شهدای ایران: از همان روزهای آغازین دولت یازدهم رییس جمهور و دیگر اعضای دولت از خالی بودن خزانه و مواجه با انبوهی از بدهکاری سخن گفتند. اما در عین حال طی روزهای اخیر شاهد برگزاری مکرر ضیافت های افطاری از طرف دولت هستیم. مراسم هایی که تا کنون خالی از حاشیه نبوده است اما انتشار خبر جدیدی از اشرافی گری دولت در یکی از این ضیافت ها باعث ترک مراسم توسط سردار نقدی شده است.

 

به گزارش رجانیوز، در حالی که ضیافت افطاری روحانی با فرماندهان نظامی شنبه این هفته برگزا شده بود، سردار نقدی در اعتراض به بروز اشرافی گری در سفره ضیافت افطار مراسم را ترک کرده و با ارسال یک نامه انتقاد آمیز به رئیس جمهور نسبت به تجمل گرایی دولت یازدهم در این مراسم اعتراض کرده است.

 

شنیده ها حاکی از آن است که علت ترک جلسه از جانب نقدی تدارک دیدن غذا بیش از تعداد مدعوین و میهمان های حاضر در جلسه بوده است. به طوری که دیس های بزرگ گوشتی که برای ۵ الی ۶ نفر قرار داده شده بود به میزان مصرف بیش از دو ماه خانواره های محروم بوده است.

 

رئیس سازمان بسیج مستضفین در این باره معتقد است اقدام روحانی در پهن کردن سفره های اشرافی آن هم با پول بیت المال علاوه بر مغایرت با اقتصاد مقاومتی با دستورات اسلامی نیز منافات داشته است و ترک این جلسه در راستای انجام فریضه الهی نهی از منکر بوده است.

 

گفته میشود نقدی در نامه ای که به رئیس جمهور ارسال کرده است ضمن خواستار تعطیلی سریع مانور تجمل گرایی نوشته است:  «چند سال است مسئولین دولت قبلی و فعلی با توصیف اوضاع کشور به شعب ابی طالب و بیان خالی بودن جیب مردم، ملت ایران را از عواقب کوتاه نیامدن مقابل آمریکا می ترسانند ولی اینگونه سفره ها نشان می دهد چنین ادعایی صحت ندارد.»

 

برپایه این گزارش اگرچه جزئیات این نامه و واکنش یا دستور احتمالی رئیس جمهوری روی آن به طور کامل منتشر نشده است و اطلاعاتی در دست نیست اما گفته می شود پس از این نامه ضیافت افطاری اصحاب رسانه با رییس جمهور به طور ساده برگزار شده است.

 

از سوی دیگر سوالی که ایجاد میشود این است که در حالی دولت مدعی است بودجه کافی برای پرداخت یارانه را ندارد، چگونه امکان برپایی چنین مراسم هایی آن هم از بودجه عمومی و بیت المال وجود دارد؟ این در حالی است که پیش تر مقام معظم رهبریدر سال ۱۳۷۱ در انتقاد به آغاز روند تجمل گرایی در دوره هاشمی رفسنجانی فرمودند:

 

«برادران نمی‏شود ما در زندگى مادى مثل حيوان بچريم و بغلتيم و بخواهيم مردم به ما به شكل يك اسوه نگاه كنند: مردمى كه خيليشان از اوليات زندگى محرومند. در اين راه، از خيلى چيزها بايد گذشت. نه فقط از شهوات حرام، از شهوات حلال نيز بايد گذشت. ... من و شما همان طلبه يا معلم پيش از انقلابيم. يكى از شماها معلم بود، يكى دانشجو بود، يكى طلبه بود، يكى منبرى بود، همه‌مان اين‌طور بوديم؛ اما حالا مثل عروسى اشراف عروسى بگيريم، مثل خانه‌ى اشراف خانه درست كنيم، مثل حركت اشراف در خيابانها حركت كنيم! اشراف مگر چگونه بودند؟ چون آنها فقط ريششان تراشيده بود، ولى ما ريشمان را گذاشته‌ايم، همين كافى است؟! نه، ما هم مترفين مى‌شويم. واللَّه در جامعه‌ى اسلامى هم ممكن است مترف به وجود بيايد. از آيه‌ى شريفه‌ى «و اذا اردنا ان نهلك قرية امرنا مترفيها ففسقوا فيها» بترسيم. تُرف، فسق هم دنبال خودش مى‌آورد.»