در روز سیزدهم محرم سال 61 هجری قمری، نخستین اعتراض آشکار به جنایت عبیدالله بن زیاد در به شهادت رساندن امام حسین(ع)، از سوی یکی از شیعیان کوفه به نام ˈعبدالله بن عفیفˈ برخاست.
عبدالله بن عفیف از اصحاب امیرالمومنان(ع) بود و در جنگ های جمل و صفین دو چشم خود را از دست داده بود.
او هنگامی که شنید پسر زیاد به امیر مومنان(ع) و امام حسین(ع) نسبت کذب می دهد، از میان جمعیت برخاست و گفت: ساکت باش ای پسر مرجانه، دروغگو تویی و پدر تو که به تو این مقام را داد. ای دشمن خدا، فرزندان پیامبر(ص) را می کشی و در منابر مومنان این چنین سخن می گویی؟
ماموران خواستند معترض او شوند که با کمک قبیله اش به خانه رفت، ولی بعد آمدند و خانه او را محاصره کردند. سپس او و دخترش دستگیر شدند و همانطور که از خدا خواسته بود به دست بدترین خلق به شهادت رسید.
** اسرا در مجلس ابن زیاد
در این روز و پس از آنکه اسرا و سرهای مقدس شهدای کربلا در کوفه گردانده شدند، ابن زیاد در کاخ خود نشست و دستور داد سر مطهر امام حسین(ع) را در برابرش بگذارند.
آن گاه زنان و کودکان آن حضرت را به همراه امام سجاد(ع) در حالی که به طناب بسته بودند وارد مجلس کرده، در برابر تخت آن ملعون ایستاده نگاه داشتند؛ در این حال درباریان آن ملعون به تماشا ایستاده بودند.
** اسرای اهل بیت(ع) در زندان کوفه
پس از مجلس شوم ابن زیاد، اهل بیت(ع) را با غل و زنجیر وارد زندان کوفه کردند. سپس
