سرمربي تيم نفت تهران بيانيه اي خطاب به هواداران باشگاه استقلال صادر کرد.
به گزارش شهدای ایران به نقل از جوان آنلاین، علیرضا منصوریان بیانیه ای تحت عنوان "حرف دل با استقلالی ها" در سایت رسمی باشگاه نفت تهران منتشر کرد.
منت این بیانیه به این شرح است:
به نام خداوند بخشاینده و مهربان
هیچگاه فکر آن را هم نمی کردم که روزی حرفهای دلم را برای هواداران استقلال اینگونه به نگارش در آورم. چون بیان آن برایم یکی از سخت‌ترین کارهای دنیاست. لذا دست به قلم شدم تا با نگارش حرفهای دلم از سختی بیان آن بکاهم.
هواداران عزیز استقلال به جرات می‌گویم که هیچگاه در طول سال‌های زندگی ورزشی‌ام فکر آن را هم نمی‌کردم که روزی مجبور باشم در مقابل تیمی که عشق به فوتبال را در سن هفت سالگی با آن شناختم و هوادار بودن را به عشق ورزیدن به رنگ آن تجربه کردم قرار گیرم. اما چرخه فوتبال ما را به سویی برده که امروز قرار است با توجه به رعایت قوانین حرفه ای فوتبال برای اولین بار چنین اتفاقی را در زندگی‌ام تجربه کنم.
هواداران عزیز استقلال، من علیرضا منصوریان، این فرزند مکتب استقلال برای اولین بار در سال 1356 معنی علاقمندی به فوتبال را درک کردم و همان زمان رنگ زیبا و آسمانی آبی را برای هواداری انتخاب کردم و افتخار می‌کنم که تا همین امروز این عشق به رنگ آبی هر روز تندتر از روز قبل در رگ‌هایم جریان داشته. از روزی هم که خودم پا به توپ شدم، رسیدن به پیراهن مقدس استقلال کعبه آمالی بود برای من. با خواست و کمک خدا، همت و پشتکار خودم و پشتیبانی و حمایت‌های خانواده عزیزم سرانجام در سال 1373 رویای دوران کودکی‌ام به واقعیت پیوست و من رسما شدم یک استقلالی متعصب. از سال 73 تیمی را که در دوران کودکی، نوجوانی و جوانی همراه با شما هواداران عزیز از روی سکوهای ورزشگاه‌های شهید شیرودی و آزادی برای آن فریاد می‌زدم و با پیروزی‌های آن شاد می‌شدم و با شکست‌های آن می‌گریستم، به عنوان سربازش و با پیراهن مقدسش به میدان می‌رفتم و به نحوی دیگر برای سربلندی و اعتلای آن تلاش کردم. تلاشی صادقانه با این امید که تو هوادار گرامی، وجدان و خدایم از من راضی باشند و یقین دارم که در انتخاب این هدف بزرگ و راه رسیدن آن مرتکب اشتباه نشدم. چرا که در این مقطع این سعادت را دارم که بعد از سال‌های زیاد تلاش با پیراهن استقلال این چنین مورد اقبال هوادار عزیز استقلال که مالکان و صاحبان اصلی باشگاه استقلال هستند قرار داشته باشم.
اگر علیرضا منصوریان فوتبالیست بزرگی شد، اگر به فوتبال اروپا راه یافت، اگر به تیم ملی فوتبال جمهوری اسلامی ایران رسید و تحت لوای پرچم سه رنگ و مقدس این کشور برای تیم ملی بازی کرد، اگر در سال 88 و بلافاصله بعد از آویختن کفش ها به جرگه سرمربیان لیگ برتری پیوست، اگر به دستیاری سرمربی تیم ملی فوتبال کشور عزیزمان رسید، اگر سرمربی تیم ملی فوتبال امید (المپیک) کشورمان شد، اگر به عنوان یک دستیار بار دیگر به تیم ملی بزرگسالان ملحق شد و اگر هم اینک نیز در لیگ برتر کشورمان به عنوان سرمربی کار می کند، همه و همه از برکات حضور در استقلال عزیز و حمایت های بی شائبه شما هواداران عزیز است و صادقانه می گویم که همه زندگی ورزشی ام را بعد از خدا از استقلال دارم.
هوادار عزیزی که روی سخنم با توست و تا ابد نیز پشتم در فوتبال گرم به توست، متاسفانه امروز که با جبر حاکم بر فوتبال می‌باید برابر استقلال عزیز به یک رقابت سالم ورزشی بپردازم، با این سئوال مواجه شدم که آیا برابر استقلال بر روی نیمکت قرار خواهم گرفت یا خیر. گرچه تمایل قلبی برای نشستن بر روی نیمکت در این رقابت سالم ورزشی ندارم، اما با توجه به اینکه روح ورزش، سلامت کاری و اخلاقی و پایبند بودن به تعهدات را می طلبد و فلسفه ورزش همانا جوانمردی و پاکدامنی است و با توجه به این که اینجانب نیز در مکتب استقلال رشد کرده و بزرگ شدم و در همین مکتب آموخته‌هائی دارم که تا پایان عمر نیز بدان پایبند خواهم بود و همین آموخته‌هاست که پایبندی به هرگونه تعهد، قول و قرار و قرارداد را در سرلوحه تمام رفتارها قرار می‌دهد.
