روز گذشته سخنگوی دولت در جمع خبرنگاران حاضر شد و اظهارات تاسف باری به زبان آورد که نشان می دهد ظاهرا دولت یازدهم هنوز پیام بسیاری از اتفاقات اخیر را درک نکرده است و فاصله زیادی با افکار عمومی و مطالبات مردم دارد.
به گزارش شهدای ایران، آقای نوبخت ابتدا در پاسخ به سوالی درباره توقیف نشریه هتاک مردم امروز، «ابراز امیدواری» کرد تا این رسانه «رفع توقیف» شود تا در عمل نشان دهد «امید» دولت تدبیر و امید برای چه موضوعاتی است: «امیدواریم رسانه ای که برایش مشکل پیش آمده مراحل قضایی به طوری طی شود که دوباره این رسانه را در جمع خود داشته باشیم.»
این اظهارات عجیب آقای نوبخت به خوبی نشان می دهد نگاه دولت در این مساله کاملا در تعارض با نگاه علما و توده های مردم مسلمان است که خواستار توقیف و اشد مجازات بر اساس قانون برای این نشریه هتاک بوده اند و ظاهرا تنها مساله ای که باعث شده تا سخنگوی دولت صراحتا بر رفع توقیف این نشریه موهن تاکید کند، «همسو» بودن آن با دولت یازدهم است.
به بیان دیگر، عضویت سردبیر و تعدادی از عوامل این روزنامه در حزب کارگزاران (نزدیک ترین حزب به دولت یازدهم) و هم چنین مواضع سیاسی، اقتصادی، اجتماعی این روزنامه که در طول مدت کوتاه انتشار خود نشان داده بود قرار است به عنوان یک «جریده الدوله» جدید عمل کند، تنها عاملی است که می تواند ریشه اظهارات تاسف بار سخنگوی دولت را روشن کند چرا که در غیر این صورت آقای نوبخت باید به افکار عمومی پاسخ بدهد با چه منطقی برای یک روزنامه هتاک و پرحاشیه که تیتر جنجالی آن حتی صدای جمیله کدیور (ضد انقلاب ساکن در لندن) و برخی دیگر از اصلاح طلبان را هم در آورد، ابراز امیدواری کرده که رفع توقیف شود؟
همچنین آقای نوبخت در بخش دیگری از سخنان خود در پاسخ به انتقادات برخی خبرنگاران درباره پیاده روی ظریف و جان کری گفت: «خیلی سخیف است که چون این دو نفر با هم قدم زدند ما دیپلماسی مان را ضعیف بدانیم. کسانی که به این نوع مسائل می پردازند چون می بینند که مذاکرات با قاطعیت دنبال می‌شود و ملاحظات ملت ایران در نظر گرفته می‌شود به نوعی کم می آورند و به این مباحث می پردازند.»
این اظهارات سخنگوی دولت نیز در شرایطی بیان می شود که اولا ادبیات سخن گقتن وی تناسبی با جایگاه حقوقی ایشان ندارد و ثانیا آقای نوبخت باید به جای حمله به منتقدان به جای پاسخگویی در باره این اقدام بیهوده محمد جواد ظریف، توضیح دهد در شرایطی که تحریم ها روز به روز بیشتر شده و ادبیات مسئولان آمریکایی نیز در قبال مردم ایران گستاخانه تر شده است، چه توجیهی برای ابراز صمیمیت بیشتر با وزیر خارجه کشوری وجود دارد که از هیچ خصومتی علیه ایران در یک سال و نیم گذشته دریغ نکرده است؟
آیا دولت یازدهم در یک سال و نیم گذشته که به طور بی سابقه ای بیشترین مذاکره با آمریکا را انجام داده است در عمل پاسخ مثبتی هم جز «تحقیر» و «تحریم» بیشتر از آمریکایی ها دریافت کرده است که امروز آقای ظریف با زیر پا گذاشتن «اصول اولیه دیپلماسی»، در اوج حمایت های آمریکا از سیاست های اسلام ستیزی فرانسوی ها، همراه با جان کری می خندد، پیاده روی می کند؟ آیا آقای نوبخت جز حمله به منتقدان و دلسوزان، می توانند چند مورد عینی از دستاوردهای دیپلماسی و مذاکرات یک سال گذشته با آمریکا را برای ملت نام ببرند یا بر اساس قاعده نانوشته دولت یازدهم در «مروت با دشمنان و به جهنم رفتن دوستان»، قرار است در پاسخ به هر انتقاد درست و اصولی، صورت مساله پاک شده و با حمله به منتقدان زمین بازی تغییر کند؟
آقای نوبخت در بخش دیگری از سخناش نیز با دفاع از عملکرد منفعلانه وزارت خارجه طی روزهای گذشته مقابل توهین غربی ها به مقدسات مسلمانان گفته است: «وزارت امور خارجه به درستی در این راستا عمل می‌کند و تذکرات لازم را به وزیر امور خارجه فرانسه داده است، حال این‌که ما در این فاصله سفیر را اخراج کنیم؛ اگرچه ممکن است خواست احساسی یک جمعی باشد که قابل احترام است منتهی باید دانست که ما هدف بزرگی داریم و باید با زبان و ادبیات دیپلماسی کارها را پیش ببریم. این روزها هر کس حرفی می‌زند آن را به پای مردم می‌نویسند در حالیکه مردم اقدامات خود را انجام می‌دهند.»
