به مناسبت فرا رسیدن سی و یکمین سالگرد شهادت شهید مهدی شاه آبادی، مراسم دعای ندبه امروز چهارم اردیبهشت‌ماه بر سر مزار شهید شاه آبادی در بنای یادمان شهدای هفتم تیر برگزار می‌شود.
به گزارش شهدای ایران به نقل از تسنیم، به مناسبت فرا رسیدن سی و یکمین سالگرد شهادت شهید مهدی شاه آبادی، مراسم دعای ندبه امروز چهارم اردیبهشت‌ماه برگزار می‌شود.
این مراسم از ساعت هفت صبح با نوای سیداصغر افشاری و با حضور خانواده شهدا، ایثارگران و جانبازان بر سر مزار شهید شاه آبادی در بنای یادمان شهدای هفتم تیر در قطعه 24 گلزار شهدای تهران برگزار می‌شود.
آیت الله مهدی شاه آبادی، در سال 1309 در قم به دنیا آمد. در سن 4 سالگی به علت هجرت پدرش مرحوم آیت الله میرزا محمد علی شاه آبادی – استاد عرفان حضرت امام خمینی به تهران رفته و دوران طفولیت و کودکی خویش را در مکتب خانه قرآن امامزاده یحیی (ع) به مدت 2 سال گذراند. تحصیل دوره ابتدایی را از سن 6 سالگی تا 12 سالگی به پایان برد. درحین همین سال ها ادبیات عرب را از پدر بزرگوار خویش ونیز از برادر بزرگ تر خود فرا گرفت. در سال 1323، جهت تحصیل کامل دروس علمیه در دبیرستان مروی تهران ثبت‌نام کرده و با کسب موفقیت در دوروس حوزوی درسال 1327 در سن 18 سالگی ملبس به لباس مقدس روحانیت شد.
یک سال بعد در سال 1328 گرد یتیمی بررویش نشسته و در فقدان پدر به سوگ نشست. سرپرستی و خدمتگزاری مادر بعد از فقدان پدر ، آرامشی بود بر قلب داغدار او که تا پایان عمر مادر ، بدان مبادرت می ورزید، اما در سال 1358 روح مادر پیرش نیز به ملکوت اعلا پر کشید. وی در حین اشتغال به تحصیل حوزوی، دروس جدید (دوره دبیرستان) را نیز می‌گذراند.
پس از 4 سال از رحلت پدر ، جهت تکمیل دوره های تحصیل علوم حوزوی به قم عزیمت نموده و سطوح عالی حوزه را به اتمام رساند. دروس خارج فقه و اصول را از محضر آیات عظام : امام خمینی ، بروجردی ، گلپایگانی و اراکی تحصیل کرد. وی در سن 27 سالگی در سال 1336 جهت تشکیل خانواده تصمیم به ازدواج گرفته و با خانواده آیت الله العظمی میرزای شیرازی وصلت نمود.
فعالیت سیاسی وی پس از کودتای ننگین 28 مرداد 1332 شروع شد و این مبارزات با الهام و تبعیت از رهبری‌های حضرت امام خمینی تا پیروزی نهایی انقلاب اسلامی ادامه یافت. آن بزرگوار چندین مرحله توسط ماموران طاغوت دستگیر شد که از این میان 5 بار اسیر زندان های مخوف رژیم گشته و 1 بار هم تبعید شد. وی هر بار پس از آزادی از زندان های ستمشاهی نه تنها از فعالیت های سیاسی خویش دست نمی کشید ؛ بلکه پر خروش تر از گذشته در مسیر اهداف مقدس انقلاب گام بر می‌داشت.
در واپسین لحظات حیات حاکمیت ستمشاهی ؛ یعنی پس از آزادی از زندان در سوم بهمن 1357 به همراه بعضی از علما و روحانیون ، در دانشگاه تهران تحصن کرده و خواستار بازگشایی فرودگاه جهت ورود امام شدند. ابلاغ و اعلام فرمان امام مبنی بر لغو حکومت نظامی در 21 بهمن 1357 به مردم نقش دیگر شهید بود که به همراه شهید مطهری، اقدام کردند و نیز در فعالیت‌های عملی، خلع سلاح پادگان‌ها و اماکن نظامی و انتقال سلاح و مهمات به اماکن مخصوص از وظیفه‌های دیگر او بود.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی و آغاز فعالیت های اجرایی در سنگرهای فرهنگی و اجتماعی، وی از پذیرفتن مسئولیت‌ها سرباز نمی‌زد و با قبول مسئولیت های خطیر تلاش وافر داشت. فعالیت در شکل گیری و راه اندازی کمیته انقلاب اسلامی تلاش در سنگر هدایت و ارشاد مردم و عضویت در هسته مرکزی جامعه روحانیت مبارز به همراه شهیدان بزرگوار آیت الله مطهری، بهشتی، دکتر باهنر و دکتر مفتح به عنوان یک عضو فعال، جلوه‌هایی از تلاش‌های خستگی ناپذیر او بود.
آیت الله شاه‌آبادی در آغاز دوره اول مجلس شورای اسلامی به عنوان کاندیدای مشترک جامعه روحانیت مبارز و حزب جمهوری اسلامی و دیگر گروه‌های اسلامی بود که با رای بالای مردم تهران به نمایندگی مجلس شورای اسلامی انتخاب شد و در طی 4 سال خدمت در این سنگر ، اثرات عمیقی از خود به جای گذاشت. ایشان در کمیسیون قضایی، یک عضو صاحب نظر فعال بود و در دوره دوم کسب 5/1 برابر بیشتر رای به نمایندگی مجلس انتخاب شد و همین دلیل بر افزایش محبوبیت او در بین مردم بود.
نمایندگی امام در بنیاد مستضعفان از سال 1359 از فعالیت های خوب دیگر وی به شمار می رود و همواره می کوشید تا در امتثال اوامر امام و ارائه گزارش کار به محضر او ، رهبری نظام را یاری دهد. همکاری با اوقاف و امور خیریه از فعالیت های قابل توجه جانبی دیگر آیت‌الله شاه‌آبادی بود. امام جماعت یکی از از مساجد فعال تهران(مسجد رستم آباد) پیش و پس از انقلاب و ارتباط نزدیک با مردم و پاسخگویی و حل و فصل مشکلات آنان از جلوه های توجه ایشان به مردم بود.
در طول مدت دفاع و جنگ تحمیلی در فرصت های به دست آمده در جمع رزمندگان اسلام و در کنار آنان در جبهه ها حضور می یافت و امر خطیر نمایندگی ، مانع این حضور نمی شد؛ چرا که او با عشق زائد الوصفش بدان مبادرت می‌کرد.
در واپسین سخنرانی اش قبل از شهادت که در مقر لشکر 25 کربلا ایراد نمود به نکته جالبی اشاره کرد که حاکی از عشق به شهادت در راه خدا بود. آنجا که گفت: «اگر شهادت، می تواند نظام توحیدی مان را حفظ کند ؛ اگر شهادت می تواند دشمن را ذلیل کند ؛ اگر شهادت می تواند تفکر و بینش اسلامی مان را به دنیا اعلام کند، ما آماده این شهادتیم.» بالاخره در واپسین مرحله‌ای که آیت الله از مناطق جنگی جنوب بازدید می‌کرد، در منطقه عملیاتی جزیره مجنون در اثر انفجار و اصابت ترکش در حالی که در جمع رزمندگان اسلام حضور داشت در ششم اردیبهشت‌ماه سال 63 شربت شیرین شهادت را نوشید.
