامی و نظام حقوقی برخاسته از آن، اَرمان خواهی، کمال گرایی و در عین حال واقع گرایی است. به همین جهت دستورالعمل ها و احکام اَن، برای قشر خاصی نیست.
هم برای انسان‌های اَرمانگرا نسخه عمل دارد و هم برای انسان هایی که در سطح ضعیف اخلاق و تقوا قرار دارند، اسلام همه را در قله ندیده است تا کسانی که در دامنه ماند ه‌اند، از این سفرة مبارک اَسمانی و شریعت الهی وامانده باشند. و دقیقاَ به همین دلیل تأکید می کنیم، چون از اَ نجایی که نسخه ها متعدد است، افراد باید مواظب باشند مطابق بیماری یا اَسیب جسمی و روحی خود، و نیز با اَینده نگری، تصمیم شایسته بگیرند. نمی توان در اوهام زندگی کرد، و از واقعیات گریخت؟! انسان عاقل و مصمم، درست تصمیم می گیرد و زندگی خود را تسلیم حوادث نمی کند: بلکه طبق صلاح دین و دنیای خود، اَن را می سازد. اراده انسان را در ساختن زندگی و شخصیت خود، نباید به هیچ وجه نادیده گرفت؛ و باید دانست بهشت را به بهاء می دهند، نه به بهانه. اگر کسی بخواهد بهشت زندگی خود را بسازد و اَینده سعادتمندی داشته باشد، باید اراده کند و بر این تصمیم و عزم خود، جدی و صبور باشد. کسی که بخواهد همیشه بر اساس هوا و هوس خود زندگی کند، نمی تواند در میدان مبارزة زندگی، پیروز به در اَ ید. ما می توانیم، اگر بخواهیم.
پس در قدم اول، کسی، جز خودمان مسئول زندگی ما نیست. نمی خواهیم مسئولیت دیگران- اعم از مسئولان و پدر و مادر و جامعه را نادیده بگیریم- اما اصرار می ورزیم که انداختن مسئولیت بر دوش دیگران مشکلی را حل نمی کند.
اما راه چاره
یک. باید بیاموزیم که، هر چه می خواهیم، نمی توانیم در این دنیای مادی- که اَمیخته با محدودیت است- به دست اَ وریم! پس "عفت ورزی " هنری است که برای همه پسندیده و برای جوانان ما شایسته و بایسته تر است.
دو. اسلام به عنوان دینی واقعگرا و اَرمان خواه، شریعت اعتدالگرا نیز هست: لذا نه رهبانیت را تجویز می کند و نه کمونیسم جنسی را: بلکه اساسی ترین راه حل را ازدواج و تشکیل کانون گرم خانواده می داند که در تعالیم دینی، ازدواج محبوب ترین بنیاد الهی دانسته شده است: "قال رسول اللّه : لَمْ یُرسِلَنی الله تَعالی بِالرهبانیةِ ولکن بَعَثنی بالحنفیةِ السهلةِ السمحة... فَمَن اَحب فطرتی فَلْیَتسًنَن بستنی و مِن سئتی النکاح» فروع کافی، ج 5، ص 494.
«خداوند متعال مرا به رهبانیت نفرستاد، بلکه براساس دین یکتاپرستی که اَسانگیر و با گذشت و بزرگواری است برانگیخت... پس هر کس که فطرت و آئین ما را دوست دارد باید بر سنت من الگوگیری کند و از جمله سنت و آئین من ازدواج است»
سوم. اگر ازدواج دائم ممکن نشد و بلوغ جنسی به بحران می انجامید، راه حل اضطراری به عنوان ازدواج موقت را مقرر نموده است.
