نخست وزیر مالزی چند هفته پس از آغاز جستجو برای یافتن هواپیمای ۳۷۰ خطوط هوایی مالزی و ۲۳۹ سرنشینش، اعلام کرد براساس داده‌های ماهواره‌ای این هواپیما در جایی از اقیانوس هند سقوط کرده‌است.
به گزارش شهدای ایران به نقل از همشهری، براساس گزارش CNN، اكنون هفت ماه از پرواز و ناپديد شدن اين هواپيما مي‌گذرد و كوچكترين نشانه‌اي از هواپيما يا مسافرانش به دست نيامده‌است و جستجو براي يافتن تكه‌هاي هواپيما تنها مشتي زباله را در دست جستجوگران به‌جا گذاشته‌است.
آخرين مرحله جستجو براي يافتن اين هواپيما توسط كشتي GO Phoenix در سواحل غربي استراليا آغاز شده‌است. در ابتدا كشتي‌ها ده‌ها هزار مايل از بستر اقيانوس، جايي كه گمان مي رود هواپيما در آن سقوط كرده‌باشد، را جستجو كردند اما اين منطقه اكنون كوچكتر شده و وسعت فضاي جستجوي كشتي‌ها به 60 هزار كيلومتر رسيده‌است. هيات امنيت حمل‌و‌نقل استراليا كه انجام اين جستجو‌ها را به عهده دارد مي‌گويد دشواري‌هايي كه اين عمليات را احاطه‌كرده‌اند قابل درك نيستند.
درحين جستجو براي يافتن اين هواپيما، آتشفشان‌هاي خاموش، حفره‌ها و دره‌هاي بزرگي در بستر اقيانوس كشف شدند. اين نقشه‌برداري امري ضروري بود زيرا ساختار اين بخش از بستر اقيانوس تا پيش از آغاز جستجو‌ها كاملا ناشناخته بوده‌است. دليل ناشناخته ماندن اين بخش از اقيانوس عمق زياد آن است كه مانع از مطالعه و بررسي دقيق آن مي‌شود. درحقيقت اطلاعات بشر از سطح ماه بسيار بيشتر از اطلاعات وي از بستر اقيانوس‌ها است زيرا اقيانوس‌ها نزديك به 90 درصد از زمين را در اشغال خود درآورده‌اند و مطالعه روي بخش بزرگي از اين سطح وسيع بسيار دشوار است.
به گفته محققان، از آنجايي كه انسان در اين بخش از سياره زمين ميدان ديد بسيار كمي دارد، ميزان اكتشافات و نمونه‌برداري از آن نيز بسيار كاهش مي‌يابد و ناتواني در يافتن هواپيماي 370 نيز تاييدي بر همين موضوع است. اگرچه همواره گفته مي‌شود كه نقشه حدود پنج‌درصد از بستر اقيانوس تهيه شده‌است، اما دانشمندان مي‌گويند تنها كمتر از يك درصد از اين نقشه‌ها ديده شده‌اند. حفره چلنجر در گودال ماريانا در عمق 10 هزار و 908 متري از سطح آب قرار گرفته‌است، عمقي كه ماهي‌ها توان زندگي در آن را ندارند و تنها مي‌تواند زيستگاه ريزجانداران و نرم‌تنان باشد.
ناتواني انسان در دستيابي به چنين اعماقي از دريا دليل اصلي ناشناخته‌ماندن آن است. دانشمندان براي مطالعه اعماق با محدوديت‌هايي تكنولوژيكي،روباتيكي، تصويربرداري و مهندسي مواجهند. اولين مشكل براي اكتشاف و جستجو براي يافتن جسمي مانند يك هواپيما در اقيانوس‌هاي عميق، بيكرانگي سطح آب درياها است. به گفته دانشمندان، مانند اين است كه بخواهيم مورچه‌اي را در ميان يك زمين فوتبال پيدا كنيم.
ساخت ماشين‌هايي كه بتوانند خود را به كف اقيانوس برسانندنيز خود چالشي متفاوت و بزرگ محسوب مي‌شود. در ازاي هر 10 متر، فشار آب دريا يك اتمسفر افزايش پيدا مي‌كند. با توجه به اين موضوع، مي‌توان حدس زد كه بدنه ماشين يا بدن انسان براي وارد شدن به اعماق اقيانوس‌ها بايد تحت چه فشار شديدي قرار بگيرد. ماشين‌هايي كه به اين عمق وارد مي‌شوند بايد از وزني كم و استحكامي بالا برخوردار باشند. تيتانيوم درحال حاضر بهترين گزينه‌ايست كه مي‌توان براي ساخت چنين دستگاه‌هايي از آن استفاده كرد.