در این قسمت نیز آقای نوبخت در حالی به منتقدان عملکرد منفعلانه وزارت خارجه طی روزهای گذشته حمله کرده و خواسته ی «حداقلی» مردم تجمع کننده مقابل سفارت فرانسه درباره «اخراج سفیر» این کشور را احساسی خوانده است که باید مشخص شود عیار ایشان برای تشخیص عملکرد احساسی در سیاست خارجی چیست؟
آیا دولت یازدهم که طی یک سال و نیم گذشته با احساس خوش بینی بیش از حد به آمریکا و غرب، تمام تخم مرغ های خود را در سبد سیاست خارجی و هرنوع توافق حداقلی با غرب گذاشته است، قرار نیست به خاطر در خطر افتادن توافق هسته ای با 1+5، حداقل اقدام که اخراج سفیر فرانسه از کشور است را انجام دهد؟ آیا قرار است بازهم روند خوش بینی افراطی و احساسات مثبت بیش از حد مسئولان به طرفین غربی مذاکره ادامه پیدا کند یا اساسا موضوع مهم تری برای وزارت خارجه نسبت به واکنش مناسب برای توهین به پیامبر اکرم وجود دارد؟
به نظر می رسد دولت اعتدال که در یک سال و نیم گذشته رفتارش در عرصه سیاست خارجی نشان داده «کلکسیونی» از اقدامات و مواضع احساسی است، لااقل در مواجهه با منتقدان بهتر است فرار به جلو را کنار گذاشته و نسبت به وظایف اصلی خود در سیاست خارجی اقدام نماید زیرا افکار عمومی هنوز برخی از مصادیق اقدامات و مواضع احساسی دولت در عرصه دیپلماسی را فراموش نکند، از جمله مخالفت با سیاست خارجی خیابانی و به فاصله چند روز بعد اعلام رفراندوم برای مذاکرات هسته ای!
*رجانیوز
این اظهارات عجیب آقای نوبخت به خوبی نشان می دهد نگاه دولت در این مساله کاملا در تعارض با نگاه علما و توده های مردم مسلمان است که خواستار توقیف و اشد مجازات بر اساس قانون برای این نشریه هتاک بوده اند و ظاهرا تنها مساله ای که باعث شده تا سخنگوی دولت صراحتا بر رفع توقیف این نشریه موهن تاکید کند، «همسو» بودن آن با دولت یازدهم است.
به بیان دیگر، عضویت سردبیر و تعدادی از عوامل این روزنامه در حزب کارگزاران (نزدیک ترین حزب به دولت یازدهم) و هم چنین مواضع سیاسی، اقتصادی، اجتماعی این روزنامه که در طول مدت کوتاه انتشار خود نشان داده بود قرار است به عنوان یک «جریده الدوله» جدید عمل کند، تنها عاملی است که می تواند ریشه اظهارات تاسف بار سخنگوی دولت را روشن کند چرا که در غیر این صورت آقای نوبخت باید به افکار عمومی پاسخ بدهد با چه منطقی برای یک روزنامه هتاک و پرحاشیه که تیتر جنجالی آن حتی صدای جمیله کدیور (ضد انقلاب ساکن در لندن) و برخی دیگر از اصلاح طلبان را هم در آورد، ابراز امیدواری کرده که رفع توقیف شود؟
همچنین آقای نوبخت در بخش دیگری از سخنان خود در پاسخ به انتقادات برخی خبرنگاران درباره پیاده روی ظریف و جان کری گفت: «خیلی سخیف است که چون این دو نفر با هم قدم زدند ما دیپلماسی مان را ضعیف بدانیم. کسانی که به این نوع مسائل می پردازند چون می بینند که مذاکرات با قاطعیت دنبال می‌شود و ملاحظات ملت ایران در نظر گرفته می‌شود به نوعی کم می آورند و به این مباحث می پردازند.»
