به گزارش شهدای ایران؛ در هشتم شوال سال 1344 هجری قمری پس از اشغال مکه، وهابیان به سرکردگی عبدالعزیز بن سعود روی به مدینه آوردند و پس از محاصره و جنگ با مدافعان شهر، سرانجام آن را اشغال نمودند، مأمورین عثمانی را بیرون کردند و به تخریب قبور ائمه بقیع و دیگر قبور همچون قبر ابراهیم فرزند پیامبر اکرم – صلی الله علیه و آله و سلم – قبور زنان آن حضرت ، قبر ام البنین مادر حضرت اباالفضل العباس – علیه السلام – و قبر عبدالله پدر پیامبر و اسماعیل فرزند امام صادق – علیه السلام – و بسیاری قبور دیگرپرداختند.

ضریح فولادی ائمه بقیع را که در اصفهان ساخته شده بود و روی قبور حضرات معصومین امام مجتبی، امام سجاد، امام باقر و امام صادق – علیهم السلام – قرار داشت را از جا در آورده و بردند . اما این اولین حمله آنان به مدینه نبود. آنان در سال 1221 هجری نیز یک بار دیگر به مدینه هجوم برده و پس از یک سال و نیم محاصره توانستند آن شهر را تصرف کنند. آنها پس از تصرف اقدام به غارت اشیای گرانبهای حرم پیامبر – صلی الله علیه و آله و سلم – و تخریب و غارت قبرستان بقیع نمودند .

شاعران هیچگاه این واقعه را فراموش نکردند. در ذیل شعرهایی از شاعران اهل‌بیت با موضوع تخریب بقیع و غربت ایشان را می‌خوانید.

دارم دلی از امید و غم مالامال / در آتشم از ماتم هشت شوّال

اما به تو و ظهور تو دل بستم / بازآی که برپا شود این صحن امسال

***

با آمدنت اگر قیامت برپاست / تیغ تو بلای جان وهابی هاست

در مقدمت ای منتقم آل الله / این گنبدِ ریخته، به پا خواهد خاست

یوسف رحیمی


جوانمردان از اینجا صحن را برداشتند / کاش می گفتند گنبد راچرا برداشتند

زائری آمدکنار قبر آقایش نشست / باکتک اورا زقبرمجتبی برداشتند

خاک اینجا برتر از خاک تمام عالم است / خاک اینجا راهمه بهر شفابرداشتند

تاکه خاک کربلا هم مادری باشد کمی... / ازهمین هارابرای کربلا برداشتند

خواستندآثارجرم شهر مخفی ترشود / ازمیان نقشه اسم کوچه رابرداشتند

آنقدرباگریه مردی بررخ خود لطمه زد / تاکه از قبرامام شیعه پا برداشتند

یک مفاتیح الجنان آورده بودیم،ازچه رو / دونگهبان آمدند ازپیش ما برداشتند!

خاک اینجا بوی سیلی مکرر می دهد / بوی گریه های دختر بهرمادر می دهد

آخرش این خاک ایوانش طلایی می شود / گنبدوگلدسته های باصفایی می شود

این حرم باچار گنبد می شود بیت الحسن / هرکسی اینجابیاید مجتبایی می شود

پنجره فولاد اینجا چه قیامت می کند! / واقعاَ اینجاعجب دارالشفایی می شود

نقشه این صحن راباید که اززهرا گرفت / نقشه رامادر دهد وه چه بنایی می شود

گنبد صادق ضریح باقرو صحن حسن / پرچم سجاد،دارد دل هوایی می شود!

