شهدای ایران:چشم هایت همراهت نبود و من چشم هایت شدم تا برایت بگویم که سه شنبه شب، وقت آمدنت، چقدر شبیه قیامت بود؛ ما کرور کرور پیر و جوان در خیابان های مجاهدین اسلام، مصطفی خمینی، جمهوری اسلامی و فردوسی ایستاده بودیم، سوگوار با چشم های گریان، محو در دود اسپند و دل آشفته از صدای دمام ها که دم غروب کوبیده می شدند، بی امان و تلخ؛ بی امان و ترسناک.

رو نوشت های تابوت ها را هم دیدم، صاحبان دست های لرزان التماس تان کرده بودند که آنها را هم همراه خودتان ببرید. تو اما سبک آمده بودی و سبک می رفتی، خلاصه شده در چند استخوان سپید و مفتولی فلزی که زمان، مثل تنت خاکش نکرده بود، باقی اش گذاشته بود تا ما از دست بسته بودن تان با خبر شویم و دل مان آتش بگیرد از فکر کردن به شما در قتلگاه و صدای لودرها که زنده زنده دفن تان می کردند و آخرین خاطره های تان از زندگی ، جان کندن زیر خاک، بدون دست و پا زدن.

29 سال چشم انتظاری، یک طرف و آن دوساعت عصر که 10 کامیون حامل تان از 4 تا 6 عصر میان جمعیت متوقف شدند، یک طرف دیگر . آن دو ساعت انتظار، انگار هزار سال بود.ما همراه تو و رفقایت راه رفتیم، آخرین قدم زدن های مان با هم بود، نوحه خواندیم، گریستیم، شعرهای جبهه را همخوانی کردیم ، زیارت نامه ها را ورق زدیم، تا حوالی ساعت هشت که من هنوز چشم های تو بودم و خیابان با نور حجله ها، روشن بود .

ما رسیده بودیم به معراج شهدای خیابان بهشت؛ همانجا که تشییع تان تمام می شد اما ما دل نکندیم، ماندیم تا صبح روز بعد که پشت درهای بسته بهشت ، به نماز صبح چهارشنبه ایستادیم و دست آخر خداحافظی کردیم و من هنوز چشم های تو بودم که می بارید و به این فکر می کردم که داشتیم غرق می شدیم و تو و باقی غواص ها برگشتید تا یادمان بیندازید به نفع هیچ حزب و گروه سیاسی مصادره نمی شوید، نشان به آن نشان که در تشییع تان همه مان از هر طیفی آمدیم و به آنها که سعی می کردند غربت تان را بیشتر کنند و در هنگامه تشییع تان،اهداف و شعارهای سیاسی خاص را پیش ببرند فهماندیم که شما، از مردم ایران جدا شدنی نیستید و هوشیارتر از آن هستیم که جهت دار بودن خیلی از شعارها و خط و نشان کشیدن ها را درک نکنیم.