ای کاش مقامات دولت محترم یازدهم به اندازه نسخه قدیم میرحسین موسوی تدبیر به خرج می دادند تا حداقل های رائحه امید، در دل آزادیخواهان دنیا و مردم شریف ایران برای همراهی با دولت دمیده شود.
به گزازش شهدای ایران، شاید برخی بخواهند رمز موفقیت نظام مقدس جمهوری اسلامی را مخصوصا در برهه ای که هنوز به اقتدار نظامی و امنیتی فعلی نرسیده بود، بیشتر بدانند.
در مرور رخدادهای 30 دی 1360 میر حسین موسوی نخست وزیر آن ایام کشورمان در ملاقات با کارداران جمهوری اسلامی ایران در خارج از کشور اعلام کرد شما باید پیام آوران خوبی از انقلاب اسلامی ایران باشید.
وی با اشاره به رشادت جوانان انقلابی و حزب اللهی که در مقابل دشمنان نظام و انقلاب ایستاده اند، اظهار داشت : در کشوری که جوانان آرزوی شهادت دارند و در جبهه های جنگ برای موفقیت انقلاب و شکست دادن دشمن در راه شهادت از یکدیگر سبقت می گیرند ما باید در خارج از کشور مان نیز وظایف خود را انقلابی و انسانی و به بهترین نحو انجام دهیم و به دنیا نشان دهیم که انقلاب اسلامی ایران انقلابی است انسان ساز و حامی مستضعفان و ما به بهترین نحو سفیر و پیام آور خوب انقلاب اسلامیمان باشیم .
موسوی در بخش دیگری از سخنان خود به اهمیت آفریقا در سیاست خارجی جمهوری اسلامی اشاره کرده و اظهار داشت: مردم آفریقا مستضعف ترین مردم جهان هستند و به اسلام علاقه دارند ما نباید آن ها را با غربی ها مقایسه کنیم زیرا این مردم به خاطر رنج های بسیار فطرت پاکی دارند و نشانه اش همان گسترش اسلام در آن جا است »
نخست وزیر ضمن اشاره به موقعیت جغرافیایی و اجتماعی قاره های مختلف به کارداران تذکر داد که باید در درجه اول با ملت ها به ویژه ملل آفریقایی ارتباط عاطفی برقرار کرد و آن ها را دوست داشت و اگر کسی بینش منفی نسبت به مردم آفریقا داشت باید این بینش را به کلی تغییر دهد زیرا پیوسته ملل آفریا زیر حملات و نیز استثمار و استعمار دولت های غربی قرار داشتند.
حال از این اظهارات موسوی بخوبی مشخص است که اگر در آن ایام علی رغم همه ضعفها و مشکلات، نظام جمهوری اسلامی بین ملتهای آزاده دنیا از محبوبیت وافری برخوردار بود و توانست در مقابل تمام زورگویان دنیا هشت سال استقامت و پایداری نماید تنها و تنها در نوع تفکر مسئولان آن روزگار بود که برای غرب کوچکترین ارزشی قائل نبودند و غرب را با فطرتی ناپاک می شناختند و تمام هم و غمشان حمایت از مستضعفان و محرومان عالم بود نه مسئولانی که بعدها از حامیان شعار نه غزه نه لبنان شدند و هتاکان عاشورا را خداجو نامیدند یا مقاماتی که در بی تدبیری سهوی یا عمدی با هتاکان به نبی مکرم اسلام(ص) ملاقات می کنند و هوس قدم زدن با جنایتکارترین جلادان دنیا را در انظار عمومی دارند.
*بی باک
در مرور رخدادهای 30 دی 1360 میر حسین موسوی نخست وزیر آن ایام کشورمان در ملاقات با کارداران جمهوری اسلامی ایران در خارج از کشور اعلام کرد شما باید پیام آوران خوبی از انقلاب اسلامی ایران باشید.
وی با اشاره به رشادت جوانان انقلابی و حزب اللهی که در مقابل دشمنان نظام و انقلاب ایستاده اند، اظهار داشت : در کشوری که جوانان آرزوی شهادت دارند و در جبهه های جنگ برای موفقیت انقلاب و شکست دادن دشمن در راه شهادت از یکدیگر سبقت می گیرند ما باید در خارج از کشور مان نیز وظایف خود را انقلابی و انسانی و به بهترین نحو انجام دهیم و به دنیا نشان دهیم که انقلاب اسلامی ایران انقلابی است انسان ساز و حامی مستضعفان و ما به بهترین نحو سفیر و پیام آور خوب انقلاب اسلامیمان باشیم .
موسوی در بخش دیگری از سخنان خود به اهمیت آفریقا در سیاست خارجی جمهوری اسلامی اشاره کرده و اظهار داشت: مردم آفریقا مستضعف ترین مردم جهان هستند و به اسلام علاقه دارند ما نباید آن ها را با غربی ها مقایسه کنیم زیرا این مردم به خاطر رنج های بسیار فطرت پاکی دارند و نشانه اش همان گسترش اسلام در آن جا است »
نخست وزیر ضمن اشاره به موقعیت جغرافیایی و اجتماعی قاره های مختلف به کارداران تذکر داد که باید در درجه اول با ملت ها به ویژه ملل آفریقایی ارتباط عاطفی برقرار کرد و آن ها را دوست داشت و اگر کسی بینش منفی نسبت به مردم آفریقا داشت باید این بینش را به کلی تغییر دهد زیرا پیوسته ملل آفریا زیر حملات و نیز استثمار و استعمار دولت های غربی قرار داشتند.
حال از این اظهارات موسوی بخوبی مشخص است که اگر در آن ایام علی رغم همه ضعفها و مشکلات، نظام جمهوری اسلامی بین ملتهای آزاده دنیا از محبوبیت وافری برخوردار بود و توانست در مقابل تمام زورگویان دنیا هشت سال استقامت و پایداری نماید تنها و تنها در نوع تفکر مسئولان آن روزگار بود که برای غرب کوچکترین ارزشی قائل نبودند و غرب را با فطرتی ناپاک می شناختند و تمام هم و غمشان حمایت از مستضعفان و محرومان عالم بود نه مسئولانی که بعدها از حامیان شعار نه غزه نه لبنان شدند و هتاکان عاشورا را خداجو نامیدند یا مقاماتی که در بی تدبیری سهوی یا عمدی با هتاکان به نبی مکرم اسلام(ص) ملاقات می کنند و هوس قدم زدن با جنایتکارترین جلادان دنیا را در انظار عمومی دارند.
*بی باک
