همه جا را سپردم دنبال وصیت‌نامه‌اش گشتند. حتی توی وسایلش که در سوریه بود؛ اما وصیت‌نامه‌ای در کار نیست انگار. تنها چیز مکتوبی که از او موجود است، همان نامه‌ای است که برای همسر خود نوشته بود.
به‌گزارش شهدای ایران ، شهید محمودرضا بیضائی از شهدای مدافع حرم، متولّد 18 آذر 1360 در شهر تبریز است؛ او از مربیان بچه‌های بسیج در پایگاه‌های درون شهری هم بوده و بسیاری از بچه‌های پایگاه که دوره‌های آموزشی بسیج دانش‌آموزی و دانشجویی را پیش او گذرانده‌اند، خاطرات جالبی از او دارند.
شهید بیضائی با توجه به تحولات میدانی کشور سوریه و هتک حرمت‌ها به حرم حضرت زینب کبری(س) به‌دست گروه‌های تکفیری، برای دفاع از این حرم‌های شریف و همراهی با یک تیم رسانه‌ای مستندساز به سوریه رفته بود؛ او در روز یکشنبه 29 دی 92 مصادف با ولادت حضرت رسول(ص)ف در سن 32 سالگی بر اثر انفجار یک تله انفجاری به شهادت رسید؛ شهید بیضایی ساکن اسلامشهر تهران بود و هم‌اکنون از او یک دختر 3 ساله به نام کوثر به یادگار مانده است.
احمدرضا بیضائی سه سال از برادر شهیدش بزرگ‌تر است؛ او در مقطع دکترای حرفه‌ای رشته دامپزشکی تحصیل کرده و در حال حاضر عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی است. احمدرضا خاطرات فراوانی با برادر شهیدش دارد که نقل برخی از آنها در ادامه می‌آید:
ساچمه‌ای در بند انگشت
آن روز کلاس کنکور را پیچانده بود و با بچه‌های پایگاه رفته بود اردو! عصری که از اردو برگشت، انگشت شصت دستش باند پیچی شده بود. کاشف به عمل آمد که توی اردو هدفی را گذاشته بودند تا با تفنگ بادی بزنند؛ یکی از بچه‌ها گفته بود جابجا کنید. محمودرضا رفته بود هدف را گرفته بود توی دستش و چند قدم جلو یا عقب رفته بود و گفته بود حالا بزنید! رفیقش هم زده بود روی شصت محمودرضا. عکس رادیوگرافی که گرفتیم، ساچمه، کنار بند انگشتش پیدا بود. رفت زیر عمل و ساچمه خارج شد و همه چیز به خوبی و خوشی تمام شد. چهارده سال بعد، وقتی در معراج شهدا بالای پیکرش رفتم، هنوز لباسهای رزمش تنش بود و زخمهای پیکرش را نمی‌دیدم. قبل از انتقال پیکر به داخل تابوت، زخمها را که دیدم یاد ساچمه‌ای که آن روز از توی شصتش خارج کردند افتادم. این بار ترکشی که سینه‌اش را سوراخ کرده بود و سر آن از زیر کتف چپش بیرون زده بود، او را به عرش برده بود.
وصیت نامه
همه جا را سپردم دنبال وصیت‌نامه‌اش گشتند. حتی توی وسایلش که در سوریه بود؛ اما وصیت‌نامه‌ای در کار نیست انگار. تنها چیز مکتوبی که از او موجود است، همان نامه‌ای است که برای همسر خود نوشته بود. از همسرش در مورد وصیت‌نامه سؤال کردم گفت: یک‌بار در خانه صحبت وصیت‌نامه شد، به پوستر «حاج همت» روی کمدش اشاره کرد و گفت: «وصیت من این است». این پوستر تصویری است از حاج همت که میکروفونی در دست دارد و دست دیگرش بالا آمده و دارد صحبت می‌کند. روی این پوستر که هنوز هم آنجاست، نوشته: «با خدای خود پیمان بسته‌ام تا آخرین قطره خونم، در راه حفظ و حراست از این انقلاب الهی یک آن آرام و قرار نگیرم.» این جمله نصب‌العینش بود و به آن عینیّت هم بخشید و تا لحظه شهادت، در راه حفظ و حراست از انقلاب اسلامی یک آن آرامش نداشت.