مشکل اَنجاست که ما در هر سه مرحله، دچار معضل شده‌ایم: زیرا فضای فرهنگی و اخلاقی جامعه، به دلایل مختلف- از جمله جوان بودن جامعه، گسترش بی حد و مرز آزادی ها، تهاجم فرهنگی، غفلت مسئولان از جوانان و مشکلات اَ نان و خلاصه نا امن بودن و تا حدی رواج ابتذال- عفاف و پاکدامنی را به امتحانی سخت مبدل ساخته است. و متأسفانه تکنولوژی مدرن- اعم از اینترنت، ماهواره، موبایل و رسانه ها- نیز ابزاری شیطانی شده اند که به بلوغ زودرس دامن می زنند.
از سوی دیگر ازدواج- که در تعالیم قراَنی و نبوی با اَسان ترین شیوه ها و به دور از تشریفات صورت می گرفت و یک پیمان مقدس بین زن و شوهر بود- متأسفانه با تشریفات فراوان و چشم و هم چشمی، به صورت یک قرارداد و متأسفانه خیابانی و به دور از آگاهی و آینده نگری صورت میگیرد و به همین دلیل بسیاری از اَنها به جدایی و طلاق می انجامد.
چه قدر از جوانانی که به خاطر مهریه زیاد دختران، نمی توانند ازدواج کنند و یا حتی قدمی پیش نهند، چون وضعیت پسران جوانی را ملاحظه می کنند که به دلیل مهریه سنگین، (به تعداد تاریخ تولد دختران )قبل از تشکیل خانواده و سامان یابی عاطفی و جنسی، جز احساس مسئولیت سنگین و پرداخت هزینه‌های تشریفاتی فراوان، بهره‌ای از ازدواج نبرد ها ند! پسران و دختران زیادی هستند که گرفتار ذهنیات و اوهام چشم و هم چشمی دوستان وخویشاوندان، در مسئله جهیزیه، وا مانده اند! این در حالی است که رسول گرامی اسلام فرمود: "اَفضلُ نساءِ اُمتی... اَقلهن مَهراَ" فروع کافی، ج 5، ص 494.
«بهترین زنان امت من، اَنان هستند که... مهریه اَنان اندک است»
برخی جوانان نیز دچار توهّمات شده اند و زندگی تجملاتی و آماده از هر جهت را در همان شروع زندگی خواهانند و چون فعلاَ موجود نیست، از ازدواج هم خودداری میکنند، در حالی که غرایز جوانی، این توهمات سرش نمی شود و اگر از راه مشروع نشد، از راه دیگر... عفاف هم یک بحث آرمانی است که در اوج شهوت برای همگان میسور نیست. پس چه مصیبتی در انتظار جوانان است تا اَنان را به هلاکت معنوی یا مادی اندازد؟!
نباید توقع داشته باشیم در همان اوان زندگی همه چیز را داشته باشیم. اَیا نمی توان چند سال اول را درکنار پدر یا مادر بسر برد؟ هرچند این امر سخت است، ولی با اندکی تحمل و مدارا امکان پذیر است. اگر ازدواج نکردیم و به گناه افتادیم و مستحق اَتش قهر خدا شدیم، باید بدانیم گرفتار اَتش عذابی خواهیم بود که بسیار سخت تر و تحمل اَن بسیار ناگوارتر است! و این چه بدبختی بزرگی است؟!
پیامبر اکرم(ص): "مِن بَرکةِ المَرأةِ خِفّةُ مؤنتها و مِن شُومها شِدةُ مؤنتها” وسا ئل الشیعه، ج 15، ص 11؛ «یکی از نشانه‌های برکت زن، سبک بودن هزینه زندگی او است و از نشانه‌های بد قدمی زن، اَن است که هزینه زندگی او یا هزینه ازدواجش، سنگین باشد». اَیا این همه تشویق ها و تأکیدهای پیامبر اکرم در ازدواج اَسان و بدون تشریفات نباید مورد توجه قرار بگیرد؟! در دوران صدر اسلام گاهی تعلیم چند آیه قراَن به عنوان مهریه پذیرفته می شد و زندگی همراه با خوشی و ایمان شروع می شد. جامعه ما به خود آید و در پرتو این فرهنگ نورانی، معضلات خود را حل کند.
