در این پژوهش سعی شده تا با استناد به وقایع‌نگاری موجود و قابل دسترس، دخالت انگلیس را در انتخابات دهم ریاست جمهوری و مسائل پس از آن مورد بررسی قرار دهیم و با مستندنگاری، مجموعه‌ای از مواضع مقامات رسمی انگلیس در سطوح مختلف و عملکرد رسانه‌های گروهی این کشور اعم از مطبوعات، رادیو و تلویزیون بی. بی. سی و وب‌سایت وزارت امورخارجه و سفارت آن کشور در تهران، به این سؤال اساسی پاسخ دهیم که «شواهد و مدارک دخالت رسمی و غیررسمی انگلیس در انتخابات دهم و مسائل پس از آن کدام‌اند؟» به‌نظر می‌رسد پاسخ به این سؤال اساسی و چرایی مداخلهٔ دولت انگلیس در امور داخلی ایران را می‌توان در قالب دیپلماسی کلی بریتانیا در ایران جستجو کرد.
نگارنده سعی دارد از این حیث روند مداخلهٔ بریتانیا در ایران به‌ویژه در انتخابات که جزئی لاینفک از امور داخلی کشور است و مسائل مربوط به آن را به‌صورت مستند بررسی کند.
در قسمت‌هایی از مقدمه این کتاب چنین می‌خوانیم:
بی‌شک دهمین انتخابات ریاست‌جمهوری در کشورمان حماسهٔ بزرگی بود که قریب
40 میلیون ایرانی در پای صندوق‌های رأی حاضر شده و با مشارکت 85 درصدی خود
رکورد جدیدی در جهان آفریدند که بی‌شک برندهٔ نهایی آن ملت ایران بود. این
حماسه بازتاب گوناگونی در جهان از جمله انگلیس داشت. در این میان دخالت
آشکار مقامات رسمی و غیررسمی این کشور در سطوح عالی نظیر نخست‌وزیر، وزیر
امورخارجه، پارلمان، سرویس امنیتی این کشور، سفارت انگلیس در تهران و
رسانه‌های تحت امر دولت انگلیس مانند سرویس جهانی بی. بی. سی در قبال این
حماسهٔ بزرگ از جوانب مختلف قابل تحلیل و ارزیابی است؛ به‌نحوی که کارکرد
تلویزیون فارسی بی. بی. سی در قبال ایران از یک رسانهٔ مستقل و یا
نیمه‌مستقل که ادعا می‌کند، به‌عنوان یک رسانهٔ صرفاً معارض و مخالف عمل
کرده و می‌کند. لذا دولت ایران از ابتدای حضور تلویزیون فارسی بی. بی. سی
هیچ‌گونه همکاری با آن نداشته و هرگونه همکاری اشخاص و افراد با این رسانهٔ
معارض را ممنوع کرده‌است.
بی‌تردید این انتخابات و مسائل مربوط به آن به امور داخلی ایران مربوط بوده و همچنان‌که نامزدهای ریاست‌جمهوری، نمایندگان احزاب و گروه‌های سیاسی و آحاد مردم ایران بار‌ها و به‌صراحت اعلام کرده‌اند، مخالف هرگونه مداخلهٔ خارجی هستند.
حجم مداخلهٔ مقامات ارشد بریتانیا در انتخابات دهم کشورمان بسیار سنگین بود، به‌نحوی که برای نمونه طی هفده روز اولیه (از تاریخ 23 خرداد تا 9 تیر 1388) مجموعاً سیزده بار گوردون براون نخست‌وزیر و دیوید میلیبند وزیرامورخارجهٔ وقت آن کشور در خصوص این موضوع داخلی ایران اظهارنظر و دخالت کرده‌اند. این امر بسیار غیرمعمول است که مقامات کشورهای خارجی به‌ویژه رئیس دولت و وزیر امورخارجهٔ یک کشور این‌چنین در مسائل داخلی کشور مستقل دیگری تقریباً به‌طور روزانه اظهارنظر نمایند. در عرف بین‌الملل این‌گونه اظهارنظر‌ها مداخله در امور داخلی تلقی می‌شود. میلیبند وزیرامور خارجهٔ متعصب یهودی بریتانیا و نخست‌وزیر این کشور در خانهٔ شمارهٔ 10 داونینگ استریت وارد عرصهٔ داخلی کشورمان شدند و خصومت خود را با انتخاب مستقل مردم ایران پنهان نکردند و کینهٔ در سینه نگه‌داشته‌شدهٔ خود را بار‌ها ابراز می‌داشتند.
رفتار سیاسی خصمانهٔ دولت انگلیس در قبال این انتخابات و مسائل پس از آن از هر حیث قابل ارزیابی است. یکی از موارد قابل تأمل آن بود که چرا دولت انگلیس این‌قدر که از دستگیری کارمندان ایرانی سفارتش در تهران به‌ویژه حسین رسام به تکاپو افتاد، از اخراج دیپلمات‌هایش از ایران وحشت‌زده و هراسان نشد؟ پاسخ به این سؤال معنادار خواهد بود، لذا باید از فرصت در دام افتادن جاسوسان ایرانی انگلیس کاملاً استفاده کرد. ضمن آنکه سیاست فرار به‌جلو توسط انگلیس سیاستی تکراری در قبال ایران بوده‌است.
چاپ سوم این اثر در شمارگان1000 نسخه و 600 صفحه و به قیمت 250000 ریال روانه بازار نشر گردیده است.
لازم به ذکر است علاقمندان جهت تهیه این کتاب می‌توانند به فروشگاه این مرکز در خیابان انقلاب، خیابان 12فروردین، بعد از خیابان شهدای ژاندارمری نبش مجتمع ناشران و یا با شماره تلفن‌های 66953607 و 66961536 تماس بگیرند.
*تسنیم
