جزئیات پرونده گم شدن دکل ۸۷ میلیون دلاری شرکت تاسیسات دریایی نشان می دهد که سرپل اصلی قرارداد فروش دکل دریایی به شرکت تاسیسات دریایی، هم اکنون با میلیون ها دلار از منابع کشور، در فرانسه به گذر ایام مشغول است
به گزارش شهدای ایران به نقل از الف، جزئیات پرونده گم شدن دکل ۸۷ میلیون دلاری شرکت تاسیسات دریایی نشان می دهد که سرپل اصلی قرارداد فروش دکل دریایی به شرکت تاسیسات دریایی، هم اکنون با میلیون ها دلار از منابع کشور، در فرانسه به گذر ایام مشغول است و نهادهای مسئول در این پرونده، اقدام قابل توجهی را برای پیگیری این پرونده از خود نشان نداده اند.
ماجرای انعقاد قرارداد خرید دکل حفاری به روزهایی برمی گردد که علی طاهری مطلق در سال ۸۸ جایگزین مسعود سلطان پور در شرکت تاسیسات دریایی می شود و با ایجاد تغییر در روابط این شرکت با زیر مجموعه خود، خرید یک دکل حفاری را در دستور کار قرار می دهد. مدیرعامل سابق شرکت تاسیسات دریایی با شرکت حفاری گلوبال پتروتک کیش دچار اختلاف کاری شده و تصمیم می گیرد بخشی از پروژه های حفاری شرکت تاسیسات دریایی و نه تمام آن را به زیرمجموعه خود واگذار کند درست در روزهایی که گلوبال پتروتک کیش، پروژه های خارج از شرکت را در دست بررسی داشت.
در روزهایی که این اختلافات در مجموعه تاسیسات دریایی به اوج خود رسیده بود، کار حفاری ۲۲ حلقه چاه دریایی فاز ۱۴ پارس جنوبی به تاسیسات دریایی واگذار شد که این شرکت به دلیل عدم برخورداری از دکل دریایی با محدودیت مواجه شد.
رضا مصطفوی طباطبایی و محمد مهاجرانی – فرزند عطا الله مهاجرانی با یکی از مدیران شرکت نفت و گاز پارس، موضوع دکل مورد نظر را مطرح می کنند که حاضرند آن را برای تاسیسات دریایی خریداری کنند. مدیر مذکور بدون اطلاع از ماهیت این دو دلال نفتی، به شرکت تاسیسات دریایی توصیه می کند که برای عقب نماندن از برنامه حفاری فاز ۱۴ بررسی و خرید این دکل را در دستور کار قرار دهند. به بیان روشن تر، این دو دلال نفتی به جای ارائه این پیشنهاد به پیمانکار حفاری، به سراغ کارفرما رفته و وی را مجاب کرند که به تاسیسات توصیه شود تا ایده این موضوع را بررسی کند.
با ورود این پیشنهاد به تاسیسات دریایی، گروهی مامور بررسی این دکل می شوند آن هم در شرایطی که این شرکت به دلیل تحریم های بین المللی دسترسی به منابع ارزی و طلب های خود را از دست داده بود؛ دکل مزبور که فعالیت خود را از سال ۱۹۸۴ آغاز کرده بود دکلی ۳ پایه و منطبق بر نیازهای جغرافیایی خلیج فارس بود و گفته شد در صورت تجهیز کامل این دکل، ۸۷ میلیون دلار دریافت شده و ضمانت و کلاس بین المللی امریکایی برای آن صادر خواهد شد.
با توجه به اطلاعات واصله از فروشنده اصلی شرکت GSP، آقای (س.ه) یکی از اقوام نزدیک به رضا مصطفوی طباطبایی به عنوان طرف مذاکره کننده از سوی این دلال نفتی به عنوان پوشش به مذاکره با مالکین دکل و مسولان تاسیسات دریایی می نشیند. باتوجه به موضع گابریل کومانسکو مدیرعامل شرکت رومانیایی GSP مبنی بر مشکلات این شرکت برای دور زدن تحریم ها و معامله با ایران، دلال معروف با مطرح نمودن شرکت DEAN، عمر کامل السواده اردنی را به عنوان همه کاره این شرکت به جلو می اندازد.
