آقای روحانی مشغول گام نهادن در راهی است که سال های دور دولت سلف او یعنی دولت آقای هاشمی رفسنجانی از همان مسیر گذشت: مسیری که نتایج بعدی آن نشان داد چندان امن و مطمئن نیست.
شهدای ایران:آقای روحانی مشغول گام نهادن در راهی است که سال های دور دولت سلف او یعنی دولت آقای هاشمی رفسنجانی از همان مسیر گذشت: مسیری که نتایج بعدی آن نشان داد چندان امن و مطمئن نیست.
آقای هاشمی زمانی در دوران ریاست جمهوری خود گفته بود که دولت من آمده تا کار کند و بار تمام مسائل سیاسی را خودم به تنهایی بر دوش خواهم کشید. این اتفاقی است که در دولت یازدهم هم تا اینجای کار تکرار شده است. در حالی که رییس جمهوری به تنهایی به دل گرداب های سیاسی می زند، کابینه و مدیران ارشد او عموما در حال لابی های پیدا و پنهان با طیف منتقدان دولت هستند.
بزرگ ترین مشکل دولت آقای روحانی از روز اول این بود که تمام توان و انرژی خود را بر سیاست خارجی و حل مساله هسته ای متمرکز کرد. شاید از روز اول هم رییس جمهوری بر این گمان بود که تاثیر همین سیاست های نامناسب خارجی است که در حوزه داخلی به شکلی منفی بازتاب پیدا کرده است.
دولت هر چند اولویت اصلی خود را که همان حل مساله هسته ای بود به درستی تشخیص داد اما در این تشخیص خود یک اشتباه بزرگ مرتکب شد و آن هم چشم پوشیدن بر تمام اولویت های سیاست داخلی بود. حتی اگر مذاکرات هسته ای در خردادماه به شکل مطلوبی پایان پیدا کنند، تاثیر آن بر حوزه اقتصادی حداقل شش ماه تا یک سال زمان نیاز دارد و این موعدی است که دولت تنها یک سال و نیم تا پایان کارش فاصله دارد.
این زمان به هیچ عنوان برای کسب مقبولیت عمومی و البته پاسخ به مطالبات جامعه در ابعاد سیاسی، اجتماعی و اقتصادی کفایت نمی کند. ضمن آنکه آن چیزی که می تواند حتی بعد از پایان مذاکرات نتیجه احتمالامثبت آن را زیر سایه تهدید ببرد همین خلاهای جدی است که در سیاست داخلی وجود دارد یعنی جایی که از یک سو منتقدان دولت و رقبای آن امکان تحرک آزادانه و بدون دردسر دارند و از سوی دیگر حامیان دولت و کسانی که آقای روحانی را بر شانه های خود راهی پاستور کردند همچنان گرفتار مشکلات ابتدایی از قبیل نداشتن آزادی های حداقلی برای ابراز عقیده و برگزاری جلسات سیاسی هستند.
این همان جایی است که شکست خوردگان انتخابات می توانند به نام «عموم ملت» آزادانه به اظهارنظر بپردازند و دولت را با چالش های متفاوتی مواجه کنند. از این منظر است که می توان گفت بزرگ ترین چالش دولت در سیاست داخلی خطی و مشی خود دولت است. آقای روحانی و تیم او زمانی که پاستور را تحویل می گرفتند، کم و بیش می دانستند که در چه زمین سیاسی پای می نهند و در این زمین چه بازیگرانی فعال هستند.
بنابراین هر چند کارشکنی ها علیه دولت قابل درک هستند اما نمی توان چندان آنها را به عنوان یک بهانه برای توجیه عدم توجه دولت به حوزه سیاست داخلی پذیرفت. به هر تقدیر دولت برای موفقیت خود و راضی نگه داشتن جامعه تنها یک راه دارد و آن ترمیم حوزه سیاست داخلی است که قدم اول آن را باید با ترمیم کابینه بردارد: کابینه ای که حتی در مواردی به نظر می رسد خلاف سیاست ها و گرایش های رییس جمهوری عمل می کند و چنین وضعیتی افقی روشن پیش روی آقای روحانی و تیم او ترسیم نخواهد کرد.
