مدیر فنی جدید تیم فوتبال امید کشورمان در نهمین حضورش در مجموعه تیم های ملی تلاش می کند تا بتواند پس از نزدیک به دو دهه افتخار دیگری را به کارنامه اش اضافه کند.
به گزارش شهدای ایران، محمد مایلی کهن یکی از چهره های جنجالی فوتبال ایران در یک سال گذشته، دیروز به عنوان مدیر فنی تیم فوتبال امید انتخاب شد تا در کنار محمد خاکپور و سایر اعضای کادر فنی این تیم بتواند به حسرت چهار دهه ای صعود به المپیک پایان بدهد.
مایلی کهن که با حضور در زندان اوین خبرساز شده بود، حالا این فرصت را بدست آورده تا پس یک دهه حضور در تیم ملی را تجربه کند.
این نهمین تجربه ملی مایلی کهن از دوران بازیگری تا حضور روی نیمکت محسوب می شود. اولین حضور ملی حاجی مایلی به سال 1357 بازمی گردد؛ زمانی که او توسط محمود یاوری به تیم ب ایران برای شرکت در جام بین قاره ای دعوت شد.
در همان سال و 6 ماه پیش از پیروزی انقلاب اسلامی، مایلی کهن اولین بار پیراهن تیم ملی بزرگسالان را در دیدار با شوروی سابق بر تن کرد. مایلی کهن تا سال 1361 بازی ملی دیگری نداشت و در آن سال با حضور در بازی های آسیا دهلی از تیم ملی خداحافظی کرد تا فقط 6 بازی ملی در کارنامه اش به ثبت برساند.
دوری مایلی کهن از تیم ملی 8 سال طول کشید. او در سال 69 با درخواست علی پروین سرمربی تیم ملی به کادر فنی اضافه شد و به عنوان مربی دروازه بان ها کارش را آغاز کرد.
بازیکن سابق پرسپولیس که 14 سال برای این تیم به میدان رفت، در سال 71 سرمربی تیم ملی فوتسال شد و با این تیم در جام جهانی به مقام چهارمی دست یافت. این بهترین عملکرد فوتسال ایران در تاریخ جام جهانی به شمار می آید.
مایلی کهن سه سال بعد وارد کادر فنی تیم فوتبال جوانان شد و به عنوان مربی در کنار بهمن صالح نیا نشست.
این حضور خیلی طولانی نبود؛ چرا که او یک ماه بعد و در بهمن 74 سرمربی تیم ملی بزرگسالان شد و یکی از معدود افتخارات فوتبال ایران در قاره آسیا طی 2 دهه اخیر را با کسب مقام سومی جام ملت های آسیا در امارات رقم زد.
نسل طلایی فوتبال ایران با حضور چهره هایی همچون دایی، باقری، خداداد عزیزی، منصوریان و ... زیر نظر مایلی کهن رشد کرد و به بلوغ رسید.
بازی های خوب تیم ملی در زمان سرمربیگری مایلی کهن و بردهای پیاپی برابر کره جنوبی (6-2)، عربستان (3-0) هرگز از اذهان علاقه مندان فوتبال ایران پاک نخواهد شد. به هر حال مایلی کهن پس از ناکامی در رقابت های انتخابی جام جهانی 1998 برکنار شد.
او در سال 82 با نظر محمد دادکاه رئیس وقت فدراسیون فوتبال سرمربی تیم المپیک شد، اما نتوانست کاری برای صعود این تیم انجام بدهد.
آخرین تجربه ملی مایلی کهن که البته این بار فقط حکم او روی کاغذ بود، به سال 88 برمی گردد که حاجی مایلی به جای علی دایی سرمربی تیم ملی شد، اما فحاشی هواداران استقلال به او در بازی استقلال و سایپا باعث شد تا مایلی کهن با انتظار یک بیانیه شدید‌اللحن علیه قلعه نویی از سمتش کنار برود؛ آن هم در حالی که نتوانست یک بازی هم روی نیمکت تیم ملی بنشیند.
مایلی کهن در طول این سال ها حضور در تیم های باشگاهی همچون سایپا، فولاد، پیکان، صبای قم و گل گهر را نیز تجربه کرده که البته نتوانسته به موفق برسد.
درست است که او نیز بار نفر اول نیمکت تیم امید نیست، اما تلاش خواهد کرد تا با کمک به خاکپور و کادر فنی دوباره به یک موفقیت دیگر پس از 20 سال دست یابد.
