یک روزنامه آمریکایی میگوید غرب توقع داشت ایران در مذاکرات از جوش و خروش بیفتد و عقبنشینی کند اما این طور نشد.
به گزارش شهدای ایران به نقل از کیهان، روزنامه لسآنجلس تایمز در تحلیلی به آخرین موضعگیری صریح رهبر معظم انقلاب درباره خطوط قرمز هستهای پرداخت و نوشت: رهبر عالی ایران اعلام کرد هرگز اجازه دسترسی بازرسان به سایتها و پایگاههای نظامی را نمیدهد.
لسآنجلس تایمز در ادامه مینویسد: بسیاری بر این باورند که نیت اصلی رهبر عالی ایران از طرح این مواضع سرسختانه در آستانه سررسید مهلت ۳۰ ژوئن (۹ تیر) برای حصول توافق، امتیاز گرفتن است. در هفتههای اخیر در واشنگتن و برخی پایتختهای اروپایی نگرانیها تشدید شده است. در باب این موضوع؛ ریچارد نفیو از اعضای اسبق تیم مذاکرهکننده آمریکا معتقد است «انتظاری که همگان از رفتارهای ایران دارند این است که همواره در ابتدا با تندروی پیش میتازند و پس از آن از جوش و خروش میافتد اما این بار این طور نشد. ایرانیها هر چه مذاکرات رو به جلو میرود بر اصول و مواضعشان مصرترند و بیشتر پافشاری میکنند.»
به نوشته پل ریشتر، بسیاری از تحلیلگران سیاسی مواضع سرسختانه رهبر ایران را نوعی تاکتیک در مذاکره ارزیابی میکنند. اما به هر تقدیر، هر یک از طرفین بنا به منافع استراتژیک خود، خواهان توافق است. طرفهای مذاکره با تهران خواستار تعویق تهدید برنامه هستهای ایران برای دست کم ۱۰ تا ۱۵ سال هستند؛ اما این کشور خواهان حذف تحریمهاست.
لسآنجلس تایمز میافزاید: موضوع بازرسی از سایتهای نظامی مولد بحث و جدلهای جدی در ایران بوده است. بسیاری در ایران میگویند که این طرح نقض حاکمیت ملی و رفتاری تبعیضآمیز با ایران متفاوت با سایر کشورهای جهان است چرا که هیچ کشوری در جهان اجازه این کار را نمیدهد.
روزنامه آمریکایی خاطرنشان کرد: چانهزنیها که از سپتامبر ۲۰۱۳ شروع شد این مزیت را داشته که آمریکا توانسته است بصیرتی به درون دستگاه حاکمه ایران پیدا کند و این اتفاقی است که در ۳۶ سالی که از پیدایش انقلاب اسلامی ایران میگذرد ممکن نبود. واشنگتن اینک به طور مرتب امکان دسترسی به مقامات بلندپایه ایران را دارد و دیپلماتهای آمریکایی رابطهای گرم و صمیمی با ظریف وزیر خارجه متین و فهمیده و نرمخوی ایران دارند. اما شخصیت (آیتالله) خامنهای رهبر ایران هنوز هم یک معماست.
درون دولت آمریکا دیدگاههای متفاوتی در مورد موضوعاتی که تصمیمگیری آن برعهده رهبر عالی ایران است وجود دارد. همچنین در مورد اینکه آیا رهبری صرفاً عامل انسجام و اجماع میان قدرتمندترین نیروهای سیاسی درون دستگاه نخبه کشور است یا نه نیز اختلاف نظر وجود دارد.
روزنامه آمریکایی که ظاهراً از به هم خوردن نقشه کاخ سفید عصبانی شده مینویسد: تصور میشد کار تمام شده اما (آیتالله) خامنهای این امید را نقش بر آب کرد و گفت توافق باید ۷ ساله باشد. خطوط قرمزی که پیش از این او ترسیم کرده بود، مدتها بعد پاک شد و به نظر رسید که او قبول کرده غنیسازی محدود شود و مدت زمان اعتبار توافق هم بیشتر شود. هنگامی که (آیتالله) خامنهای ظاهراً با توافق موقت موافقت کرد، گروهی از صاحبنظران سیاسی و مقامات اسبق آمریکایی ابراز کردند که گویا رهبر ایران ترجیح داده است عملگرا و واقعبین باشد تا یک انقلابی که او خود را معرفی میکرد. اما اینک همه آن قضاوتها مورد تردید قرار دارد به ویژه بعد از سخنرانی چهارشنبه گذشته که از تلویزیون پخش شد. رهبر ایران در سخنانش اشاره کرد که تحریمها باید در آغاز هر توافقی لغو شود نه آنکه به بعد از راستیآزمایی موکول شود. ایران سطح برنامه هستهایاش را پایین آورده است. آیتالله خامنهای همچنین اعلام کرد که ایران با توقف ۱۰ ساله غنیسازی اورانیوم آنگونه که در توافق ماه آوریل روی آن سازش شده بود، موافقت نخواهد کرد. نویسنده عصبانی لسآنجلس تایمز مدعی شد رهبر ایران با گذاشتن این شرطها باید تاوان سنگینی بپردازد(!)
