شهدای ایران؛ چه زود و ناباورانه رفت مردی که این روزها بیش از هر زمان دیگر به تجربه و اندیشه خردمندانه‌اش، به نگاه مهربان و چهره متبسم‌اش، به هشدارهای دلسوزانه و نقدهای منصفانه‌اش،  به مشی سیاسی معتدلانه و اخلاق کریمانه و متواضعانه اش، و به صداقت و کیاست و روایتگری امانتدارانه اش  از اسرار امام و انقلاب نیازمندیم. صدایش صدای مردم بود و نقدهایش بازتاب درد دل آنان.

تملق و چاپلوسی را آفتی بزرگ برای انقلاب و نظام می‌دانست. به پیروی از امام، فقرزدایی و رسیدگی به حال محرومان و مستضعفان را اولویت نخست نظام اسلامی می‌شمرد و بر وجوب اهتمام به جایگاه رفیع خانواده شهیدان و ایثارگران تأکید فراوان داشت.

در عرصه سیاست نخستین کسی بود که خطر افراط و تفریط را در شرایطی که صبغه آن بر رفتار و ادبیات اغلب احزاب و رجال سیاسی سال‌های نخست انقلاب حاکم بود، بدرستی تشخیص داد و بر ضرورت اعتدال و ایستادگی جدی در برابر چماقداری و افراط گری پافشاری کرد و در این راه زخم زبان‌ها و تهمت‌های فراوان شنید. مرحوم یادگار امام به استناد مجموعه آثار و مواضعش همواره از حقوق اساسی مردم و آزادی به‌مثابه یک رکن مهم از شعارها و آرمان‌های انقلاب یاد می‌کرد و آن‌را همپای دفاع از نظام و ولایت در عداد ارزش‌های الهی و آرمان‌های مهم امام و انقلاب می‌دانست. در این ایام که نظام اسلامی پس از گذر از ناملایمات و سختی‌های فراوان با همت مردم هوشمند و با‌وفای ایران و سکانداری دولتمردان تدبیر و امید  و با هدایت رهبر فرزانه انقلاب در اوج اقتدار خویش قرار دارد، جای یادگار امام  بس خالی است.

 مردی که پابه‌پای پدرو همراه پیروان راسخ روح‌الله در مصاف با مستبدان و مستکبران از 15 خرداد 42 تا بهمن 57 با قامتی استوار و تحمل رنج‌های بی‌شمار، راه دشوار نجات ایران از استبداد و وابستگی به بیگانگان را پیمود و وقتی که در هجرت و بازگشت شگفت امام در پرواز انقلاب دست بر شانه پدر پای برخاک ایران عزیز نهاد، مبارزی میدان دیده و کار آزموده، مشاوری امین و بی‌بدیل و سیاستمداری پخته و توانمند شده بود که مسئولیت تمشیت دفتر رهبر کبیر انقلاب اسلامی را در آن ده روز پرحادثه‌ای که  طومار نظام مستبد پادشاهی را برچید، با کمال درایت برعهده گرفت. از آن‌روز و از روزی که ملت بزرگ ایران در سایه سار هدایت روح خدا آرزوی دیرینه و ناممکن خویش را فداکارانه در صبحدم 22 بهمن 57 ممکن ساختند، به شهادت تاریخ و گواهی آحاد همین ملت رشید، مرحوم یادگار امام هستی خویش و تمام اندوخته اش را وقف تحقق آرمان‌های امام و اعتلای اسلام و ایران و تثبیت نظام جمهوری اسلامی ایران نمود.

 پس از رحلت امام نیز  در تحکیم اقتدار نظام و حمایت از ارکان آن در عین همصدایی با مردم و ارائه مشاوره‌های کارگشا و بیان نقدهای مشفقانه‌اش تا پایان عمر کوتاه و پرثمرش از هیچ کوششی دریغ نورزید. نقش تعیین کننده او در ادوار پرفراز و نشیب نهضت و در پیروزی انقلاب و تشکیل نظام هنوز ناشناخته مانده است، چنانکه رنج‌های فراوانی که او به‌خاطر دفاع از خط و منش امام متحمل گردید نیز ناگفته مانده‌اند.

 طومار انواع تهمت‌ها و حملات ناجوانمردانه‌ای که از سوی افراط‌گرایان و نابخردان داخلی  و غرب‌زدگان و وابستگان به بیگانگان خارجی نثار این چهره صادق  و خدوم ایران و انقلاب شده هنوز ناگشوده مانده است. هنوز حقایق تاریخ انقلاب در آشفته بازار ادعاها و  انقلابی نمایی‌ها بدرستی بازگو نشده است. حقیقتاً احمد آقای عزیز مصداق کریمه «رجال صدقوا ما عاهدوا الله علیه - مردانی که بر سرعهدشان با خدا صادق و استوارند» بود. روحش در جوار رحمت الهی شاد و راهش پر رهرو باد.