امام خمینی می فرمودند: کسانى که مدعى هستند که ما شیعه امیرالمومنین(ع) هستیم، باید در قول و فعل و نوشتن و گفتن و همه چیز، از او تبعیت داشته باشند.
به گزارش شهدای ایران، فرازهایی از فرمایشات امام خمینی(ره) درباره مولای متقیان امیر مومنان علی علیه السلام به شرح ذیل است:
* على علیه السلام؛ مظهر جمیع اسماء و صفات
این بزرگوار شخصیتى است که داراى ابعاد بسیار است و مظهر اسم جمع الهى است که داراى تمام اسماء و صفات است. تمام اسماء و صفات الهى در ظهور و در بروز در دنیا و در عالم، با واسطه رسول اکرم(ص) در این شخصیت ظهور کرده است و ابعادى که از او مخفى است، بیشتر از آن ابعادى است که از او ظاهر است.(1)
* برخى جهات اجتماعى مربوط به حضرت
ما از آن جهات معنوى که در ایشان بوده است، حتى یک جمله موافق با واقع نمى توانیم عرض کنیم، لکن بعض از جهات که مربوط به خود جهت مادى است و جهات اجتماعى است، آن را مى شود گفت. شما ملاحظه کنید که یک نفر که خلیفه مسلمین است، زمامدار امور است، خلیفه است، این چه وضعى داشته است؟(2)
حضرت مى فرمایند: این کفش - کفشى را که خودش وصله مى کرد - به نظر شما چقدر ارزش دارد؟ مى گویند: هیچ. (مى فرماید) که «امارت بر شما هم - خلافت - در نظر من مثل این کفش و پایین تر از این کفش است، مگر این که اقامه عدالت کنم».(3)
حضرت امیر(علیه السلام) فرمود: اگر تمام دنیا و ما فیها را به من بدهند که پوست جو (را) از دهان مورچه اى جابرانه و برخلاف عدالت بگیرم، هرگز نمى پذیرم.(4)
ظاهراً لشکر معاویه آمدند در کجا و یک خلخال از پاى یک ذمیه ربودند، یک خلخال از پاى یک ذمیه، از پاى یک زن یهودى یا نصرانى ربودند؛ بعد نقل است که ایشان فرمودند اگر انسان بمیرد براى این، چیزى نیست.(5)
* لزوم مشایعت کردن حضرت على(ع)
حضرت امیر مى فرماید - به حَسَب نقل - که شاید در سرحدات یک کسى گرسنه باشد؛ به خودش رنج مى دهد که مبادا یکى کسى از او گرسنه تر باشد. آن امیر ما است، او آقاى ما است، امام ما است. ما هى بگوییم امام و اقتدا نکنیم به او؟ در کارها هیچ اقتدا نباشد؟ «امام» معنایش این است؟ «شیعه» معنایش این است که مشایعت کند؛ همان طورى که تابوت را که مى برند، اگر همه از این طرف دنبال تابوت رفتند، تشییع کردند او را، اگر تابوت را از این طرف مى برند یکى از این طرف برود، این را تشییع نکردند؛ شیعه باید این طورى باشد؛ مشایعت کند على را. البته قدرت نداریم ما مثل او. هیچ کس قدرت ندارد، اما به زهد، به تقوا، به رسیدگى به مظلومها، به رسیدگى به فقرا، مشایعت کنیم از او.(6)
* تمسک به ولایت؛ تبعیت از مقاصد ایشان
تمسک به ولایت امیرالمؤمنین(ع) چیست؟ تمسک به ولایت امیرالمؤمنین(ع) - نه تمسک به محبت امیرالمؤمنین(ع)، تمسک به محبت اصلًا معنا هم ندارد. تمسک به ولایت حضرت امیر(ع) تبعیت از مقاصد او است. باید کسانى که مدعى هستند که ما شیعه امیرالمومنین(ع) هستیم، باید در قول و فعل و نوشتن و گفتن و همه چیز، از او تبعیت داشته باشند.(7)
* تمسک به ولایت؛ اجراى عدالت در حد توان
تمسک به مقام ولایت آن بزرگوار، به این (است) که گرچه ما و بشر (نمى توانیم) به تمام معنا آن عدالت اجتماعى و عدالت حقیقى را که حضرت امیر(ع) قدرت بر پیاده کردنش (داشتند)، پیاده کنیم، (ولى باید در حد توان آن عدالت را اجرا کنیم). تمسک به مقام ولایت معنایش این است که ما ظِلّ آن مقام ولایت باشیم. مقام ولایت که مقام تولیت امور بر مسلمین و مقام حکومت بر مسلمین است، این است که چنان چه حکومت تشکیل شد، تمسکش به ولایت امیرالمؤمنین(ع) این است که آن عدالتى که امیرالمؤمنین(ع) اجرا مى کرد، به اندازه قدرت خودش اجرا کند. به مجرد این که ما بگوییم ما متمسک هستیم به امیرالمؤمنین(ع)، کافى نیست، این اصلش تمسک نیست. وقتى که حکومت امیرالمؤمنین(ع) را در اجراى حکومتش، در اجراى چیزهایى که باید اجرا بکند، الگو قرار داد، این تمسک کرده است به ولایت امیرالمؤمنین(ع).(8)
////////
1) صحیفه امام، ج 19، صص 63 - 64
2) صحیفه امام، ج 20، ص 494
3) صحیفه امام، ج 20، ص 494