قصد از نوشتن تمامی این مقدمات این بود که می‌خواستم ضمن تشکر از همه عزیزانی که د رتمام این سال‌های حضورم در استقلال در کسوت هوادار، مدیر باشگاه، مربی، همبازیان عزیزم، پزشکان و تدارکات و هر عزیز دیگری که سهمی در رشد اینجانب در فوتبال و به ویژه در استقلال داشته و همه تاریخ‌سازان استقلال کسب اجازه کرده و به منظور پایمال نشدن حق و حقوق باشگاه فرهنگی ورزشی نفت، باشگاهی که با اعتماد به اینجانب، فضایی جدید و متفاوت در عرصه مربیگری بنده ایجاد کرده و به همین دلیل تا آخرین روز حضورم در عرصه ورزش مدیون این باشگاه محترم و تمامی پیش کسوتان تاریخ آن خواهم بود و تا مادامی که در خدمت این باشگاه هستم هرگز ادبیات حرفهای و اخلاقی تمام اعضای محترم باشگاه را فراموش نخواهم کرد؛ باشگاهی که برای حمایت از جوانان ورزشکار سرمایه گذاری خوبی کرده و در راستای اعتماد به نسل جدید و جوان مربیان نیز پیشگام بوده، مدیریت و هیات امنای محترم این باشگاه و البته بازیکنان جوان و عزیزم، در این مسابقه صرفا ورزشی و البته سالم به تعهداتی که باشگاه نفت داشته پایبند بوده و صرفا در راستای حضور در یک رقابت سالم ورزشی همکاران و بازیکنان جوانم را در این بازی نیز همراهی کرده با این امید که هواداران عزیز استقلال از این حیث بنده را مورد عفو خود قرار دهند.
در خاتمه نیز صادقانه دعای خیر شما هواداران عزیز استقلال را طلب کرده و با ذکر این نکته که شعار "خدا – خانواده – استقلال" در قلب من نقش بسته، بار دیگر از محضر بزرگوارتان برای این انتخاب حرفهای بر سر این دو راهی طلب رخصت کرده و برای‌تان سلامتی، تندرستی و دلی شاد را آرزو می کنم.
علیرضا منصوریان
18 شهریور 93
منت این بیانیه به این شرح است:
به نام خداوند بخشاینده و مهربان
هیچگاه فکر آن را هم نمی کردم که روزی حرفهای دلم را برای هواداران استقلال اینگونه به نگارش در آورم. چون بیان آن برایم یکی از سخت‌ترین کارهای دنیاست. لذا دست به قلم شدم تا با نگارش حرفهای دلم از سختی بیان آن بکاهم.
هواداران عزیز استقلال به جرات می‌گویم که هیچگاه در طول سال‌های زندگی ورزشی‌ام فکر آن را هم نمی‌کردم که روزی مجبور باشم در مقابل تیمی که عشق به فوتبال را در سن هفت سالگی با آن شناختم و هوادار بودن را به عشق ورزیدن به رنگ آن تجربه کردم قرار گیرم. اما چرخه فوتبال ما را به سویی برده که امروز قرار است با توجه به رعایت قوانین حرفه ای فوتبال برای اولین بار چنین اتفاقی را در زندگی‌ام تجربه کنم.
هواداران عزیز استقلال، من علیرضا منصوریان، این فرزند مکتب استقلال برای اولین بار در سال 1356 معنی علاقمندی به فوتبال را درک کردم و همان زمان رنگ زیبا و آسمانی آبی را برای هواداری انتخاب کردم و افتخار می‌کنم که تا همین امروز این عشق به رنگ آبی هر روز تندتر از روز قبل در رگ‌هایم جریان داشته. از روزی هم که خودم پا به توپ شدم، رسیدن به پیراهن مقدس استقلال کعبه آمالی بود برای من. با خواست و کمک خدا، همت و پشتکار خودم و پشتیبانی و حمایت‌های خانواده عزیزم سرانجام در سال 1373 رویای دوران کودکی‌ام به واقعیت پیوست و من رسما شدم یک استقلالی متعصب. از سال 73 تیمی را که در دوران کودکی، نوجوانی و جوانی همراه با شما هواداران عزیز از روی سکوهای ورزشگاه‌های شهید شیرودی و آزادی برای آن فریاد می‌زدم و با پیروزی‌های آن شاد می‌شدم و با شکست‌های آن می‌گریستم، به عنوان سربازش و با پیراهن مقدسش به میدان می‌رفتم و به نحوی دیگر برای سربلندی و اعتلای آن تلاش کردم. تلاشی صادقانه با این امید که تو هوادار گرامی، وجدان و خدایم از من راضی باشند و یقین دارم که در انتخاب این هدف بزرگ و راه رسیدن آن مرتکب اشتباه نشدم. چرا که در این مقطع این سعادت را دارم که بعد از سال‌های زیاد تلاش با پیراهن استقلال این چنین مورد اقبال هوادار عزیز استقلال که مالکان و صاحبان اصلی باشگاه استقلال هستند قرار داشته باشم.