حتم دارم ساخت وساز حرمهای بقیع / ازهمان لحظه که آقا تو میایی می شود

می رسد روزی که بادستان پرمهر شما / ازرواق وصحن اینجا رونمایی می شود

آخرش من مطمئنم این گره وا می شود / این حرم زیباترین تصویر دنیا می شود

مهدی نظری

***
اگرچه عشق هنوز از سرم نیفتاده / ولی مسیر من و او به هم نیفتاده

به خواب سخت فرو رفته پای همت من / وگرنه اسم کسی از قلم نیفتاده

به غیر؛ کار ندارم به خویش می گویم / چرا هنوز به ابروت خم نیفتاده

بقیع شاهد زنده، شبیه سامرا / که اتفاق از این دست، کم نیفتاده

بماند اینکه به آن قوم رحم کرده حسین / هنوز سفره ی شاه از کرم نیفتاده

بماند اینکه چه خمپاره ها که آمده است / ولی به حرمت او در حرم نیفتاده

گذار پوست به دباغخانه می افتد / هنوز کار به دست عجم نیفتاده

اگر که پرچم عباس روی گنبد رفت / سه ساله خواست بگوید علم نیفتاده

سه ساله خواست بگوید که دختر علی است / هنوز قیمت تیغ دو دم نیفتاده

برای دختر مولا سپر گذاشته اند / علی اکبر و عباس سر گذاشته اند

مجید تال

***
بی مُهر عشق،"نام" به دردی نمی خورد / بی نوکری مقام به دردی نمی خورد

از برکت مِی است جنون،چون شراب نیست / لب دوختن به جام، به دردی نمی خورد

خدام حاضرند به خدمت،حریم نیست / بی آستان،غلام به دردی نمی خورد

باید برای یار حریمی درست کرد / غم خوردن مدام به دردی نمی خورد

***
گرچه خاکی است ولی مرقد او کعبه ماست / نام آن گرچه بقیع است ولی عرش خداست

حرم کرب و بلا جلوه‌ی بیت الحسن است / حسنیه است به هر جا که حسینیه به پاست

طالع هر که حسینی‌ست یقینا حسنی است /که حسین‌ بن‌ علی هم حسن دوم ماست

حسنی هستم و از حشر چه باکی دارم؟ / که سر و کار غلامان حسن با زهراست

علی اکبر لطیفیان

***
می رسد از مدینه بوی غم / فاطمه باز دیده گریان شد

چونکه قبر چهار فرزندش / در حریم بقیع ویران شد

آتش کینه شعله ها دارد / از دل سر سپرده های یهود

لعنت حق به هر چه وهابی / لعنت فاطمه به آل سعود

قصد دارند ریشه را بزنند / صحبت از قبرها بهانه بُوَد

ریشه و بغض و کینه اینان / آتش و دود و تازیانه بُوَد

لعنت حق بر آن کسانی که  / اولین شعله را به پا کردند

حق پیغمبر معظم را / با لگد پشت در ادا کردند

در مدینه ز بعد پیغمبر / ناله های بلند ممنوع است

در مرام پلید این مردم / زن زدن از امور مشروع است

گریه کردند آسمانی ها / با نوای حزینۀ زهرا (س)

به گمانم که باز تازه شده / داغ مسمار و سینۀ زهرا (س)