*تسنیم
شهید بیضائی با توجه به تحولات میدانی کشور سوریه و هتک حرمت‌ها به حرم حضرت زینب کبری(س) به‌دست گروه‌های تکفیری، برای دفاع از این حرم‌های شریف و همراهی با یک تیم رسانه‌ای مستندساز به سوریه رفته بود؛ او در روز یکشنبه 29 دی 92 مصادف با ولادت حضرت رسول(ص)ف در سن 32 سالگی بر اثر انفجار یک تله انفجاری به شهادت رسید؛ شهید بیضایی ساکن اسلامشهر تهران بود و هم‌اکنون از او یک دختر 3 ساله به نام کوثر به یادگار مانده است.
احمدرضا بیضائی سه سال از برادر شهیدش بزرگ‌تر است؛ او در مقطع دکترای حرفه‌ای رشته دامپزشکی تحصیل کرده و در حال حاضر عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی است. احمدرضا خاطرات فراوانی با برادر شهیدش دارد که نقل برخی از آنها در ادامه می‌آید:
ساچمه‌ای در بند انگشت
آن روز کلاس کنکور را پیچانده بود و با بچه‌های پایگاه رفته بود اردو! عصری که از اردو برگشت، انگشت شصت دستش باند پیچی شده بود. کاشف به عمل آمد که توی اردو هدفی را گذاشته بودند تا با تفنگ بادی بزنند؛ یکی از بچه‌ها گفته بود جابجا کنید. محمودرضا رفته بود هدف را گرفته بود توی دستش و چند قدم جلو یا عقب رفته بود و گفته بود حالا بزنید! رفیقش هم زده بود روی شصت محمودرضا. عکس رادیوگرافی که گرفتیم، ساچمه، کنار بند انگشتش پیدا بود. رفت زیر عمل و ساچمه خارج شد و همه چیز به خوبی و خوشی تمام شد. چهارده سال بعد، وقتی در معراج شهدا بالای پیکرش رفتم، هنوز لباسهای رزمش تنش بود و زخمهای پیکرش را نمی‌دیدم. قبل از انتقال پیکر به داخل تابوت، زخمها را که دیدم یاد ساچمه‌ای که آن روز از توی شصتش خارج کردند افتادم. این بار ترکشی که سینه‌اش را سوراخ کرده بود و سر آن از زیر کتف چپش بیرون زده بود، او را به عرش برده بود.
وصیت نامه
همه جا را سپردم دنبال وصیت‌نامه‌اش گشتند. حتی توی وسایلش که در سوریه بود؛ اما وصیت‌نامه‌ای در کار نیست انگار. تنها چیز مکتوبی که از او موجود است، همان نامه‌ای است که برای همسر خود نوشته بود. از همسرش در مورد وصیت‌نامه سؤال کردم گفت: یک‌بار در خانه صحبت وصیت‌نامه شد، به پوستر «حاج همت» روی کمدش اشاره کرد و گفت: «وصیت من این است». این پوستر تصویری است از حاج همت که میکروفونی در دست دارد و دست دیگرش بالا آمده و دارد صحبت می‌کند. روی این پوستر که هنوز هم آنجاست، نوشته: «با خدای خود پیمان بسته‌ام تا آخرین قطره خونم، در راه حفظ و حراست از این انقلاب الهی یک آن آرام و قرار نگیرم.» این جمله نصب‌العینش بود و به آن عینیّت هم بخشید و تا لحظه شهادت، در راه حفظ و حراست از انقلاب اسلامی یک آن آرامش نداشت.
*تسنیم
