شهدای ایران: سیده سارا توانگر/ مرتضی پاشایی هم رفت. کسی که محبوب بود. و خیلی از جوان ها دوستش داشتند. به خصوص بعد از آن که خبر بیماری ش منتشر شد و مردم دیدند مثل یک مرد دارد با بیماریش مبارزه می کند بیش از همیشه محبوب شد. و  این محبوبیت با تیتراژ خاطره انگیز ماه عسل امسال به اوج رسید. ماه رمضان امسال همه توی گوششان "نگران منی" را داشتند و شاید هم روی لب شان. آهنگی که مصداق یک موسیقی پاپ فاخر بود. ترانه خوب. آهنگ خوب. تنظیم خوب. صدای خوب. و مناسب بودن زمان انتشار.


حالا که مرتضی رفته تمام رسانه ها و مردم دارند برایش دست تکان می دهند و برایش آرزوی رحمت خدا را دارند. حالا پدر مرتضی کلی دوست دور و بر خودش دارد که زیر بازوهایش را بگیرند. و مردمی که با "عصر پاییزی" و "نگران منی" مرتضی حالا حالا ها به یاد مرتضی می افتند و شاید هم قطره اشکی...

 

حالا پدر مرتضی دارد از سرداب حضرت عباس صلوات الله علیه صحبت می کند و امن یجیبی که برای مرتضی خواند آنجا. و از آرزوی سفر کربلایی که ماند بر دل مرتضی. حالا بابای مرتضی از عشق مرتضی به اهل بیت می گوید. علاقه اش به اسلام و معنویت. ارادتش به اهل بیت و پیرویش از انقلاب و نظام مقدس اسلامی مان.

 


پر کشیدن مرتضی اما تمام رسانه ها را دیروز لرزاند. به فاصله چند دقیقه بعد از انتشار خبر، همین خبر شد پر بیننده ترین خبر تمام رسانه ها با گرایشات سیاسی مختلف. و به فاصله چند دقیقه کلی آدم جلوی بیمارستان بهمن ایستاده بودند و گریه می کردند. تمام راه های منتهی به بیمارستان بهمن قفل شده بود از شدت ازدحام. این همه آدم امده بودند به خاطر مرتضی. به خاطر یک خواننده جوان پاپ. و این همه محبوبیتی که مرتضی داشت درباره شاید تلنگری بود به همه دغدغه مندان فرهنگ که آیا چشم بستن بر موسیقی پاپ کار درستی است؟

 

 

 

آیا ندیدن این همه شوق و شور جوانان در این مورد کار صحیحی است؟ پخش مداوم موسیقی پاپ از رسانه ملی، برگزاری مداوم کنسرت های پاپ در سراسر کشور، شهرت و محبوبیت بسیار گسترده خواننده های پاپ در کشور و این همه نشانی دیگر در عمق نفوذ موسیقی در جامعه و از طرفی عدم ورود رسانه به مقوله فرهنگ سازی در موسیقی، عدم ورود دستگاه های ذیربط به آموزش صحیح و بی حاشیه موسیقی، و سیاست گذاری های غلط و مستمر دستگاه های مسئول در حوزه موسیقی و ترانه اتفاق مبارکی است؟

 

واقعا منطق محکمی پشت این روند کجدار و مریز وجود دارد؟

 

عدم ورود جدی دلسوزان به حوزه موسیقی حالا کار را به جایی رسانده که به گواه مسئولان امر بیش از هفتاد درصد خوراک موسیقی کشور از طریق راه های غیر مجازی مانند سایت ها و دانلود های غیر قانونی تا موسیقی های جلف و بی مایه و بعضا مستهجن زیر زمینی تغذیه می شود. حالا  فرهنگ سازی غلط درباره کنسرت های پاپ ( که خدا کند از سر غفلت باشد فقط...) کار را به جایی رسانده که برگزاری کنسرت های پاپ، یک آفت فرهنگی به حساب آید آن قدر که وضعیت داخل سالن کنسرت ناجور می شود...!

 

و رسانه ها. که روزی گزارش تصویری فلان کنسرت را منتشر می کنند و روز دیگر درباره اسفناک بودن وضعیت فرهنگی کنسرت ها می نویسند.

 

و رسانه ملی. که به جای فکر درست برای فرهنگ سازی مستمر و جریان سازی گسترده در حوزه موسیقی پاپ ، بعضا فقط از شخص خواننده ها حمایت می کند. کسی از حمایت صدا و سیما از جریان موسیقی ارزشی البته انتقاد ندارد اما خب صدا و سیما جان! حمایت از شخص که کافی نیست! خود آن جوانهای خواننده حزب اللهی همه جا می گویند دنبال جریان سازی هستند. به نظرت حمایت از جریان موسیقی ارزشی مفید تر و مهم تر از حمایت از خود آن عزیزان نیست؟!

 

و باز رسانه ملی! که روشن ترین خطش در حوزه موسیقی سیاست با کیاست " یکی به نعل و یکی به میخ" است! و یکی از محبوب ترین آهنگ های مرتضی که "عصر پاییزی" باشد را حتی بعنوان تیتراژ پخش نمی کند و درباره بیماری مرتضی- تا آنجایی که من رصد کردم- هیچگاه از شبکه های ملی خبری دراین حوزه مخابره نشد ولی اما به محض مخابره خبر درگذشت مرتضی، کلی پوشش خبری شروع شد و برنامه زنده و قس علی هذا...!

 

الکلام؛ مرتضی محبوب بود. خیلی های دیگر هم محبوبند. اصلاً موسیقی(فارغ از پر و بالهای زشت و زیبایی که ما بدان داده ایم) سال هاست که محبوب است. اما آیا قرار است همینطوری در لاک دفاعی فرو رویم و پدافندی عمل کنیم؟ به آفند فکر می کنیم؟ اصلا آیا در تمام این سالها و حتی همین حالا تکلیف ما با مقوله ای به نام موسیقی روشن شده است...؟