مدارک و اسناد موجود نشان می دهد که رضا مصطفوی طباطبایی به دلیل جلب اعتماد مسولان تاسیسات دریایی در اقدامی دیگر این فرد را تایید کرده و به تاسیسات دریایی این اطمینان را می دهد که با این شرکت واسطه به زودی به دکل خواهید رسید. دلیل حضور این شرکت واسطه در این بین، مشکلات شرکت رومانیایی با هرگونه معامله با ایران بود لذا تصمیم گرفته شد تا شرکتی میانجی و کاغذی، برای نهایی کردن این خرید تاسیس شود.
با توجه به مشکلات تحریم، شرکت تاسیسات دریایی با پرداخت پیش پرداخت دچار مشکل بزرگی شد در حالی که بخشی از منابع ارزی آن نزد شرکت CNPC چین وجود داشت؛ طباطبایی به دلیل روابط نزدیک خود با چینی ها، راهکاری را پیش پای تاسیسات دریایی گذاشت که بر اساس آن، ۱۷ میلیون دلار از طلب تاسیسات دریایی به حساب شرکت DEAN واریز می شد تا مشکل حقوقی برای هیچ یک از طرفین پیش نیاید.
با پرداخت قسط اول ، اقساط دوم و سوم نیز واریز شد اما خبری از دکل نبود؛ عمر کامل السواده، شرکت DEAN و رضا طباطبایی به یکباره ناپدید شدند و به گروهی که از ایران برای بازدید از دکل عازم ترکیه شده بودند نیز اجازه ورود به سایت داده نمی شد!
در همین روزها بود که موضوع شکایت شرکت GSP از شرکت DEAN به دلیل ناتوانی این شرکت در بازپرداخت پول دکل رسانه ای شد؛ شکاینی که در لندن بررسی می شد و دادگاه مشغول بررسی این پرونده بود. با عیان شدن ماجرا، دلال ها به یکباره ظاهر شدند و به مسولان تاسیسات دریایی تاکید کردند که برای پیروز شدن در دادگاه، باید مبلغ ۱۷ میلیون دلار دیگر به حساب DEAN واریز شود تا وکلای این شرکت در دادگاه توان مالی خود و پول دکل را به اثبات برسانند که در صورت تحقق چنین موضوعی، دکل به ایران منتقل خواهد شد.
با پرداخت ۸۷ میلیون دلار به حساب این شرکت در چهار قسط، طباطبایی و DEAN اعلام می کنند که پرونده در خصوص پیش پرداخت در دادگاه مطرح است ولی هیچگونه آمار و اطلاعات رسمی ارائه نمی دهند.
بررسی ها نشان می دهد که این پرونده همچنان در دادگاه لندن در جریان است اما صدور هرگونه رای، ارتباطی به ایران نداشته و مشخص نیست که دکلی به DEAN و پس از آن به تاسیسات دریایی تحویل داده شود یا خیر؟! طباطبایی و شرکت DEAN تا ماهها بعد می گفتند که ۷۳ میلیون دلار به اضافه ۱۴ میلیون دلار پیش پرداخت دادگاه لندن که ظاهراً به شرکت DEAN پرداخت شده، با رأی دادگاه بلوکه شده است.
بعدها نیز گفته شد ۸۷ میلیون دلار بعلت تحریم توسط پلیس امارات بلوکه شده است و زمانی همه چیز عیان شد که پول ها با مدیریت دلال فراری و کارگزاری عمر برای طباطبایی جا به جا و سرمایه گذاری می شود. مسئولین DEAN متواری شده و طباطبایی شایعه می کند که عمر و DEAN را نمی شناسد. طباطبایی یکی از قماربازان قهار کازینوها بوده و در ماجرای پرونده کرسنت دارای پیشینه جالبی است.
