اما این انتقادها از اعطای دست و دلبازانه‌ی مجوزهای سینمایی در دولت قبلی در حالی عنوان می‌شود که پیش از این، «جنتی» و سایر همفکرانش در دولت راستگویان، مدام از امنیتی شدن فضای فرهنگی و نظارت‌های سختگیرانه در دولت پیشین انتقاد می‌کردند و به هنرمندان وعده‌ی باز کردن فضا در این دولت را می‌دادند. اما ظاهراً این روزها، انتقاد افکار عمومی، متدینین جامعه و نمایندگان مردم در مجلس باعث شده تا وزیر ارشاد ادعاهای پیشین خود را فراموش کند؛ تا جایی که او در دیدار با علما از کمبود نظارت در دولت «احمدی‌نژاد» و تساهل مدیران فرهنگی دولت پیشین در اعطای مجوز، سخن می‌گوید.

البته این ادعای «جنتی» بی‌پاسخ نماند و واکنش «جواد شمقدری» -رئیس پیشین سازمان سینمایی در دولت دهم- را در پی داشت: «دوستان در هر حال یک خبطی در جشنواره‌ی فجر سال گذشته کردند و به دو فیلم «قصه‌ها» و «عصبانی نیستم» مجوز دادند. بنابراین فیلم‌ها وارد جشنواره شد و حتی برای جوایزی هم کاندید شد، اما سپس که احساس کردند ممکن است مورد اعتراض واقع بشوند، از آن لحظه به بعد متأسفانه رفتارهای دوگانه را از آنها می‌بینیم. چنانکه چندی بعد درحالی که تلاش می‌کردند این دو فیلم را اکران کنند، وقتی باز انتقادها را دیدند، عقب نشستند. ولی دیگر ما انتظار نداشتیم که در محضر بزرگان خلاف واقع بگویند. واقعیت این است حتی اگر بپذیریم که این دو فیلم در دوره‌ی ما مجوز ساخت گرفته باشد، این پروانه نمایش است که تصمیم نهایی را می‌گیرد و برای سرنوشت یک فیلم تصمیم‌گیری می‌کند، چرا که از فاصله‌ی ساخت یک فیلم تا پروانه‌ی نمایش اتفاقات زیادی ممکن است بیافتد، همچنانکه فیلمنامه‌ی «عصبانی نیستم» کاملاً تغییر کرده است. چرا که فیلمساز تصور کرده شرایط عوض شده و می‌تواند در پناه فیلمش رویکردهای سیاسی خود را نیز بگنجاند و همین کار را نیز کرده است.»

عجیب اینکه تأییدیه‌ی ادعای «شمقدری» در مورد تغییر فیلمنامه‌‌ها در حین تولید را می‌توان در صحبت‌های چندی پیش شخص وزیر ارشاد در رسانه‌ی ملی نیز ردیابی نمود: «گاهی فیلمی در شورای پروانه ساخت مجوز می‌گیرد، اما بعد از ساخته شدن می‌بینید که اثر دیگری ساخته شده است. در همین جشنواره‌ی گذشته‌ی فیلم فجر، چند تا از این فیلم‌ها غیرقابل پخش بود و مطمئنم مجوزی که به فیلمنامه دادند،‌‌ متعلق به همان فیلمنامه‌ای نیست که امروز ساخته شده است.» (اظهارات در گفتگوی ویژه‌ی خبری- 11 شهریور 93)

با این توصیفات، جای این دو پرسش می‌ماند که اولاً اگر وزیر محترم ارشاد از تغییر فیلمنامه‌های مصوب در حین ساخت مطلع بوده، پس چرا این گزاره‌ی مهم را در اظهاراتش نزد آیت‌الله جوادی آملی ذکر نکرده است و دوماً اینکه اگر «علی جنتی» حقیقتاً به تساهل دولت پیشین در امر صدور مجوزهای سینمایی معتقد است، چرا پیش از این سعی کرده تا فضای فرهنگ در دولت دهم را فضای بسته و امنیتی جلوه دهد؟