به گزارش شهدای ایران به نقل از رجا، در این رخداد 15 ورزشكار و تماشاچی به شهادت رسیدند اما از این رویداد در ورزش كشور خیلی كم یاد می‌شود و می‌توان گفت كه تقریبا به آن بی مهری شده است اما اینقدر هم فراموش نشده كه یك كارشناس تخصصی رادیوی تخصصی ورزش از آن بی‌اطلاع باشد. البته نمی‌توان از این كارشناس ایراد گرفت بلكه باید از كارگردان رادیو ورزش و برنامه تخصصی صبحگاهی پرسید بر اساس چه معیاری كسی كه از واضح‌ترین مسائل فوتبال و ورزش بی اطلاع است در این برنامه افاضه فیض می‌كند.

روز یكشنبه مثل تمام روزهایی كه بلافاصله پس از سوار شدن به ماشین پیچ رادیو را باز می‌كردم و اتفاقا همیشه روی موج رادیو ورزش است، نیز این كار را انجام دادم اما هنوز چند دقیقه‌ای از صحبت‌های كارشناس و مجری برنامه نگذشته بود كه از كارم پشیمان شدم. ماجرا از این قرار بود، شنونده‌ای، پیامك داده بود كه چرا رادیو ورزش درباره زمین چوار ایلام صحبتی نمی‌كند. فكر می‌كنی پاسخ مجری برنامه چه چیزی بود؟

قطعا اگر شما هم شنونده جواب مجری بودید از روشن كردن رادیو پشیمان می‌شدید. مجری برنامه در كمال خونسردی در جواب این شنونده گفت: «دوست عزیز كاش می‌گفتید زمین چوار ایلام چه مشكلی دارد یا اصلا كجا هست و ما باید در مورد چه چیزی صحبت كنیم.»

عذاب آور بود چندین بار تلاش كردم تماس بگیرم و این موضوع را متذكر شوم اما موفق نشدم تا درنهایت ترجیح دادم حداقل آن روز از خیر شنیدن ادامه برنامه رادیو ورزش بگذرم هر چند، چند دقیقه‌ای منتظر شدم تا شاید این ایراد اصلاح شود اما حتی اشاره‌ای هم به آن نشد. اما به خاطر این شنونده و دوستدار ورزش و به خصوص ارادت به تمام شهدای انقلاب در ذیل مختصری از این واقعه ناگوار را می‌آوریم، شاید این مجری هم اطلاعاتی در این باره كسب كند!

حادثه از این قرار بود كه در زمان جنگ عده‌ای از جوانان شهر ایلام و چوار اقدام به برگزاری یك مسابقه دوستانه بین منتخب چوار و جوانان ایلام می‌كنند و شهید هزاوه پایه گذار این مسابقه بود. این شهید در آن زمان، بخشدار چوار بود و در امور ورزش برای شادابی جوانان تلاش بیش از حدی از خود نشان می‌داد.

نیمه اول مسابقه بین دو تیم فوتبال منتخب چوار و منتخب جوانان استان ایلام با پیروزی 2-یك به نفع تیم جوانان ایلام به پایان رسید. نیمه دوم آغاز شد و همزمان با آغاز نیمه دوم، هواپیماهای عراق در حال حركت به سوی ایلام تا اینكه در دقیقه 60 بازی، چوار بمباران شد و زمین فوتبال و چمن مقدس چوار مورد اصابت چند موشك قرار گرفت و بازی نیمه تمام ماند.

بازی فوتبال به بازی خونین تبدیل می‌شود و زمین خاكی غرق در خون 15 فرد بی گناه می‌شود تا بازی فوتبال چوار برخلاف دیگر مسابقات فوتبال، 60 دقیقه‌ای تمام شود و هر دو تیم نیز برنده این بازی باشند.

در این روز، یونس تلوكی، مجتبی ناصری، علی نجات كرمی، علی عباسی، محمد كمالوندی، جهانگیر كاوه، عبدالرزاق مهدیه، محمد زارعی، حسین هزاوه (بازیكنان فوتبال)، حمیدرضا رضایتی (داور مسابقه)، مراد آذرخش، خلیل مظفری، سجاد مظفری، محمدجواد مظفری و امجد حیدری (تماشاگران مسابقه) به شهادت رسیدند و علی قیطاس، رحمت محمود، الیاس گهرسودی، گل‌مراد فاضلی، فرمان فولادوند و سلمان كرد (بازیكنان فوتبال) به افتخار جانبازی نایل شدند. این بمباران به قدری فجیع بود كه شهدای این بمباران تنها از روی لباس و مو قابل شناسایی بودند و چهره آنها مشخص نبود.