ناتوانترين مردم كسى است كه از به دست آوردن دوستان و برادران ناتوان باشد و نا توان‌تر از او كسى است كه برادران به دست آورده را از دست بدهد.
به گزارش شهدای ایران به نقل از حج، اسلام دين اخوت و برادري است و آموزه‌هاي قرآني روايي ما بر اين مسئله تاكيد دارد. آنچنان كه قران در آيه ۱۰ سوره مباركه حجرات مي‌فرمايد: «إِنَّما الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ فَأَصْلِحُوا بَيْنَ أَخَوَيْكُمْ وَ اتَّقُوا اللّه َ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ»
اميرمومنان علي (ع) در تبيين اهميت اين مسئله فرموده اند: «اى كميل! مؤمنان با هم برادرند و براى برادر چيزى مقدّم‌تر از برادر نيست.»
امام صادق (ع) نيز مي‌فرمايند: «همانا مؤمنان برادران يكديگر و فرزندان يك پدر و مادرند و اگر رگى از يكى از آنان [به ناراحتى] بجنبد ديگران به خاطر او، شب را نمى خوابند.»
همان حضرت (ع) فرموده اند: «هر چيزى با چيزى آرام مى گيرد و مؤمن با برادر مؤمن خود آرامش مى يابد چنان كه پرنده با همجنس خود آرام مى گيرد.»
با توجه به چنين جايگاهي كه مومنين نسبت به يكديگر دارند، رسول خدا (ص) در حديثي به حقوق مومنين اشاره كرده و مي‌فرمايند: «مؤمن بر مؤمن از جانب خدا هفت حق واجب دارد: او را در چشم خود بالا مرتبه ببيند. از عمق دل او رادوست داشته باشد. در مال و اموال خود با او شريك باشد. در مقابل غيبت و بدگوئى ديگران از او حمايت كند. در زمان بيماريش از او عيادت كند. در تشييع جنازه مؤمن شركت بكند. پس از مردن مؤمن جز به خوبى از او ياد نكند.»
علاوه بر اين، آموزه‌هاي روايي بر افزودن شمار برادران ديني و حفظ آنها به عنوان سرمايه اي ارزشمند تاكيد دارد.
پيامبر خدا (ص) در اين باره مي‌فرمايند: «هر كس برادر مسلمان جديدى برگزيند، خداوند در بهشت براى او برجى بنا مى نهد.»
اميرالمومنين علي (ع) نيز فرموده اند: «ناتوانترين مردم كسى است كه از به دست آوردن دوستان و برادران ناتوان باشد و نا توان‌تر از او كسى است كه برادران به دست آورده را از دست بدهد.»
همچنين، در آموزه‌هاي ديني ما بر شيوه حفظ ربواط برادري و اخوت نيز تاكيد دارند و در اين باره توصيه هايي را بيان مي‌كنند.
امام صادق (ع) مي‌فرمايند: «ادب و حرمت ميان خود و برادرت را از بين نبر و آن را نگه دار؛ زيرا با از بين رفتن ادب و حرمت، حيا نيز از ميان مى رود و نگه داشتن ادب و حرمت، مايه پايدارى دوستى است.»
همان حضرت (ع) مي‌فرمايند: «اى پسر نعمان! اگر مى خواهى محبت برادرت براى تو خالص باشد، هرگز با او شوخى [بيجا] مكن، از جدال با او بپرهيز، بر او فخر مفروش، و با او ستيزه مكن.»
امام زين العابدين (ع) نيز فرموده اند: «زبانت را نگه دار تا برادرانت را نگه دارى.»
منابع:
بحارالانوار
ميزان الحكمه
نهج البلاغه
اميرمومنان علي (ع) در تبيين اهميت اين مسئله فرموده اند: «اى كميل! مؤمنان با هم برادرند و براى برادر چيزى مقدّم‌تر از برادر نيست.»
امام صادق (ع) نيز مي‌فرمايند: «همانا مؤمنان برادران يكديگر و فرزندان يك پدر و مادرند و اگر رگى از يكى از آنان [به ناراحتى] بجنبد ديگران به خاطر او، شب را نمى خوابند.»
همان حضرت (ع) فرموده اند: «هر چيزى با چيزى آرام مى گيرد و مؤمن با برادر مؤمن خود آرامش مى يابد چنان كه پرنده با همجنس خود آرام مى گيرد.»
با توجه به چنين جايگاهي كه مومنين نسبت به يكديگر دارند، رسول خدا (ص) در حديثي به حقوق مومنين اشاره كرده و مي‌فرمايند: «مؤمن بر مؤمن از جانب خدا هفت حق واجب دارد: او را در چشم خود بالا مرتبه ببيند. از عمق دل او رادوست داشته باشد. در مال و اموال خود با او شريك باشد. در مقابل غيبت و بدگوئى ديگران از او حمايت كند. در زمان بيماريش از او عيادت كند. در تشييع جنازه مؤمن شركت بكند. پس از مردن مؤمن جز به خوبى از او ياد نكند.»
علاوه بر اين، آموزه‌هاي روايي بر افزودن شمار برادران ديني و حفظ آنها به عنوان سرمايه اي ارزشمند تاكيد دارد.
پيامبر خدا (ص) در اين باره مي‌فرمايند: «هر كس برادر مسلمان جديدى برگزيند، خداوند در بهشت براى او برجى بنا مى نهد.»
اميرالمومنين علي (ع) نيز فرموده اند: «ناتوانترين مردم كسى است كه از به دست آوردن دوستان و برادران ناتوان باشد و نا توان‌تر از او كسى است كه برادران به دست آورده را از دست بدهد.»
همچنين، در آموزه‌هاي ديني ما بر شيوه حفظ ربواط برادري و اخوت نيز تاكيد دارند و در اين باره توصيه هايي را بيان مي‌كنند.
امام صادق (ع) مي‌فرمايند: «ادب و حرمت ميان خود و برادرت را از بين نبر و آن را نگه دار؛ زيرا با از بين رفتن ادب و حرمت، حيا نيز از ميان مى رود و نگه داشتن ادب و حرمت، مايه پايدارى دوستى است.»
همان حضرت (ع) مي‌فرمايند: «اى پسر نعمان! اگر مى خواهى محبت برادرت براى تو خالص باشد، هرگز با او شوخى [بيجا] مكن، از جدال با او بپرهيز، بر او فخر مفروش، و با او ستيزه مكن.»
امام زين العابدين (ع) نيز فرموده اند: «زبانت را نگه دار تا برادرانت را نگه دارى.»
منابع:
بحارالانوار
ميزان الحكمه
نهج البلاغه
