کمال تبریزی در این فیلم شوخی های غیرقابل قبولی با یکی از فروعات بسیار مهم دین یعنی مساله حج می کند و حال آن که عظمت و اهمیت حج چنان است که در اکثر ادعیه مشهور ماه مبارک رمضان از آرزوی بندگان و درخواست آن ها برای توفیق به تشرف خانه خدا سخن به میان می آید.
به گزارش شهدای ایران به نقل از انقلاب نیوز؛ هر چقدر که ماه رمضان، فضایی معنوی و قدسی دارد و باید چه در حوزه رفتارهای فردی و چه به ویژه در حوزه مناسبات اجتماعی، شرایط و اقتضائات این ماه مبارک را مدنظر قرار داد، به نظر می رسد که در حوزه سینما و به خصوص اکران فیلم ها بر روی پرده نقره ای، قضیه کاملاً جلوه ای معکوس دارد؛ به این معنا که پس از اکران فیلم " اعترافات ذهن خطرناک من" که به هیچ وجه تناسبی با این ماه عزیز ندارد، از اوایل تیرماه نیز فیلمی برای پخش و عرضه میهمان سالن های تاریک سینماهای کشور شده که مع الاسف شالوده آن را شوخی‌های نامتعارف با مقدسات دینی تشکیل می‌دهد.
فیلمی از کمال تبریزی، کارگردان شناخته شده سینما که پیشتر از این ها با ساخت "مارمولک"، خواسته یا ناخواسته ، جایگاه روحانیت در اجتماع را به سخره گرفت و اینک با فیلم "از رئیس جمهور پاداش نگیرید" شوخی های غیرقابل قبولی با یکی از فروعات بسیار مهم دین یعنی مساله حج می کند و حال آن که عظمت و اهمیت حج چنان است که در اکثر ادعیه مشهور همین ماه رمضان از آرزوی بندگان و درخواست آن ها برای توفیق به تشرف خانه خدا سخن به میان می آید.
جالب این که زمان آغاز تولید این فیلم به سال 86 می رسد و قرار بوده که این اثر در جشنواره فیلم فجر سال 88 به نمایش درآید که به دلیل مضمون خاص و توهین آمیزش ، به دستور مستقیم وزیر ارشاد وقت توقیف می شود.
اینک اما پس از گذشت 6 سال معلوم نیست که مسئولان سازمان سینمایی با چه توجیه و استدلالی، مجوز اکران این فیلم را آن هم در عزیزترین و مقدس ترین ماه خدا صادر کرده اند.
سازنده فیلم که گویا تابوشکنی به بهانه جلب تماشاچیان به سینماها را یکی از اهداف خود در سال های اخیر قرار داده ، در این فیلم مناسک حج را دستمایه ساخت فیلمی نموده که شوخی‌های بی‌پروایش باعث شد دکتر حسینی ، وزیر وقت ارشاد مستقیماً وارد عمل شده و حکم به توقیف این فیلم در مقطع زمانی یادشده بدهد.
جملات صریح وزیر در آن ایام و در دفاع از این اقدامش گویای مساله است، آن جا که گفت؛ «ما با هنرمندان تعامل داریم و حل مشکل آنها در برنامه‌های ماست اما این موضوع بدان معنا نیست که هنرمندان ما خطوط قرمز را نادیده بگیرند و ما هم بپذیریم که نمونه آن فیلم پاداش است.»
گرچه ادعا شد که فیلم برای آمادگی جهت اکران ، اصلاحیه هایی خورده اما به واقع سوال اصلی اینجاست که مضمون اصلی فیلم را چگونه می توان اصلاح کرد و حال آن که پیام اصلی را به صورت آشکار با خود به همراه دارد و مخاطب به سهولت و به دور از پیچیدگی های خاص آن را دریافت می کند.
در خلاصه داستان فیلم آمده که یکی از مدیران ارشد کشور به صورت کاملاً اتفاقی به سفر حج می‌رود و در این سفر اتفاقاتی برایش رخ می دهد که ظاهرش خوشایند نیست، اما همه این اتفاقات ناخوشایند باعث می‌شود به معنا و مفهومی از سفر دست یابد و ...
به تعبیر یکی از منتقدان در حالی که بخش عمده فیلم را شوخی‌های رکیک و قصد فرار مدیر از مناسک حج شامل می شود ، چگونه می توان شالوده اساسی فیلم را که شوخی با حج و نماز است با تدوین مجدد و برخی اصلاحیه های جزیی تغییر داد؟!
سوال دیگر این که چرا باید این گونه فیلم ها – ولو با اصلاحیه هایی که درباره اش نقدهای جدی داریم– در ماه مبارک رمضان اکران شوند؟!
به راستی آیا سیاست خاصی در این باره وجود دارد یا این که باید آن را نتیجه غفلت مسئولان امر تفسیر کرد؟!
