رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله است كه فرموده: «هر كه على را آزار دهد مرا آزار داده است و هر كه مرا آزار دهد، خدا را آزرده است و هر كه خدا را بيازارد، به زودى مورد انتقام خدا قرار گيرد».
به گزارش شهدای ایران: امام متقین حضرت علی بن محمد امام هادی (ع) می فرمایند:هر گاه قرآن خبرى را گواهى نمايد و آن را درست شمارد و گروهى از امّت به انكار آن خبر پردازند بر آنها لازم است بدون هيچ چون و چرايى به صحّت آن خبر اعتراف نمايند؛ چون در اصل بر تصديق قرآن اتفاق دارند و اگر آن گروه به انكار قرآن پردازند و تمرّد كنند از ملّت اسلام بيرونند.
نخستين خبرى كه درستى آن از قرآن شناخته مى شود و قرآن آن را گواهى مى كند خبرى است كه از پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله كه رسيده و موافق قرآن و مورد تصديق آن است به طورى كه هيچ اختلاف كلمه اى در مورد آن نيست، آنجا كه فرمود:
«من در ميان شما دو چيز گرانقدر به جا مى گذارم: كتاب خدا و عترت خودم- يعنى خاندانم- را تا هنگامى كه به اين دو تمسّك جوييد هرگز گمراه نگرديد و به راستى، كه اين دو از هم جدا نشوند تا كنار حوض كوثر بر من درآيند».
شواهد اين حديث را مى توانيم از قرآن به دست آوريم آنجا كه خداى عزّ و جلّ فرموده: «همانا ولىّ شما، تنها خدا و پيامبر او و كسانى كه ايمان آورده اند؛ همان كسانى كه نماز برپا مى دارند و در حال ركوع زكات مى دهند. و هر كس خدا و پيامبر او و كسانى را كه ايمان آورده اند ولىّ خود بداند [پيروز است، چرا كه] حزب خدا همان پيروزمندانند».1
و اهل سنّت در اين مورد اخبارى روايت كرده اند كه أمير المؤمنين عليه السّلام در حال ركوع انگشترش به عنوان صدقه به فقير داد و خداوند از او تقدير كرد و اين آيه را در حقّ او نازل نمود. [اهل سنّت گفته اند كه:] ما ديديم رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله چنين فرمود: «هر كه من مولاى او هستم على مولاى اوست». و به على عليه السّلام خطاب كرد و فرمود: «تو نسبت به من چون هارون نسبت به موسى اى جز اينكه پس از من پيامبر نخواهد بود» و ديديم كه فرمود: «على است كه قرض مرا مى پردازد و به وعده ام عمل كند و او پس از من، جانشين من بر شماست».
پس از آن خبر نخست كه اين اخبار از آن به دست آمده، خبرى است درست و مورد اتفاق مسلمانان كه هيچ اختلافى در آن نيست و موافق قرآن نيز است؛ پس امّت اسلام همگى بايد بر آن اعتراف كنند چون هم قرآن درستى آن خبر را گواهى مى كند و هم شواهد ديگر بر درستى آن وجود دارد؛ زيرا اينها اخبارى هستند كه قرآن گوياى آنهاست و هم قرآن با آن اخبار هماهنگ است. سپس حقايق اين اخبار از پيامبر خدا صلّى اللَّه عليه و آله به وسيله امامان راستگو عليهم السّلام به دست ما رسيده و افرادى مورد وثوق و معروف آنها را نقل كرده اند كه پيروى از اين اخبار بر هر مرد و زن با ايمانى، فرض واجب است و جز اهل عناد از آن سرپيچى ننمايند.
اين براى آن است كه گفته هاى آل رسول صلّى اللَّه عليه و آله با گفته خدا پيوسته است و اين مطلب مانند اين فرمايش خدا در محكمات قرآن است: «بى گمان، كسانى كه خدا و پيامبر او را آزار مى رسانند، خدا آنان را در دنيا و آخرت لعنت كرده و برايشان عذابى خفّت آور آماده ساخته است» 2و نظير اين آيه فرمايش رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله است كه فرموده: «هر كه على را آزار دهد مرا آزار داده است و هر كه مرا آزار دهد، خدا را آزرده است و هر كه خدا را بيازارد، به زودى مورد انتقام خدا قرار گيرد».
و همچنين پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله فرموده است: «هر كه على را دوست بدارد مرا دوست داشته و هر كه مرا دوست بدارد به طور قطع خدا را دوست داشته است» و مانند اين فرمايش پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله در باره بنى وليعه كه فرمود: «به طور حتم، به سوى آنها مردى فرستم كه مانند خود من است، خدا و پيامبرش را دوست دارد و خدا و پيامبرش نيز او را دوست دارند، برخيز اى على و به سوى آنان روانه شو».
و نيز گفته پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله در روز خيبر كه فرمود: «به طور حتم، [براى فتح خيبر] فردا مردى را به سوى آنان مى فرستم كه خدا و پيامبرش را دوست دارد و خدا و پيامبرش نيز او را دوست دارند،
حمله كننده اى است كه هرگز فرار نمى كند، تا خدا به دست او آنجا را فتح نكند برنمى گردد»؛ پس پيامبر خدا صلّى اللَّه عليه و آله پيش از اعزام او فتح آنجا را اعلام نمود و اصحاب پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله در انتظار به سر مى برند تا ببينند فردا اين افتخار نصيب چه كسى خواهد شد و چون فردا فرا رسيد، پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله على عليه السّلام را فراخواند و اعزامش نمود و او را براى اين منقبت و افتخار برگزيد و او را «حمله آور بى گريز» ناميد و دوستار خدا و پيامبرش خواند و خبر داد كه خدا و پيامبرش نيز او را دوست دارند.