لسآنجلس تایمز در ادامه مینویسد: بسیاری بر این باورند که نیت اصلی رهبر عالی ایران از طرح این مواضع سرسختانه در آستانه سررسید مهلت ۳۰ ژوئن (۹ تیر) برای حصول توافق، امتیاز گرفتن است. در هفتههای اخیر در واشنگتن و برخی پایتختهای اروپایی نگرانیها تشدید شده است. در باب این موضوع؛ ریچارد نفیو از اعضای اسبق تیم مذاکرهکننده آمریکا معتقد است «انتظاری که همگان از رفتارهای ایران دارند این است که همواره در ابتدا با تندروی پیش میتازند و پس از آن از جوش و خروش میافتد اما این بار این طور نشد. ایرانیها هر چه مذاکرات رو به جلو میرود بر اصول و مواضعشان مصرترند و بیشتر پافشاری میکنند.»
به نوشته پل ریشتر، بسیاری از تحلیلگران سیاسی مواضع سرسختانه رهبر ایران را نوعی تاکتیک در مذاکره ارزیابی میکنند. اما به هر تقدیر، هر یک از طرفین بنا به منافع استراتژیک خود، خواهان توافق است. طرفهای مذاکره با تهران خواستار تعویق تهدید برنامه هستهای ایران برای دست کم ۱۰ تا ۱۵ سال هستند؛ اما این کشور خواهان حذف تحریمهاست.
لسآنجلس تایمز میافزاید: موضوع بازرسی از سایتهای نظامی مولد بحث و جدلهای جدی در ایران بوده است. بسیاری در ایران میگویند که این طرح نقض حاکمیت ملی و رفتاری تبعیضآمیز با ایران متفاوت با سایر کشورهای جهان است چرا که هیچ کشوری در جهان اجازه این کار را نمیدهد.
روزنامه آمریکایی خاطرنشان کرد: چانهزنیها که از سپتامبر ۲۰۱۳ شروع شد این مزیت را داشته که آمریکا توانسته است بصیرتی به درون دستگاه حاکمه ایران پیدا کند و این اتفاقی است که در ۳۶ سالی که از پیدایش انقلاب اسلامی ایران میگذرد ممکن نبود. واشنگتن اینک به طور مرتب امکان دسترسی به مقامات بلندپایه ایران را دارد و دیپلماتهای آمریکایی رابطهای گرم و صمیمی با ظریف وزیر خارجه متین و فهمیده و نرمخوی ایران دارند. اما شخصیت (آیتالله) خامنهای رهبر ایران هنوز هم یک معماست.
درون دولت آمریکا دیدگاههای متفاوتی در مورد موضوعاتی که تصمیمگیری آن برعهده رهبر عالی ایران است وجود دارد. همچنین در مورد اینکه آیا رهبری صرفاً عامل انسجام و اجماع میان قدرتمندترین نیروهای سیاسی درون دستگاه نخبه کشور است یا نه نیز اختلاف نظر وجود دارد.
روزنامه آمریکایی که ظاهراً از به هم خوردن نقشه کاخ سفید عصبانی شده مینویسد: تصور میشد کار تمام شده اما (آیتالله) خامنهای این امید را نقش بر آب کرد و گفت توافق باید ۷ ساله باشد. خطوط قرمزی که پیش از این او ترسیم کرده بود، مدتها بعد پاک شد و به نظر رسید که او قبول کرده غنیسازی محدود شود و مدت زمان اعتبار توافق هم بیشتر شود. هنگامی که (آیتالله) خامنهای ظاهراً با توافق موقت موافقت کرد، گروهی از صاحبنظران سیاسی و مقامات اسبق آمریکایی ابراز کردند که گویا رهبر ایران ترجیح داده است عملگرا و واقعبین باشد تا یک انقلابی که او خود را معرفی میکرد. اما اینک همه آن قضاوتها مورد تردید قرار دارد به ویژه بعد از سخنرانی چهارشنبه گذشته که از تلویزیون پخش شد. رهبر ایران در سخنانش اشاره کرد که تحریمها باید در آغاز هر توافقی لغو شود نه آنکه به بعد از راستیآزمایی موکول شود. ایران سطح برنامه هستهایاش را پایین آورده است. آیتالله خامنهای همچنین اعلام کرد که ایران با توقف ۱۰ ساله غنیسازی اورانیوم آنگونه که در توافق ماه آوریل روی آن سازش شده بود، موافقت نخواهد کرد. نویسنده عصبانی لسآنجلس تایمز مدعی شد رهبر ایران با گذاشتن این شرطها باید تاوان سنگینی بپردازد(!)