این اظهارات سخنگوی دولت نیز در شرایطی بیان می شود که اولا ادبیات سخن گقتن وی تناسبی با جایگاه حقوقی ایشان ندارد و ثانیا آقای نوبخت باید به جای حمله به منتقدان به جای پاسخگویی در باره این اقدام بیهوده محمد جواد ظریف، توضیح دهد در شرایطی که تحریم ها روز به روز بیشتر شده و ادبیات مسئولان آمریکایی نیز در قبال مردم ایران گستاخانه تر شده است، چه توجیهی برای ابراز صمیمیت بیشتر با وزیر خارجه کشوری وجود دارد که از هیچ خصومتی علیه ایران در یک سال و نیم گذشته دریغ نکرده است؟
آیا دولت یازدهم در یک سال و نیم گذشته که به طور بی سابقه ای بیشترین مذاکره با آمریکا را انجام داده است در عمل پاسخ مثبتی هم جز «تحقیر» و «تحریم» بیشتر از آمریکایی ها دریافت کرده است که امروز آقای ظریف با زیر پا گذاشتن «اصول اولیه دیپلماسی»، در اوج حمایت های آمریکا از سیاست های اسلام ستیزی فرانسوی ها، همراه با جان کری می خندد، پیاده روی می کند؟ آیا آقای نوبخت جز حمله به منتقدان و دلسوزان، می توانند چند مورد عینی از دستاوردهای دیپلماسی و مذاکرات یک سال گذشته با آمریکا را برای ملت نام ببرند یا بر اساس قاعده نانوشته دولت یازدهم در «مروت با دشمنان و به جهنم رفتن دوستان»، قرار است در پاسخ به هر انتقاد درست و اصولی، صورت مساله پاک شده و با حمله به منتقدان زمین بازی تغییر کند؟
آقای نوبخت در بخش دیگری از سخناش نیز با دفاع از عملکرد منفعلانه وزارت خارجه طی روزهای گذشته مقابل توهین غربی ها به مقدسات مسلمانان گفته است: «وزارت امور خارجه به درستی در این راستا عمل می‌کند و تذکرات لازم را به وزیر امور خارجه فرانسه داده است، حال این‌که ما در این فاصله سفیر را اخراج کنیم؛ اگرچه ممکن است خواست احساسی یک جمعی باشد که قابل احترام است منتهی باید دانست که ما هدف بزرگی داریم و باید با زبان و ادبیات دیپلماسی کارها را پیش ببریم. این روزها هر کس حرفی می‌زند آن را به پای مردم می‌نویسند در حالیکه مردم اقدامات خود را انجام می‌دهند.»
در این قسمت نیز آقای نوبخت در حالی به منتقدان عملکرد منفعلانه وزارت خارجه طی روزهای گذشته حمله کرده و خواسته ی «حداقلی» مردم تجمع کننده مقابل سفارت فرانسه درباره «اخراج سفیر» این کشور را احساسی خوانده است که باید مشخص شود عیار ایشان برای تشخیص عملکرد احساسی در سیاست خارجی چیست؟
آیا دولت یازدهم که طی یک سال و نیم گذشته با احساس خوش بینی بیش از حد به آمریکا و غرب، تمام تخم مرغ های خود را در سبد سیاست خارجی و هرنوع توافق حداقلی با غرب گذاشته است، قرار نیست به خاطر در خطر افتادن توافق هسته ای با 1+5، حداقل اقدام که اخراج سفیر فرانسه از کشور است را انجام دهد؟ آیا قرار است بازهم روند خوش بینی افراطی و احساسات مثبت بیش از حد مسئولان به طرفین غربی مذاکره ادامه پیدا کند یا اساسا موضوع مهم تری برای وزارت خارجه نسبت به واکنش مناسب برای توهین به پیامبر اکرم وجود دارد؟
به نظر می رسد دولت اعتدال که در یک سال و نیم گذشته رفتارش در عرصه سیاست خارجی نشان داده «کلکسیونی» از اقدامات و مواضع احساسی است، لااقل در مواجهه با منتقدان بهتر است فرار به جلو را کنار گذاشته و نسبت به وظایف اصلی خود در سیاست خارجی اقدام نماید زیرا افکار عمومی هنوز برخی از مصادیق اقدامات و مواضع احساسی دولت در عرصه دیپلماسی را فراموش نکند، از جمله مخالفت با سیاست خارجی خیابانی و به فاصله چند روز بعد اعلام رفراندوم برای مذاکرات هسته ای!
*رجانیوز