بدون شک صعود تیم امید به المپیک 2016 ریو می تواند برگ برنده ای در کارنامه مایلی کهن به حساب بیاید و او را یکبار دیگر به لحاظ فنی به سطح اول فوتبال کشور بازگرداند.
*دانشجو
مایلی کهن که با حضور در زندان اوین خبرساز شده بود، حالا این فرصت را بدست آورده تا پس یک دهه حضور در تیم ملی را تجربه کند.
این نهمین تجربه ملی مایلی کهن از دوران بازیگری تا حضور روی نیمکت محسوب می شود. اولین حضور ملی حاجی مایلی به سال 1357 بازمی گردد؛ زمانی که او توسط محمود یاوری به تیم ب ایران برای شرکت در جام بین قاره ای دعوت شد.
در همان سال و 6 ماه پیش از پیروزی انقلاب اسلامی، مایلی کهن اولین بار پیراهن تیم ملی بزرگسالان را در دیدار با شوروی سابق بر تن کرد. مایلی کهن تا سال 1361 بازی ملی دیگری نداشت و در آن سال با حضور در بازی های آسیا دهلی از تیم ملی خداحافظی کرد تا فقط 6 بازی ملی در کارنامه اش به ثبت برساند.
دوری مایلی کهن از تیم ملی 8 سال طول کشید. او در سال 69 با درخواست علی پروین سرمربی تیم ملی به کادر فنی اضافه شد و به عنوان مربی دروازه بان ها کارش را آغاز کرد.
بازیکن سابق پرسپولیس که 14 سال برای این تیم به میدان رفت، در سال 71 سرمربی تیم ملی فوتسال شد و با این تیم در جام جهانی به مقام چهارمی دست یافت. این بهترین عملکرد فوتسال ایران در تاریخ جام جهانی به شمار می آید.
مایلی کهن سه سال بعد وارد کادر فنی تیم فوتبال جوانان شد و به عنوان مربی در کنار بهمن صالح نیا نشست.
این حضور خیلی طولانی نبود؛ چرا که او یک ماه بعد و در بهمن 74 سرمربی تیم ملی بزرگسالان شد و یکی از معدود افتخارات فوتبال ایران در قاره آسیا طی 2 دهه اخیر را با کسب مقام سومی جام ملت های آسیا در امارات رقم زد.
نسل طلایی فوتبال ایران با حضور چهره هایی همچون دایی، باقری، خداداد عزیزی، منصوریان و ... زیر نظر مایلی کهن رشد کرد و به بلوغ رسید.
بازی های خوب تیم ملی در زمان سرمربیگری مایلی کهن و بردهای پیاپی برابر کره جنوبی (6-2)، عربستان (3-0) هرگز از اذهان علاقه مندان فوتبال ایران پاک نخواهد شد. به هر حال مایلی کهن پس از ناکامی در رقابت های انتخابی جام جهانی 1998 برکنار شد.
او در سال 82 با نظر محمد دادکاه رئیس وقت فدراسیون فوتبال سرمربی تیم المپیک شد، اما نتوانست کاری برای صعود این تیم انجام بدهد.
آخرین تجربه ملی مایلی کهن که البته این بار فقط حکم او روی کاغذ بود، به سال 88 برمی گردد که حاجی مایلی به جای علی دایی سرمربی تیم ملی شد، اما فحاشی هواداران استقلال به او در بازی استقلال و سایپا باعث شد تا مایلی کهن با انتظار یک بیانیه شدید‌اللحن علیه قلعه نویی از سمتش کنار برود؛ آن هم در حالی که نتوانست یک بازی هم روی نیمکت تیم ملی بنشیند.
مایلی کهن در طول این سال ها حضور در تیم های باشگاهی همچون سایپا، فولاد، پیکان، صبای قم و گل گهر را نیز تجربه کرده که البته نتوانسته به موفق برسد.
درست است که او نیز بار نفر اول نیمکت تیم امید نیست، اما تلاش خواهد کرد تا با کمک به خاکپور و کادر فنی دوباره به یک موفقیت دیگر پس از 20 سال دست یابد.
بدون شک صعود تیم امید به المپیک 2016 ریو می تواند برگ برنده ای در کارنامه مایلی کهن به حساب بیاید و او را یکبار دیگر به لحاظ فنی به سطح اول فوتبال کشور بازگرداند.
*دانشجو
