ظهر امروز، عوامل فیلم سینمایی «شیار ۱۴۳» از بیمارستان بوستان تنها آسایشگاه اعصاب و روان جانبازان دفاع مقدس استان خوزستان بازدید کردند. ملاقات هنرمند و ایثارگر اثرگذاری روحانی متقابل دارد.
به گزارش شهدای ایران، ظهر امروز، نرگس آبیار کارگردان، محمد حسین قاسمی تهیه کننده و گلاره عباسی بازیگر فیلم سینمایی «شیار 143» با جانبازان اعصاب و روان استان خوزستان دیدار کردند.
بیمارستان بوستان اهواز اولین مقصد از جریان سفر عوامل فیلم سینمایی «شیار 143» به استان خوزستان بود. این بیمارستان تنها آسایشگاه اعصاب و روان جانبازان دفاع مقدس استان خوزستان و جنوب‌غرب کشور است و جانبازان هشت سال دفاع مقدس از ایلام، کرمانشاه و کردستان هم در این بیمارستان بستری می‌شوند.
بیمارستان بوستان از سال 72 تاسیس شده است و بودجه‌ی آن به صورت خودگردان تامین می‌شود. تعدادی از جانبازان حاضر در این آسایشگاه به صورت دائم بستری هستند و تعدادی دیگر هم با حاد شدن بیماری در این بیمارستان به صورت موقت بستری می‌شوند. در این مجموعه به غیر از دارو درمانی، بخش‌هایی چون کار درمانی و روان درمانی و مشاوره با خانواده‌ها هم مشغول به فعالیت هستند.
عوامل فیلم «شیار 143» که پیش از این تعدادی گل برای عیادت از جانبازان تهیه کرده‌اند، با حضور در بیمارستان این گل‌ها را تقدیم جانبازان می‌کنند. جانبازی از آبیار می‌پرسد: شما از کجا آمدید. او می‌گوید از تهران آمدیم تا شما را ببینیم.
قاسمی تهیه‌کننده فیلم هم با جانبازان صحبت می‌کند و در جریان احوالات و خاطراتشان قرار می‌گیرد. او فیلم سینمایی «شیار 143» را به آنان معرفی می‌کند و می‌گوید: فیلمی با مضمون دفاع مقدس ساختیم. خیلی دوست داریم که این فیلم هم برای شما اکران شود.
تقریباً هیچ‌کدام از این جانبازان سال‌هاست که به سینما نرفته‌اند. نه تنها «شیار143» حتی دیگر آثار سینمای دفاع مقدس را سال‌هاست که ندیده‌اند. سال‌هاست که کسی برای ساختن زندگی آنان به سراغشان نیامده است. جنگ سال‌هاست تمام شده اما مقاومت برای همه آن‌ها هنوز ادامه دارد.
گلاره عباسی پس از ملاقات چند نفر از آنان می‌گوید: فکر می‌کردم از آمدن ما به اینجا تعجب کنند و بگویند برای چه آمدید؟ ولی آن‌ها با دیدن ما لبخند زدند. همه ما باید به چنین فضاهایی بیاییم. البته مسئولین باید بیشتر به اینجا بیایند.
یکی از پیشنهاداتی که نرگس آبیار به مدیر بخش داخلی این بیمارستان داشت، این بود که چه خوب می‌شد که فضای آسایشگاه کمی شادتر شود. رنگ‌های شاد و صداهای شاد باید در این فضا باشد. این درست همان حرفی است که آبیار در مصاحبه با یکی از خبرنگاران استانی خوزستان هم مطرح کرد. تأثیر حضور هنرمندان در کنار آنانی که زندگی خود را برای دفاع از این خاک و میهن فدا کرده‌اند، فقط در حد ساخت یک فیلم خلاصه نمی‌شود. ملاقات هنرمند و ایثارگر و اثر آنان بر روح و جان یکدیگر توصیف عجیبی دارد.
آبیار به خبرنگار روزنامه استانی اهواز می‌گوید: من به همه آسایشگاه‌های جانبازان که سر می‌زنم، می‌گویم که باید فضای شادی برای این‌هایی که همه زندگیشان را برای آرامش و امنیت دادند، فراهم شود. چه خوب می‌شد که آسایشگاه‌ها پر از رنگ‌ها و صداهای شاد می‌شد.
خبرنگار از او می‌پرسد: چه شد که دومین فیلم خود را در حوزه دفاع مقدس ساختید؟ آبیار پاسخ می‌دهد: من این فیلم را برای همین آدم‌ها ساختم. اگر قراری گذاشته می‌شود و دیداری هم انجام می‌شود به خاطر این است که هم به خودمان و هم به مسئولان یادآوری کنیم که همه آرامش و امنیت ما از این جانبازان است.
