به گزارش سرویس اجتماعی پایگاه خبری شهدای ایران؛ کم توجهی برخی مسئولین در حوزه دارو و درمان جانبازان گاهی مشکلاتی را برای این قشر فراهم می کند که جز بیان گلایه چاره ای برای ایشان باقی نمی ماند. در این راستا یکی از جانبازان استان فارس که از وضعیت رسیدگی به مشکلاتش در علوم پزشکی فارس اسنادقابل تاملی هم داشته است در نامه ای که در اختیار پایگاه خبری شهدای ایران قرار داده اینگونه نوشته است:

فقط چند ساعت از تحویل سال 67 گذشته بود و بهار هم به خطوط جبهه سر کشیده بود. اما من و همسنگرانم آرام آرام می رفتیم تا پشت خاک ریزهای دشمن را به آتش بکشیم و همانطور که امام گفته بود کار را یک سره کنیم. هنوز چند قدمی با سنگر فاصله داشتیم که یکباره آسمان سیاه پوش شد و هواپیماهای دشمن بمب هایشان را بر سر ما خالی کردند. اینبار ترکش نبود که بدنمان را نشانه برود اما بوی علف های هرز و ماهی های مرده و ... نا گاه کل منطقه را پوشانید. فریاد می زدند شیمیایی ... شیمیایی و ما در موج گرد باد گازهای سمی قرار گرفتیم. نفسم به شماره افتاده بود و دیگر اکسیژنی حس نمی کردم تا اینکه خود را در بیمارستان صحرایی به عنوان نوجوان شیمیایی شناختم.

حال چندین و چند بهار از آن روز گذشته است و هیچ دارویی جوابگوی کامل دردهای ما نمی شود و فقط مسکن چند ساعته ای است برای کاهش درد.

اما از بد حادثه پس از سالها در راهرو های علوم پزشکی فارس به دنبال دارو می دوم ولی جز داروی تحقیر هیچ چیز نصیبم نمی شود .

گاهی برخی نامه نگاری های 5 ماهه که نتیجه اش هیچ است فقط من را اسیر راهرو هایی می کند که مجبورم برای تهیه مسکن در آن به این سو و آن سو بدوم . مگر یک دارو چه ارزشی دارد که با یک جانباز اینگونه رفتار می شود تا جایی که صحت جانبازی ما را نیز زیر سوال می برند.