4) جهاد اکبر، ص 48
5) صحیفه امام، ج 4، ص 164
6) صحیفه امام، ج 8، ص 14
7) صحیفه امام، ج 18، صص 153 و 155
8) صحیفه امام، ج 18، صص 153 - 154
* على علیه السلام؛ مظهر جمیع اسماء و صفات
این بزرگوار شخصیتى است که داراى ابعاد بسیار است و مظهر اسم جمع الهى است که داراى تمام اسماء و صفات است. تمام اسماء و صفات الهى در ظهور و در بروز در دنیا و در عالم، با واسطه رسول اکرم(ص) در این شخصیت ظهور کرده است و ابعادى که از او مخفى است، بیشتر از آن ابعادى است که از او ظاهر است.(1)
* برخى جهات اجتماعى مربوط به حضرت
ما از آن جهات معنوى که در ایشان بوده است، حتى یک جمله موافق با واقع نمى توانیم عرض کنیم، لکن بعض از جهات که مربوط به خود جهت مادى است و جهات اجتماعى است، آن را مى شود گفت. شما ملاحظه کنید که یک نفر که خلیفه مسلمین است، زمامدار امور است، خلیفه است، این چه وضعى داشته است؟(2)
حضرت مى فرمایند: این کفش - کفشى را که خودش وصله مى کرد - به نظر شما چقدر ارزش دارد؟ مى گویند: هیچ. (مى فرماید) که «امارت بر شما هم - خلافت - در نظر من مثل این کفش و پایین تر از این کفش است، مگر این که اقامه عدالت کنم».(3)
حضرت امیر(علیه السلام) فرمود: اگر تمام دنیا و ما فیها را به من بدهند که پوست جو (را) از دهان مورچه اى جابرانه و برخلاف عدالت بگیرم، هرگز نمى پذیرم.(4)
ظاهراً لشکر معاویه آمدند در کجا و یک خلخال از پاى یک ذمیه ربودند، یک خلخال از پاى یک ذمیه، از پاى یک زن یهودى یا نصرانى ربودند؛ بعد نقل است که ایشان فرمودند اگر انسان بمیرد براى این، چیزى نیست.(5)
* لزوم مشایعت کردن حضرت على(ع)
حضرت امیر مى فرماید - به حَسَب نقل - که شاید در سرحدات یک کسى گرسنه باشد؛ به خودش رنج مى دهد که مبادا یکى کسى از او گرسنه تر باشد. آن امیر ما است، او آقاى ما است، امام ما است. ما هى بگوییم امام و اقتدا نکنیم به او؟ در کارها هیچ اقتدا نباشد؟ «امام» معنایش این است؟ «شیعه» معنایش این است که مشایعت کند؛ همان طورى که تابوت را که مى برند، اگر همه از این طرف دنبال تابوت رفتند، تشییع کردند او را، اگر تابوت را از این طرف مى برند یکى از این طرف برود، این را تشییع نکردند؛ شیعه باید این طورى باشد؛ مشایعت کند على را. البته قدرت نداریم ما مثل او. هیچ کس قدرت ندارد، اما به زهد، به تقوا، به رسیدگى به مظلومها، به رسیدگى به فقرا، مشایعت کنیم از او.(6)
* تمسک به ولایت؛ تبعیت از مقاصد ایشان
تمسک به ولایت امیرالمؤمنین(ع) چیست؟ تمسک به ولایت امیرالمؤمنین(ع) - نه تمسک به محبت امیرالمؤمنین(ع)، تمسک به محبت اصلًا معنا هم ندارد. تمسک به ولایت حضرت امیر(ع) تبعیت از مقاصد او است. باید کسانى که مدعى هستند که ما شیعه امیرالمومنین(ع) هستیم، باید در قول و فعل و نوشتن و گفتن و همه چیز، از او تبعیت داشته باشند.(7)
* تمسک به ولایت؛ اجراى عدالت در حد توان
تمسک به مقام ولایت آن بزرگوار، به این (است) که گرچه ما و بشر (نمى توانیم) به تمام معنا آن عدالت اجتماعى و عدالت حقیقى را که حضرت امیر(ع) قدرت بر پیاده کردنش (داشتند)، پیاده کنیم، (ولى باید در حد توان آن عدالت را اجرا کنیم). تمسک به مقام ولایت معنایش این است که ما ظِلّ آن مقام ولایت باشیم. مقام ولایت که مقام تولیت امور بر مسلمین و مقام حکومت بر مسلمین است، این است که چنان چه حکومت تشکیل شد، تمسکش به ولایت امیرالمؤمنین(ع) این است که آن عدالتى که امیرالمؤمنین(ع) اجرا مى کرد، به اندازه قدرت خودش اجرا کند. به مجرد این که ما بگوییم ما متمسک هستیم به امیرالمؤمنین(ع)، کافى نیست، این اصلش تمسک نیست. وقتى که حکومت امیرالمؤمنین(ع) را در اجراى حکومتش، در اجراى چیزهایى که باید اجرا بکند، الگو قرار داد، این تمسک کرده است به ولایت امیرالمؤمنین(ع).(8)
////////
1) صحیفه امام، ج 19، صص 63 - 64
2) صحیفه امام، ج 20، ص 494
3) صحیفه امام، ج 20، ص 494
4) جهاد اکبر، ص 48
5) صحیفه امام، ج 4، ص 164
6) صحیفه امام، ج 8، ص 14
7) صحیفه امام، ج 18، صص 153 و 155
8) صحیفه امام، ج 18، صص 153 - 154