نرگس آبیار و محمد حسین قاسمی و گلاره عباسی از این آسایشگاه به سمت خرمشهر می‌روند تا با مردم این شهر، در تالار خلیج فارس، «شیار 143» را تماشا کنند. در این مراسم، گروه تولید «شیار 143»، از چهار مادر خرمشهری و آبادانی که فرزندان خود را در جنگ تحمیلی از دست داده‌اند، تجلیل خواهند کرد.
بیمارستان بوستان اهواز اولین مقصد از جریان سفر عوامل فیلم سینمایی «شیار 143» به استان خوزستان بود. این بیمارستان تنها آسایشگاه اعصاب و روان جانبازان دفاع مقدس استان خوزستان و جنوب‌غرب کشور است و جانبازان هشت سال دفاع مقدس از ایلام، کرمانشاه و کردستان هم در این بیمارستان بستری می‌شوند.
بیمارستان بوستان از سال 72 تاسیس شده است و بودجه‌ی آن به صورت خودگردان تامین می‌شود. تعدادی از جانبازان حاضر در این آسایشگاه به صورت دائم بستری هستند و تعدادی دیگر هم با حاد شدن بیماری در این بیمارستان به صورت موقت بستری می‌شوند. در این مجموعه به غیر از دارو درمانی، بخش‌هایی چون کار درمانی و روان درمانی و مشاوره با خانواده‌ها هم مشغول به فعالیت هستند.
عوامل فیلم «شیار 143» که پیش از این تعدادی گل برای عیادت از جانبازان تهیه کرده‌اند، با حضور در بیمارستان این گل‌ها را تقدیم جانبازان می‌کنند. جانبازی از آبیار می‌پرسد: شما از کجا آمدید. او می‌گوید از تهران آمدیم تا شما را ببینیم.
قاسمی تهیه‌کننده فیلم هم با جانبازان صحبت می‌کند و در جریان احوالات و خاطراتشان قرار می‌گیرد. او فیلم سینمایی «شیار 143» را به آنان معرفی می‌کند و می‌گوید: فیلمی با مضمون دفاع مقدس ساختیم. خیلی دوست داریم که این فیلم هم برای شما اکران شود.
تقریباً هیچ‌کدام از این جانبازان سال‌هاست که به سینما نرفته‌اند. نه تنها «شیار143» حتی دیگر آثار سینمای دفاع مقدس را سال‌هاست که ندیده‌اند. سال‌هاست که کسی برای ساختن زندگی آنان به سراغشان نیامده است. جنگ سال‌هاست تمام شده اما مقاومت برای همه آن‌ها هنوز ادامه دارد.
گلاره عباسی پس از ملاقات چند نفر از آنان می‌گوید: فکر می‌کردم از آمدن ما به اینجا تعجب کنند و بگویند برای چه آمدید؟ ولی آن‌ها با دیدن ما لبخند زدند. همه ما باید به چنین فضاهایی بیاییم. البته مسئولین باید بیشتر به اینجا بیایند.
یکی از پیشنهاداتی که نرگس آبیار به مدیر بخش داخلی این بیمارستان داشت، این بود که چه خوب می‌شد که فضای آسایشگاه کمی شادتر شود. رنگ‌های شاد و صداهای شاد باید در این فضا باشد. این درست همان حرفی است که آبیار در مصاحبه با یکی از خبرنگاران استانی خوزستان هم مطرح کرد. تأثیر حضور هنرمندان در کنار آنانی که زندگی خود را برای دفاع از این خاک و میهن فدا کرده‌اند، فقط در حد ساخت یک فیلم خلاصه نمی‌شود. ملاقات هنرمند و ایثارگر و اثر آنان بر روح و جان یکدیگر توصیف عجیبی دارد.
آبیار به خبرنگار روزنامه استانی اهواز می‌گوید: من به همه آسایشگاه‌های جانبازان که سر می‌زنم، می‌گویم که باید فضای شادی برای این‌هایی که همه زندگیشان را برای آرامش و امنیت دادند، فراهم شود. چه خوب می‌شد که آسایشگاه‌ها پر از رنگ‌ها و صداهای شاد می‌شد.
خبرنگار از او می‌پرسد: چه شد که دومین فیلم خود را در حوزه دفاع مقدس ساختید؟ آبیار پاسخ می‌دهد: من این فیلم را برای همین آدم‌ها ساختم. اگر قراری گذاشته می‌شود و دیداری هم انجام می‌شود به خاطر این است که هم به خودمان و هم به مسئولان یادآوری کنیم که همه آرامش و امنیت ما از این جانبازان است.
نرگس آبیار و محمد حسین قاسمی و گلاره عباسی از این آسایشگاه به سمت خرمشهر می‌روند تا با مردم این شهر، در تالار خلیج فارس، «شیار 143» را تماشا کنند. در این مراسم، گروه تولید «شیار 143»، از چهار مادر خرمشهری و آبادانی که فرزندان خود را در جنگ تحمیلی از دست داده‌اند، تجلیل خواهند کرد.