اگر علیرضا منصوریان فوتبالیست بزرگی شد، اگر به فوتبال اروپا راه یافت، اگر به تیم ملی فوتبال جمهوری اسلامی ایران رسید و تحت لوای پرچم سه رنگ و مقدس این کشور برای تیم ملی بازی کرد، اگر در سال 88 و بلافاصله بعد از آویختن کفش ها به جرگه سرمربیان لیگ برتری پیوست، اگر به دستیاری سرمربی تیم ملی فوتبال کشور عزیزمان رسید، اگر سرمربی تیم ملی فوتبال امید (المپیک) کشورمان شد، اگر به عنوان یک دستیار بار دیگر به تیم ملی بزرگسالان ملحق شد و اگر هم اینک نیز در لیگ برتر کشورمان به عنوان سرمربی کار می کند، همه و همه از برکات حضور در استقلال عزیز و حمایت های بی شائبه شما هواداران عزیز است و صادقانه می گویم که همه زندگی ورزشی ام را بعد از خدا از استقلال دارم.
هوادار عزیزی که روی سخنم با توست و تا ابد نیز پشتم در فوتبال گرم به توست، متاسفانه امروز که با جبر حاکم بر فوتبال می‌باید برابر استقلال عزیز به یک رقابت سالم ورزشی بپردازم، با این سئوال مواجه شدم که آیا برابر استقلال بر روی نیمکت قرار خواهم گرفت یا خیر. گرچه تمایل قلبی برای نشستن بر روی نیمکت در این رقابت سالم ورزشی ندارم، اما با توجه به اینکه روح ورزش، سلامت کاری و اخلاقی و پایبند بودن به تعهدات را می طلبد و فلسفه ورزش همانا جوانمردی و پاکدامنی است و با توجه به این که اینجانب نیز در مکتب استقلال رشد کرده و بزرگ شدم و در همین مکتب آموخته‌هائی دارم که تا پایان عمر نیز بدان پایبند خواهم بود و همین آموخته‌هاست که پایبندی به هرگونه تعهد، قول و قرار و قرارداد را در سرلوحه تمام رفتارها قرار می‌دهد.
قصد از نوشتن تمامی این مقدمات این بود که می‌خواستم ضمن تشکر از همه عزیزانی که د رتمام این سال‌های حضورم در استقلال در کسوت هوادار، مدیر باشگاه، مربی، همبازیان عزیزم، پزشکان و تدارکات و هر عزیز دیگری که سهمی در رشد اینجانب در فوتبال و به ویژه در استقلال داشته و همه تاریخ‌سازان استقلال کسب اجازه کرده و به منظور پایمال نشدن حق و حقوق باشگاه فرهنگی ورزشی نفت، باشگاهی که با اعتماد به اینجانب، فضایی جدید و متفاوت در عرصه مربیگری بنده ایجاد کرده و به همین دلیل تا آخرین روز حضورم در عرصه ورزش مدیون این باشگاه محترم و تمامی پیش کسوتان تاریخ آن خواهم بود و تا مادامی که در خدمت این باشگاه هستم هرگز ادبیات حرفهای و اخلاقی تمام اعضای محترم باشگاه را فراموش نخواهم کرد؛ باشگاهی که برای حمایت از جوانان ورزشکار سرمایه گذاری خوبی کرده و در راستای اعتماد به نسل جدید و جوان مربیان نیز پیشگام بوده، مدیریت و هیات امنای محترم این باشگاه و البته بازیکنان جوان و عزیزم، در این مسابقه صرفا ورزشی و البته سالم به تعهداتی که باشگاه نفت داشته پایبند بوده و صرفا در راستای حضور در یک رقابت سالم ورزشی همکاران و بازیکنان جوانم را در این بازی نیز همراهی کرده با این امید که هواداران عزیز استقلال از این حیث بنده را مورد عفو خود قرار دهند.
در خاتمه نیز صادقانه دعای خیر شما هواداران عزیز استقلال را طلب کرده و با ذکر این نکته که شعار "خدا – خانواده – استقلال" در قلب من نقش بسته، بار دیگر از محضر بزرگوارتان برای این انتخاب حرفهای بر سر این دو راهی طلب رخصت کرده و برای‌تان سلامتی، تندرستی و دلی شاد را آرزو می کنم.
علیرضا منصوریان
18 شهریور 93
مهم نیست داداش همه جوره عاشقتیم 
