بعد از گذشت ۳۴ بهار از عمر انقلاب شکوهمند اسلامی، و در میان هیاهوی برپایی این جشن‌ ملی، خیلی‌ها جشنواره‌ها و همایش‌های پر زرق و برق را بهانه جشن می‌دانند و عده ای هم زرق و برق که هیچ، چراغی برای افروختن ندارند.

این جمله به گوشم آشناست که مسئولان نباید از حال و اوضاع مردم محروم و پابرهنه‌ غافل شوند، اما فقط "آشناست".

جشن انقلاب؛ جشنی به وسعت "مرکزهای همایش‌ها و سالن‌های بزرگ با ستون‌ها و ایوان های بلند" با خرج‌های چند میلیاردی و جشنی به وسعت یک نخ رنگی بر سقف خانه‌ای کاهگلی، چقدر این دو به هم نزدیکند! چه قرابتی کههر دو دارند جشن می‌گیرند!

لازم نیست بگویم که امام(ره) گفت کدام دسته صاحبان انقلاب‌اند.چیزی که عیان است چه حاجت به بیان است.

وَنُرِیدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِینَ (القصص آیه : ۵)

و ما بر آن هستیم که بر مستضعفان روی زمین نعمت دهیم و آنان را پیشوایان سازیم و وارثان گردانیم

و یادآوری این هم سودی ندارد که بگویم، چه کسانی ایستادند، جنگیدند و جبهه رفتند، چراکه جبهه رفته‌ها و جهادی ها وقتی برای کار اقتصادی نداشتند.