*دانا
آقای هاشمی زمانی در دوران ریاست جمهوری خود گفته بود که دولت من آمده تا کار کند و بار تمام مسائل سیاسی را خودم به تنهایی بر دوش خواهم کشید. این اتفاقی است که در دولت یازدهم هم تا اینجای کار تکرار شده است. در حالی که رییس جمهوری به تنهایی به دل گرداب های سیاسی می زند، کابینه و مدیران ارشد او عموما در حال لابی های پیدا و پنهان با طیف منتقدان دولت هستند.
بزرگ ترین مشکل دولت آقای روحانی از روز اول این بود که تمام توان و انرژی خود را بر سیاست خارجی و حل مساله هسته ای متمرکز کرد. شاید از روز اول هم رییس جمهوری بر این گمان بود که تاثیر همین سیاست های نامناسب خارجی است که در حوزه داخلی به شکلی منفی بازتاب پیدا کرده است.
دولت هر چند اولویت اصلی خود را که همان حل مساله هسته ای بود به درستی تشخیص داد اما در این تشخیص خود یک اشتباه بزرگ مرتکب شد و آن هم چشم پوشیدن بر تمام اولویت های سیاست داخلی بود. حتی اگر مذاکرات هسته ای در خردادماه به شکل مطلوبی پایان پیدا کنند، تاثیر آن بر حوزه اقتصادی حداقل شش ماه تا یک سال زمان نیاز دارد و این موعدی است که دولت تنها یک سال و نیم تا پایان کارش فاصله دارد.
این زمان به هیچ عنوان برای کسب مقبولیت عمومی و البته پاسخ به مطالبات جامعه در ابعاد سیاسی، اجتماعی و اقتصادی کفایت نمی کند. ضمن آنکه آن چیزی که می تواند حتی بعد از پایان مذاکرات نتیجه احتمالامثبت آن را زیر سایه تهدید ببرد همین خلاهای جدی است که در سیاست داخلی وجود دارد یعنی جایی که از یک سو منتقدان دولت و رقبای آن امکان تحرک آزادانه و بدون دردسر دارند و از سوی دیگر حامیان دولت و کسانی که آقای روحانی را بر شانه های خود راهی پاستور کردند همچنان گرفتار مشکلات ابتدایی از قبیل نداشتن آزادی های حداقلی برای ابراز عقیده و برگزاری جلسات سیاسی هستند.
این همان جایی است که شکست خوردگان انتخابات می توانند به نام «عموم ملت» آزادانه به اظهارنظر بپردازند و دولت را با چالش های متفاوتی مواجه کنند. از این منظر است که می توان گفت بزرگ ترین چالش دولت در سیاست داخلی خطی و مشی خود دولت است. آقای روحانی و تیم او زمانی که پاستور را تحویل می گرفتند، کم و بیش می دانستند که در چه زمین سیاسی پای می نهند و در این زمین چه بازیگرانی فعال هستند.
بنابراین هر چند کارشکنی ها علیه دولت قابل درک هستند اما نمی توان چندان آنها را به عنوان یک بهانه برای توجیه عدم توجه دولت به حوزه سیاست داخلی پذیرفت. به هر تقدیر دولت برای موفقیت خود و راضی نگه داشتن جامعه تنها یک راه دارد و آن ترمیم حوزه سیاست داخلی است که قدم اول آن را باید با ترمیم کابینه بردارد: کابینه ای که حتی در مواردی به نظر می رسد خلاف سیاست ها و گرایش های رییس جمهوری عمل می کند و چنین وضعیتی افقی روشن پیش روی آقای روحانی و تیم او ترسیم نخواهد کرد.
*دانا
