«بتول خزاعی» مادر سردار شهید غلامحسین خزاعی در اثر بیماری و کهولت دار فانی را وداع گفت.
به گزارش شهدای ایران؛ «بتول خزاعی» مادر سردار شهید غلامحسین خزاعی در اثر بیماری و کهولت دار فانی را وداع گفت.
پیکر مادر شهید خزاعی که عمر گرانبهای خویش را در خدمت به اسلام، قرآن و اهل بیت(ع) سپری نموده بود، صبح امروز چهارشنبه (5 آذر ماه) از تکیه محله‌ی شهر جنب منزل آن مرحومه تشییع و ابتدا در جوار مزار مطهر فرزندش دقایقی مرثیه سرایی انجام خواهد شد و پس از قرائت زیارت عاشورا و اقامه نماز میت در قطعه والدین شهدای عزیز به خاک سپرده می‌شود.
مرحوم حاج «محمد خزاعی» پدر سردار شهید غلامحسین خزاعی سال‌ها پیش از این، منزل خود را به منظور گسترش فعالیت‌های قرآنی، به مجموعه‌ی دارالتحفیظ القرآن الکریم وقف نموده بود و تابلو سر درب منزل به نام «ساختمان شماره 2 دارالتحفیظ لقرآن الکریم» جلوه نمایی می‌کند.
شهید غلامحسین خزاعی دراردیبهشت 1345 در راور متولد شد و دربهمن ماه سال 1364 درعملیات والفجر هشت به شهادت رسید.
سردار حاج قاسم سلیمانی در دیدار با پدر و مادر شهید خزاعی، گفته بود: حسین عاشقی بود که همه عاشقش بودند. حسین عاشق اباعبدالله الحسین علیه السلام بود. برای امام حسین علیه السلام می‌سوخت و با تمام وجود اشک می‌ریخت. از روی سوز و از روی اعتقاد اشک می‌ریخت و وقتی دعا می‌خواند و قبل از همه و بیشتر از همه، خودش گریه می‌کرد.
پیکر مادر شهید خزاعی که عمر گرانبهای خویش را در خدمت به اسلام، قرآن و اهل بیت(ع) سپری نموده بود، صبح امروز چهارشنبه (5 آذر ماه) از تکیه محله‌ی شهر جنب منزل آن مرحومه تشییع و ابتدا در جوار مزار مطهر فرزندش دقایقی مرثیه سرایی انجام خواهد شد و پس از قرائت زیارت عاشورا و اقامه نماز میت در قطعه والدین شهدای عزیز به خاک سپرده می‌شود.
مرحوم حاج «محمد خزاعی» پدر سردار شهید غلامحسین خزاعی سال‌ها پیش از این، منزل خود را به منظور گسترش فعالیت‌های قرآنی، به مجموعه‌ی دارالتحفیظ القرآن الکریم وقف نموده بود و تابلو سر درب منزل به نام «ساختمان شماره 2 دارالتحفیظ لقرآن الکریم» جلوه نمایی می‌کند.
شهید غلامحسین خزاعی دراردیبهشت 1345 در راور متولد شد و دربهمن ماه سال 1364 درعملیات والفجر هشت به شهادت رسید.
سردار حاج قاسم سلیمانی در دیدار با پدر و مادر شهید خزاعی، گفته بود: حسین عاشقی بود که همه عاشقش بودند. حسین عاشق اباعبدالله الحسین علیه السلام بود. برای امام حسین علیه السلام می‌سوخت و با تمام وجود اشک می‌ریخت. از روی سوز و از روی اعتقاد اشک می‌ریخت و وقتی دعا می‌خواند و قبل از همه و بیشتر از همه، خودش گریه می‌کرد.
