شهدای ایران:دختر جوان در حالي که نگراني در چهره اش موج مي زد و همه راه هاي نجات برادرش را بن بست مي ديد، با طرح شکايتي عليه برادرش دست به دامان قانون شد تا شايد آخرين راه نرفته را نيز بيازمايد. او در حالي که از يادآوري روزگار تلخ برادرش رنج مي کشيد، با بغض در گلو به مشاور و مددکار اجتماعي کلانتري گلشهر مشهد گفت: برادرم تنها پسر خانواده بود و از همان دوران کودکي گويي با فرزندان ديگر پدر و مادرم به کلي تفاوت داشت. هر آن چه اراده مي کرد برايش فراهم مي شد، من و ديگر خواهرانم حتي جرأت نداشتيم با صداي بلند با او صحبت کنيم چون بلافاصله با جيغ هاي دلخراش او رو به رو و از سوي پدر و مادر سرزنش مي شديم. به همين دليل برادرم به فردي لوس و بي ادب تبديل شده بود و هر کاري که دلش مي خواست انجام مي داد.او هيچ وقت عادت به «نه» شنيدن نداشت و پدر و مادرم نيز هيچ وقت در مقابل خواسته هاي او کلمه «نه» را بر زبان نمي راندند. روزها سپري مي شد و اين وضعيت همچنان ادامه داشت. بزرگ تر که شد پدر و مادرم هر نوع امکاناتي براي او فراهم کردند تا او به تحصيلاتش ادامه بدهد اما برادرم حتي مقابل معلم و مديران مدرسه اش هم چهره اي خودمختار داشت و به درس و کتاب اهميتي نمي داد. به همين دليل هم ترک تحصيل کرد. با اين حال پدر و مادرم باز هم از او حمايت کردند. از طرفي معاشرت هاي او با دوستان ناباب نيز آغاز شده بود و گاهي شب ها به خانه نمي آمد. اين در حالي بود که هيچ کس جرأت نمي کرد از او بپرسد شب کجا بوده است!