در فرهنگ اسلامی، اَن قدر حفظ عفاف و دوری ازگناه و بهره مندی از لطف الهی، مهم است که مسلمانان همه سنت‌های غلط و همه توهمات را به کنارگذاشته و حتی در جبههْ جنگ ازدواج میکردند؛ چنان که در منطقه جنگی یکی از رزمندگان اسلام به نام خالدبن سعید ازدواج کرد.
چه خوش سروده است شاعر که:
به دخترها دارم نصیحت
که می باشد پیغمبر را وصیت
که از داماد، سیم و زر نخواهید
به غیر از پاکی گوهر نخواهید
بپرس از او که از ایمان چه داری؟
نه از سیم و زر و بستان چه داری؟
اگر داماد با تقوا و دین است
مخورغم زان که دلسوز و امین است
اگر قرار باشد به دلیل مشکل پسندی، کمبودهای مادی، اَزادی از قید و بند خانواده! عذر ادامه تحصیل، تعصب‌های غلط مانند وجود خواهر یا برادر بزرگ تر و... به گناه بیفتیم و دامن خود را آلوده کنیم و از سعادت دنیا و آخرت محروم بمانیم، کدام منطق و عقلانیت این بهانه را می پذیرد؟
پس شایسته نیست با این عذرهای واهی و بهانه‌های نادرست نشاط و جوانی و پاکدامنی و عفاف خود را مخدوش کنیم. بسیاری از این مشکلات مصنوعی است و برخی از اَن ها واقعی است؛ اما به دلیل اهمیت حفظ عفاف و نشاط در سایه ازدواج، باید بر اَنها فایق اَییم.
البته دولت اسلامی موظف است فضیلت محور باشد و بر اساس اَیات مختلف قراَن و احادیث نبوی و اهل بیت عصمت و طهارت، برای ایجاد محیط پاک و رشد فضایل اخلاقی و معنویات تلاش کند. چنین دولتی باید در جهت ازدواج جوانان گام‌های اساسی بر دارد و معضلات اَنان در مسئله مسکن، اشتغال و... را در حد امکان برطرف سازد؛ مگر نه اَن است که قراَن کریم می فرماید:( الَّذِینَ إِنْ مَکناهُمْ فِی الْأَرْضِ اَقاموا الصلاةَ وَ اَ تَوُا الزکاةَ رَ أَمروا بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَوْا عَنِ الْمنْکَرِ )حج(22)، اَیه 40.
پس مومنان و جامعه ایمانی هرگاه اقتدار یابند باید در جهت برپاداری نماز و معنویات و تحقق عدالت اجتماعی که زکات نماد مهم اَن است و امر به معروف و نهی از منکر تلاش کنند. مگر جز اَن است که پیش شرط و مقدمه برپاداری نماز و معنویات و نیز امر به معروف و نهی از منکر، بسترسازی برای محیط پاک و عفاف ورزی جوانان وکل جامعه است؟!
اما اگر به هر دلیل اَن اراده شایسته برای تحمل غریزه جنسی و عفاف را نداشتیم، و اگر به هر عذر و بهانه ای، تسلیم اوهام ذ هنی خود شدیم و یا مشکلات به حدی بود که توان ازدواج دائم از ما سلب شد، دو راه دیگر باقی می ماند: 1- ازدواج موقت( متعه یا صیغه )؛ 2. فحشاء و فساد و بازار اَزاد جنسی و رفاقت و روابط نامشروع.
در اینجا باید پرسید: عقل چه میگوید؟ شرع کدام را تجویز میکند؟ جامعه و فرهنگ ما کدام را می پسندد؟
دستور عقل و شرع در این زمینه مشخص بوده و «ازدواج موقت» - به عنوان یک راه فرعی و اضطراری است؛ نه جاده باز و بدون خطر و برای مردان متأهل که بخواهند عیاشی کنند و با سوء استفاده از این قانون، کانون گرم خانواده خود را در معرض فروپاشی قرار دهند.