بعد از آنکه زدند مادر ما را / کینه های قدیم سر وا کرد

کاش روزیِ هیچکس نشود / ضربِ سنگین سیلیِ نامرد

کاش مهدی بیاید و با او / ریشه فتنه را براندازیم

عاقبت بهرِ مادر سادات / گنبد و بارگاه می سازیم

با نیابت ز قبر مادرمان / سوی ام البنین سلام کنیم

دست بر سینه در مقابل او / مثل عباس احترام کنیم

حاج منصور ارضی

***
یک کوچه و مادر و طفلی کنار هم / یک درب نیم سوخته و سرو پشت خم

در ذهن او تمام مِحَن در مرور بود / کآنجا بقیع بود و سکوت و غبار غم

یک سو چهار پشته ی خشتیِ خشک دید / ابروی خود زِفرطِ غضب سوی هم کشید

آنجا چهار جلوه یِ حق زیر خاک بود / دستِ کسی،ولی به زیارت نمی رسید

***

به خدا رنگ خاک می گیرد / پر و بال کبوتران بقیع

روز ها هم همیشه در آنجا / آفتاب است سایه بان بقیع

***

ناجوانمردان از اینجا صحن را برداشتند / کاش می گفتند گنبد را چرا برداشتند

زائری آمدکنار قبر آقایش نشست / با کتک او را ز قبر مجتبی برداشتند

خاک اینجا برتر از خاک تمام عالم است / خاک اینجا راهمه بهر شفابرداشتند

تا که خاک کربلا هم مادری باشد کمی... / ازهمین هارابرای کربلا برداشتند

خواستند آثار جرم شهر مخفی ترشود / از میان نقشه اسم کوچه را برداشتند

آنقدر با گریه مردی بر رخ خود لطمه زد / تا که از قبر امام شیعه پا برداشتند

یک مفاتیح الجنان آورده بودیم،از چه رو / دو نگهبان آمدند از پیش ما برداشتند!

خاک اینجا بوی سیلی مکرر می دهد / بوی گریه های دختر بهر مادر می دهد

آخرش این خاک ایوانش طلایی می شود / گنبد و گلدسته های با صفایی می شود

این حرم با چار گنبد می شود بیت الحسن / هر کسی اینجاب یاید مجتبایی می شود

پنجره فولاد اینجا چه قیامت می کند! / واقعاَ اینجاعجب دارالشفایی می شود

نقشه این صحن راباید که اززهرا گرفت / نقشه رامادر دهد وه چه بنایی می شود

گنبد صادق ضریح باقر و صحن حسن / پرچم سجاد،دارد دل هوایی می شود!

حتم دارم ساخت و ساز حرمهای بقیع / از همان لحظه که آقا تو میایی می شود

می رسد روزی که بادستان پرمهر شما / از رواق وصحن اینجا رونمایی می شود

آخرش من مطمئنم این گره وا می شود / این حرم زیباترین تصویر دنیا می شود

مهدی نظری

***
دوباره کینه ی اهل مدینه طوفان شد / دوباره مادر ما فاطمه پریشان شد

بنای اهل مدینه عذاب زهرا بود / بنای فاطمیّون در بقیع ویران شد

چهار سنگ  نشان ِ چهار اقیانوس / هوا  هوای غم و غصّه ی غریبان شد

نه زائری  نه چراغی   نه گنبد و صحنی / نه روضه ای  نه صدایی چه با عزیزان شد؟!

بیا عزیز دل فاطمه  بساز حرم / که خون به قلب نبی ُّو علی وُّ قرآن شد

برو بقیع و بخوان روضه های آن کوچه / که شانه ی پسری تکیه گاه جانان شد

بخوان از آن گل یاسی که ارغوانی شد / بگو چه دید عمویت حسن که گریان شد

بیا و روز بقیع را خودت رضایی کن / بیا که خاک عموی تو العجل خوان شد

حسین ایمانی

***

دنیای این اطراف از چندین حرم خالی است / از چار ایوان طلایی دست کم خالی است

قم،کربلا،مشهد،دمشق و سامرا عشقند /در بین اینها جای یک باب الکرم خالی است

من آب و نان سفره های تو بزرگم کرد / من یک گدایم،دست و بالم،کاسه ام خالی است

یک می دهی "صد می ستانی از کریمی،گاه / بازار این عشاق از نرخ و رقم خالی است

اینجا گداها منصب شاهانه ای دارند / اینجا مسیر عاشقی از پیچ و خم خالی است

زائر که باشی روضه هایت فرق خواهد کرد /اینجا چرا از یک ضریح خشک هم خالی است

از هرچه خالی هست این وادی قبول اما / هرگز نگو اینجا چرا از درد و غم خالی است

من کمتر از آنم که آقا شاعرت باشم / اینروزها دور و برت از محتشم خالی است

نادر حسینی