به بیان ساده تر، دلال های نفتی با زیرکی هرچه تمام، ایرانی ها را پله به پله راهبری کرده و آن ها را به نقطه رساندند که مجبور شوند به همه خواسته آن ها تن دهند. با تغییر دولت نیز مسولان شرکت تاسیسات دریایی و سایر مدیران نفتی نیز حاضر به پاسخگویی در این باره نیستند و مشخص نیست تکلیف دکل ۸۷ میلیون دلاری چه خوهد شد؟!
ماجرای انعقاد قرارداد خرید دکل حفاری به روزهایی برمی گردد که علی طاهری مطلق در سال ۸۸ جایگزین مسعود سلطان پور در شرکت تاسیسات دریایی می شود و با ایجاد تغییر در روابط این شرکت با زیر مجموعه خود، خرید یک دکل حفاری را در دستور کار قرار می دهد. مدیرعامل سابق شرکت تاسیسات دریایی با شرکت حفاری گلوبال پتروتک کیش دچار اختلاف کاری شده و تصمیم می گیرد بخشی از پروژه های حفاری شرکت تاسیسات دریایی و نه تمام آن را به زیرمجموعه خود واگذار کند درست در روزهایی که گلوبال پتروتک کیش، پروژه های خارج از شرکت را در دست بررسی داشت.
در روزهایی که این اختلافات در مجموعه تاسیسات دریایی به اوج خود رسیده بود، کار حفاری ۲۲ حلقه چاه دریایی فاز ۱۴ پارس جنوبی به تاسیسات دریایی واگذار شد که این شرکت به دلیل عدم برخورداری از دکل دریایی با محدودیت مواجه شد.
رضا مصطفوی طباطبایی و محمد مهاجرانی – فرزند عطا الله مهاجرانی با یکی از مدیران شرکت نفت و گاز پارس، موضوع دکل مورد نظر را مطرح می کنند که حاضرند آن را برای تاسیسات دریایی خریداری کنند. مدیر مذکور بدون اطلاع از ماهیت این دو دلال نفتی، به شرکت تاسیسات دریایی توصیه می کند که برای عقب نماندن از برنامه حفاری فاز ۱۴ بررسی و خرید این دکل را در دستور کار قرار دهند. به بیان روشن تر، این دو دلال نفتی به جای ارائه این پیشنهاد به پیمانکار حفاری، به سراغ کارفرما رفته و وی را مجاب کرند که به تاسیسات توصیه شود تا ایده این موضوع را بررسی کند.
با ورود این پیشنهاد به تاسیسات دریایی، گروهی مامور بررسی این دکل می شوند آن هم در شرایطی که این شرکت به دلیل تحریم های بین المللی دسترسی به منابع ارزی و طلب های خود را از دست داده بود؛ دکل مزبور که فعالیت خود را از سال ۱۹۸۴ آغاز کرده بود دکلی ۳ پایه و منطبق بر نیازهای جغرافیایی خلیج فارس بود و گفته شد در صورت تجهیز کامل این دکل، ۸۷ میلیون دلار دریافت شده و ضمانت و کلاس بین المللی امریکایی برای آن صادر خواهد شد.
با توجه به اطلاعات واصله از فروشنده اصلی شرکت GSP، آقای (س.ه) یکی از اقوام نزدیک به رضا مصطفوی طباطبایی به عنوان طرف مذاکره کننده از سوی این دلال نفتی به عنوان پوشش به مذاکره با مالکین دکل و مسولان تاسیسات دریایی می نشیند. باتوجه به موضع گابریل کومانسکو مدیرعامل شرکت رومانیایی GSP مبنی بر مشکلات این شرکت برای دور زدن تحریم ها و معامله با ایران، دلال معروف با مطرح نمودن شرکت DEAN، عمر کامل السواده اردنی را به عنوان همه کاره این شرکت به جلو می اندازد.