پی نوشت:
1-سوره مائده (۵)، آيه ۵۵ و ۵۶.
2-سوره احزاب (۳۳)، آيه ۵۷.
3-تحف العقول / ترجمه حسن زاده، ص832تا835.
*افکار
نخستين خبرى كه درستى آن از قرآن شناخته مى شود و قرآن آن را گواهى مى كند خبرى است كه از پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله كه رسيده و موافق قرآن و مورد تصديق آن است به طورى كه هيچ اختلاف كلمه اى در مورد آن نيست، آنجا كه فرمود:
«من در ميان شما دو چيز گرانقدر به جا مى گذارم: كتاب خدا و عترت خودم- يعنى خاندانم- را تا هنگامى كه به اين دو تمسّك جوييد هرگز گمراه نگرديد و به راستى، كه اين دو از هم جدا نشوند تا كنار حوض كوثر بر من درآيند».
شواهد اين حديث را مى توانيم از قرآن به دست آوريم آنجا كه خداى عزّ و جلّ فرموده: «همانا ولىّ شما، تنها خدا و پيامبر او و كسانى كه ايمان آورده اند؛ همان كسانى كه نماز برپا مى دارند و در حال ركوع زكات مى دهند. و هر كس خدا و پيامبر او و كسانى را كه ايمان آورده اند ولىّ خود بداند [پيروز است، چرا كه] حزب خدا همان پيروزمندانند».1
و اهل سنّت در اين مورد اخبارى روايت كرده اند كه أمير المؤمنين عليه السّلام در حال ركوع انگشترش به عنوان صدقه به فقير داد و خداوند از او تقدير كرد و اين آيه را در حقّ او نازل نمود. [اهل سنّت گفته اند كه:] ما ديديم رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله چنين فرمود: «هر كه من مولاى او هستم على مولاى اوست». و به على عليه السّلام خطاب كرد و فرمود: «تو نسبت به من چون هارون نسبت به موسى اى جز اينكه پس از من پيامبر نخواهد بود» و ديديم كه فرمود: «على است كه قرض مرا مى پردازد و به وعده ام عمل كند و او پس از من، جانشين من بر شماست».
پس از آن خبر نخست كه اين اخبار از آن به دست آمده، خبرى است درست و مورد اتفاق مسلمانان كه هيچ اختلافى در آن نيست و موافق قرآن نيز است؛ پس امّت اسلام همگى بايد بر آن اعتراف كنند چون هم قرآن درستى آن خبر را گواهى مى كند و هم شواهد ديگر بر درستى آن وجود دارد؛ زيرا اينها اخبارى هستند كه قرآن گوياى آنهاست و هم قرآن با آن اخبار هماهنگ است. سپس حقايق اين اخبار از پيامبر خدا صلّى اللَّه عليه و آله به وسيله امامان راستگو عليهم السّلام به دست ما رسيده و افرادى مورد وثوق و معروف آنها را نقل كرده اند كه پيروى از اين اخبار بر هر مرد و زن با ايمانى، فرض واجب است و جز اهل عناد از آن سرپيچى ننمايند.
اين براى آن است كه گفته هاى آل رسول صلّى اللَّه عليه و آله با گفته خدا پيوسته است و اين مطلب مانند اين فرمايش خدا در محكمات قرآن است: «بى گمان، كسانى كه خدا و پيامبر او را آزار مى رسانند، خدا آنان را در دنيا و آخرت لعنت كرده و برايشان عذابى خفّت آور آماده ساخته است» 2و نظير اين آيه فرمايش رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله است كه فرموده: «هر كه على را آزار دهد مرا آزار داده است و هر كه مرا آزار دهد، خدا را آزرده است و هر كه خدا را بيازارد، به زودى مورد انتقام خدا قرار گيرد».
و همچنين پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله فرموده است: «هر كه على را دوست بدارد مرا دوست داشته و هر كه مرا دوست بدارد به طور قطع خدا را دوست داشته است» و مانند اين فرمايش پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله در باره بنى وليعه كه فرمود: «به طور حتم، به سوى آنها مردى فرستم كه مانند خود من است، خدا و پيامبرش را دوست دارد و خدا و پيامبرش نيز او را دوست دارند، برخيز اى على و به سوى آنان روانه شو».
و نيز گفته پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله در روز خيبر كه فرمود: «به طور حتم، [براى فتح خيبر] فردا مردى را به سوى آنان مى فرستم كه خدا و پيامبرش را دوست دارد و خدا و پيامبرش نيز او را دوست دارند،
حمله كننده اى است كه هرگز فرار نمى كند، تا خدا به دست او آنجا را فتح نكند برنمى گردد»؛ پس پيامبر خدا صلّى اللَّه عليه و آله پيش از اعزام او فتح آنجا را اعلام نمود و اصحاب پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله در انتظار به سر مى برند تا ببينند فردا اين افتخار نصيب چه كسى خواهد شد و چون فردا فرا رسيد، پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله على عليه السّلام را فراخواند و اعزامش نمود و او را براى اين منقبت و افتخار برگزيد و او را «حمله آور بى گريز» ناميد و دوستار خدا و پيامبرش خواند و خبر داد كه خدا و پيامبرش نيز او را دوست دارند.
پی نوشت:
1-سوره مائده (۵)، آيه ۵۵ و ۵۶.
2-سوره احزاب (۳۳)، آيه ۵۷.
3-تحف العقول / ترجمه حسن زاده، ص832تا835.
*افکار