به گفته دانشمندان، سرعت بالاي توسعه تكنولوژي باعث شده همه تصور كنند كه نسل بشر همه‌چيز را مي‌داند و مي‌شناسد، اما حقيقت اين است كه هنوز پديده‌هاي ناشناخته زيادي براي شناسايي و اكتشاف وجود دارند،نقاطي كه چندان دور از ذهن نيستند، و حتي از محل زندگي ما نيز دور نيستند و زماني خود را نشان مي‌دهند كه اتفاقي مانند ناپديد شدن هواپيماي مسافربري 370 مالزي رخ مي‌دهد. در اين شرايط است كه ناتواني و ناداني انسان خود را نمايان مي‌سازد.
آخرين مرحله جستجو براي يافتن اين هواپيما توسط كشتي GO Phoenix در سواحل غربي استراليا آغاز شده‌است. در ابتدا كشتي‌ها ده‌ها هزار مايل از بستر اقيانوس، جايي كه گمان مي رود هواپيما در آن سقوط كرده‌باشد، را جستجو كردند اما اين منطقه اكنون كوچكتر شده و وسعت فضاي جستجوي كشتي‌ها به 60 هزار كيلومتر رسيده‌است. هيات امنيت حمل‌و‌نقل استراليا كه انجام اين جستجو‌ها را به عهده دارد مي‌گويد دشواري‌هايي كه اين عمليات را احاطه‌كرده‌اند قابل درك نيستند.
درحين جستجو براي يافتن اين هواپيما، آتشفشان‌هاي خاموش، حفره‌ها و دره‌هاي بزرگي در بستر اقيانوس كشف شدند. اين نقشه‌برداري امري ضروري بود زيرا ساختار اين بخش از بستر اقيانوس تا پيش از آغاز جستجو‌ها كاملا ناشناخته بوده‌است. دليل ناشناخته ماندن اين بخش از اقيانوس عمق زياد آن است كه مانع از مطالعه و بررسي دقيق آن مي‌شود. درحقيقت اطلاعات بشر از سطح ماه بسيار بيشتر از اطلاعات وي از بستر اقيانوس‌ها است زيرا اقيانوس‌ها نزديك به 90 درصد از زمين را در اشغال خود درآورده‌اند و مطالعه روي بخش بزرگي از اين سطح وسيع بسيار دشوار است.
به گفته محققان، از آنجايي كه انسان در اين بخش از سياره زمين ميدان ديد بسيار كمي دارد، ميزان اكتشافات و نمونه‌برداري از آن نيز بسيار كاهش مي‌يابد و ناتواني در يافتن هواپيماي 370 نيز تاييدي بر همين موضوع است. اگرچه همواره گفته مي‌شود كه نقشه حدود پنج‌درصد از بستر اقيانوس تهيه شده‌است، اما دانشمندان مي‌گويند تنها كمتر از يك درصد از اين نقشه‌ها ديده شده‌اند. حفره چلنجر در گودال ماريانا در عمق 10 هزار و 908 متري از سطح آب قرار گرفته‌است، عمقي كه ماهي‌ها توان زندگي در آن را ندارند و تنها مي‌تواند زيستگاه ريزجانداران و نرم‌تنان باشد.
ناتواني انسان در دستيابي به چنين اعماقي از دريا دليل اصلي ناشناخته‌ماندن آن است. دانشمندان براي مطالعه اعماق با محدوديت‌هايي تكنولوژيكي،روباتيكي، تصويربرداري و مهندسي مواجهند. اولين مشكل براي اكتشاف و جستجو براي يافتن جسمي مانند يك هواپيما در اقيانوس‌هاي عميق، بيكرانگي سطح آب درياها است. به گفته دانشمندان، مانند اين است كه بخواهيم مورچه‌اي را در ميان يك زمين فوتبال پيدا كنيم.
ساخت ماشين‌هايي كه بتوانند خود را به كف اقيانوس برسانندنيز خود چالشي متفاوت و بزرگ محسوب مي‌شود. در ازاي هر 10 متر، فشار آب دريا يك اتمسفر افزايش پيدا مي‌كند. با توجه به اين موضوع، مي‌توان حدس زد كه بدنه ماشين يا بدن انسان براي وارد شدن به اعماق اقيانوس‌ها بايد تحت چه فشار شديدي قرار بگيرد. ماشين‌هايي كه به اين عمق وارد مي‌شوند بايد از وزني كم و استحكامي بالا برخوردار باشند. تيتانيوم درحال حاضر بهترين گزينه‌ايست كه مي‌توان براي ساخت چنين دستگاه‌هايي از آن استفاده كرد.
به گفته دانشمندان، سرعت بالاي توسعه تكنولوژي باعث شده همه تصور كنند كه نسل بشر همه‌چيز را مي‌داند و مي‌شناسد، اما حقيقت اين است كه هنوز پديده‌هاي ناشناخته زيادي براي شناسايي و اكتشاف وجود دارند،نقاطي كه چندان دور از ذهن نيستند، و حتي از محل زندگي ما نيز دور نيستند و زماني خود را نشان مي‌دهند كه اتفاقي مانند ناپديد شدن هواپيماي مسافربري 370 مالزي رخ مي‌دهد. در اين شرايط است كه ناتواني و ناداني انسان خود را نمايان مي‌سازد.