مدارک و اسناد موجود نشان می دهد که رضا مصطفوی طباطبایی به دلیل جلب اعتماد مسولان تاسیسات دریایی در اقدامی دیگر این فرد را تایید کرده و به تاسیسات دریایی این اطمینان را می دهد که با این شرکت واسطه به زودی به دکل خواهید رسید. دلیل حضور این شرکت واسطه در این بین، مشکلات شرکت رومانیایی با هرگونه معامله با ایران بود لذا تصمیم گرفته شد تا شرکتی میانجی و کاغذی، برای نهایی کردن این خرید تاسیس شود.
با توجه به مشکلات تحریم، شرکت تاسیسات دریایی با پرداخت پیش پرداخت دچار مشکل بزرگی شد در حالی که بخشی از منابع ارزی آن نزد شرکت CNPC چین وجود داشت؛ طباطبایی به دلیل روابط نزدیک خود با چینی ها، راهکاری را پیش پای تاسیسات دریایی گذاشت که بر اساس آن، ۱۷ میلیون دلار از طلب تاسیسات دریایی به حساب شرکت DEAN واریز می شد تا مشکل حقوقی برای هیچ یک از طرفین پیش نیاید.
با پرداخت قسط اول ، اقساط دوم و سوم نیز واریز شد اما خبری از دکل نبود؛ عمر کامل السواده، شرکت DEAN و رضا طباطبایی به یکباره ناپدید شدند و به گروهی که از ایران برای بازدید از دکل عازم ترکیه شده بودند نیز اجازه ورود به سایت داده نمی شد!
در همین روزها بود که موضوع شکایت شرکت GSP از شرکت DEAN به دلیل ناتوانی این شرکت در بازپرداخت پول دکل رسانه ای شد؛ شکاینی که در لندن بررسی می شد و دادگاه مشغول بررسی این پرونده بود. با عیان شدن ماجرا، دلال ها به یکباره ظاهر شدند و به مسولان تاسیسات دریایی تاکید کردند که برای پیروز شدن در دادگاه، باید مبلغ ۱۷ میلیون دلار دیگر به حساب DEAN واریز شود تا وکلای این شرکت در دادگاه توان مالی خود و پول دکل را به اثبات برسانند که در صورت تحقق چنین موضوعی، دکل به ایران منتقل خواهد شد.
با پرداخت ۸۷ میلیون دلار به حساب این شرکت در چهار قسط، طباطبایی و DEAN اعلام می کنند که پرونده در خصوص پیش پرداخت در دادگاه مطرح است ولی هیچگونه آمار و اطلاعات رسمی ارائه نمی دهند.
بررسی ها نشان می دهد که این پرونده همچنان در دادگاه لندن در جریان است اما صدور هرگونه رای، ارتباطی به ایران نداشته و مشخص نیست که دکلی به DEAN و پس از آن به تاسیسات دریایی تحویل داده شود یا خیر؟! طباطبایی و شرکت DEAN تا ماهها بعد می گفتند که ۷۳ میلیون دلار به اضافه ۱۴ میلیون دلار پیش پرداخت دادگاه لندن که ظاهراً به شرکت DEAN پرداخت شده، با رأی دادگاه بلوکه شده است.
بعدها نیز گفته شد ۸۷ میلیون دلار بعلت تحریم توسط پلیس امارات بلوکه شده است و زمانی همه چیز عیان شد که پول ها با مدیریت دلال فراری و کارگزاری عمر برای طباطبایی جا به جا و سرمایه گذاری می شود. مسئولین DEAN متواری شده و طباطبایی شایعه می کند که عمر و DEAN را نمی شناسد. طباطبایی یکی از قماربازان قهار کازینوها بوده و در ماجرای پرونده کرسنت دارای پیشینه جالبی است.
به بیان ساده تر، دلال های نفتی با زیرکی هرچه تمام، ایرانی ها را پله به پله راهبری کرده و آن ها را به نقطه رساندند که مجبور شوند به همه خواسته آن ها تن دهند. با تغییر دولت نیز مسولان شرکت تاسیسات دریایی و سایر مدیران نفتی نیز حاضر به پاسخگویی در این باره نیستند و مشخص نیست تکلیف دکل ۸۷ میلیون دلاری چه خوهد شد؟!