هدف از نگارش این سطور ، نقد و بررسی محتوای فیلم یادشده و نیز داوری درباره فُرم و قالب سینمایی آن نبوده ، بلکه غرض تلنگری به مسئولان ، تصمیم سازان و تصمیم گیران هنر هفتم است که آگاه باشند مردم متدین و انقلابی ، نسبت به این گونه مسایل حساسیت و دغدغه خاصی دارند و به هیچ وجه با این مساله کنار نمی آیند که عده ای ولو به نام هنر و نقدی بر برخی ریاکاری های مذهبی، بخواهند ارزش های دینی را به سخره و استهزا بگیرند. همین!
فیلمی از کمال تبریزی، کارگردان شناخته شده سینما که پیشتر از این ها با ساخت "مارمولک"، خواسته یا ناخواسته ، جایگاه روحانیت در اجتماع را به سخره گرفت و اینک با فیلم "از رئیس جمهور پاداش نگیرید" شوخی های غیرقابل قبولی با یکی از فروعات بسیار مهم دین یعنی مساله حج می کند و حال آن که عظمت و اهمیت حج چنان است که در اکثر ادعیه مشهور همین ماه رمضان از آرزوی بندگان و درخواست آن ها برای توفیق به تشرف خانه خدا سخن به میان می آید.
جالب این که زمان آغاز تولید این فیلم به سال 86 می رسد و قرار بوده که این اثر در جشنواره فیلم فجر سال 88 به نمایش درآید که به دلیل مضمون خاص و توهین آمیزش ، به دستور مستقیم وزیر ارشاد وقت توقیف می شود.
اینک اما پس از گذشت 6 سال معلوم نیست که مسئولان سازمان سینمایی با چه توجیه و استدلالی، مجوز اکران این فیلم را آن هم در عزیزترین و مقدس ترین ماه خدا صادر کرده اند.
سازنده فیلم که گویا تابوشکنی به بهانه جلب تماشاچیان به سینماها را یکی از اهداف خود در سال های اخیر قرار داده ، در این فیلم مناسک حج را دستمایه ساخت فیلمی نموده که شوخی‌های بی‌پروایش باعث شد دکتر حسینی ، وزیر وقت ارشاد مستقیماً وارد عمل شده و حکم به توقیف این فیلم در مقطع زمانی یادشده بدهد.
جملات صریح وزیر در آن ایام و در دفاع از این اقدامش گویای مساله است، آن جا که گفت؛ «ما با هنرمندان تعامل داریم و حل مشکل آنها در برنامه‌های ماست اما این موضوع بدان معنا نیست که هنرمندان ما خطوط قرمز را نادیده بگیرند و ما هم بپذیریم که نمونه آن فیلم پاداش است.»
گرچه ادعا شد که فیلم برای آمادگی جهت اکران ، اصلاحیه هایی خورده اما به واقع سوال اصلی اینجاست که مضمون اصلی فیلم را چگونه می توان اصلاح کرد و حال آن که پیام اصلی را به صورت آشکار با خود به همراه دارد و مخاطب به سهولت و به دور از پیچیدگی های خاص آن را دریافت می کند.
در خلاصه داستان فیلم آمده که یکی از مدیران ارشد کشور به صورت کاملاً اتفاقی به سفر حج می‌رود و در این سفر اتفاقاتی برایش رخ می دهد که ظاهرش خوشایند نیست، اما همه این اتفاقات ناخوشایند باعث می‌شود به معنا و مفهومی از سفر دست یابد و ...
به تعبیر یکی از منتقدان در حالی که بخش عمده فیلم را شوخی‌های رکیک و قصد فرار مدیر از مناسک حج شامل می شود ، چگونه می توان شالوده اساسی فیلم را که شوخی با حج و نماز است با تدوین مجدد و برخی اصلاحیه های جزیی تغییر داد؟!
سوال دیگر این که چرا باید این گونه فیلم ها – ولو با اصلاحیه هایی که درباره اش نقدهای جدی داریم– در ماه مبارک رمضان اکران شوند؟!
به راستی آیا سیاست خاصی در این باره وجود دارد یا این که باید آن را نتیجه غفلت مسئولان امر تفسیر کرد؟!
هدف از نگارش این سطور ، نقد و بررسی محتوای فیلم یادشده و نیز داوری درباره فُرم و قالب سینمایی آن نبوده ، بلکه غرض تلنگری به مسئولان ، تصمیم سازان و تصمیم گیران هنر هفتم است که آگاه باشند مردم متدین و انقلابی ، نسبت به این گونه مسایل حساسیت و دغدغه خاصی دارند و به هیچ وجه با این مساله کنار نمی آیند که عده ای ولو به نام هنر و نقدی بر برخی ریاکاری های مذهبی، بخواهند ارزش های دینی را به سخره و استهزا بگیرند. همین!