سوگمندانه باید گفت: به دلایل مختلف- از جمله سوء استفاده مردان یا زنان از این قانون و نیز تبلیغات دشمنان و فهم نادرست و غیرمنطبق با واقعیات نسبت به ازدواج موقت، فرهنگ عمومی جامعه ما از اَن استقبال نمیکند؛ بلکه حتی اَن را بدتر از رفاقت و روابط نامشروع می داند!!- اگر به پدر و مادری بگویند که جوان شما چنین است، چه بسا میگویند: جوان است و... اما اگر بشنوند دختر یا پسر اَنان برای پاک ماندن، در صدد ازدواج موقت هستند، داد و فریاد میکنند و...؟!
مگر امام علی نفرمود: اگر خلیفه دوم، به ناروا قانون ازدواج موقت را - که خدا و پیامبرش تجویز کردند- برنمی داشت و تحریم نمیکرد، جز انسان‌های شرور و بی ریشه و بدبخت و تباهکار، کسی اَلوده دامن نمی شد؟ آیا اَن حضرت انسان و روحیات و غرایز او را نمی شناخت و مصلحت او را نمی دانست؟ متأسفانه فرهنگ جامعه ما اَن چنان که باید علوی نیست.
اَن همه روایات و نص صریح قراَن در مورد ازدواج موقت و فضیلت ها و ثواب‌های اَن، برای این نیست؟ ازدواج موقت جایگزین ازدواج دائم و یا هم ردیف و درکنار او باشد؛ بلکه اگر ناچار شدیم و فرصت و یا شرایط ازدواج دائم به هر دلیلی برای ما میسر نبود، خودمان را اَلوده نکنیم. شرع مقدس راه دیگری برای حفط عفاف ما اندیشیده و اَن ازدواج موقت است. وظیفه مراجع، دانشمندان و همه متدینان است که ازدواج موقت را به شکل صحیح اَن ترویج کنند. اما همواره باید بدانیم که، این راه اضطراری، فرعی و در شرایط خاص است.
دانستن این نکته ضروری است که بسیاری از مراجع تقلید، اگرچه فتوای اَشکار بر لزوم اجازه پدر ندارند اما به نظر اَنان بنا بر احتیاط وجوبی، اجازه پدر برای عقد دائم و موقت لازم است. این به جهت سوء استفاده‌های بسیاری است که در روابط پسر و دختر دیده شده و رعایت چنین احتیاط هایی در بسیاری از موارد شایسته و بایسته است. به عنوان نمونه برای حفظ و گسترش بهداشت جامعه، اگر حدود چهار در ده هزار، احتمال بروز بیماری خاص وجود داشته باشد، همگی افراد واکسینه می شوند؛ در حالی که اَ مار ناهنجاری ها در روابط پسر و دختر، بسیار بالاتر است. حتی در مواردی که احتمال سوء استفاده نیز وجود دارد، مسئولان تدابیر لازمی را پیش بینی میکنند.
به طور مثال قرص کدئین دار برای بیماران و به طور آزاد و بدون نسخه پزشک در داروخانه عرضه می شد، و کسی ممانعتی نمی کرد: اما وقتی دیدند عد های بی تعهد و مسئولیت برای مصرف اعتیاد خود به داروخانه ها مراجعه کردند و در واقع نه بیماران نیازمند، بلکه معتادان ولگرد از این قرص استفاده میکنند، شرایط عرضه و تقاضا سخت شد و شبیه این مسئله در ازدواج موقت نیز رخ داده است.
منبع: کتاب روابط دختر و پسر؛ محمدرضا احمدی (با همکاری جمعی از محققان)
اقا مگه نمیگن صیفه موقت حلاله ، چرا محضرخونه درست نمیکنند تا هر کی خواست ازدواج موقت نماید با مراجعه به این قسمت از بین گزینه های موجود همسر خودشو خیلی محترمانه و رسمی انتخاب کنه ! 
