سوم شعبان سالروز فرخنده میلاد سومین امام شیعیان جهان، امام حسین(ع) است؛ سرور و سالار شهیدان که پیامبر(ص) ایشان را زینت بخش آسمان ها و زمین لقب دادند.
سرویس فرهنگی پایگاه خبری شهدای ایران؛ حسین بن علی(ع) سومین پیشوای شیعیان جهان، سوم شعبان چهارم هجری در شهر مدینه دیده به جهان گشود و منزل امام علی(ع) نخستین امام شیعیان و حضرت فاطمه(س) بانوی بزرگ اسلام را غرق در نور و شادی کردند.
سید الشهدا، وفی، مبارک واحد الکاظمین، طیب، سبط و سید شباب اهل الجنه از لقب های امام بزرگوار و ابوعبدالله کنیه ایشان است.
حضرت محمد(ص) نام امام را حسین نهادند و از سیدالشهدا به عنوان «زینت آسمان ها و زمین، چراغ هدایت و کشتی نجات» یاد کردند. روزی ابی بن کعب، در محضر رسول خدا حضور داشت که امام حسین(ع) وارد شدند. پیامبر به او نگریستند و فرمودند: «یا اباعبدالله یا زین السموات و الارضین». ابی بن کعب با تعجب گفت:«ای پیامبر! آیا غیر از تو کسی زینت آسمان ها و زمین است؟» پیامبر اکرم پاسخ دادند:« ای ابی! سوگند به خدایی که مرا مبعوث کرد، حسین(ع) در آسمان ها بزرگ تر است از زمین و بر سمت راست عرش نوشته شده است: «الحسین...مصباح الهدی و سفینه النجاه» و نیز فرمودند:«الا و صلی الله علی الباکین علی الحسین؛آگاه باشید که درود خدا نثار عزاداران حسین(ع) است.»
حسین بن علی(ع) در سایه ی پر مهر و محبت امام علی(ع) پرورش یافتند و از سرچشمه ی علم و ایمان رسول خدا تا 6 سالگی بهره بردند.
امام حسین(ع) پس از درگذشت پیامبر اکرم(ص)، مادر بزرگوارشان را نیز از دست دادند و در غمی شگرف فرو رفتند.
ایشان همواره یار و یاور حضرت علی(ع) در تمامی جنگ ها و مشکلات بودند. در تمام دوره های زندگی خویش، درس اخلاق و فضیلت را از پدر آموختند و این گونه آماده ی پذیرش ماموریت الهی پس از شهادت برادرشان امام حسن(ع) شدند و در سال 50 هجری قمری رسالت سنگین امامت و هدایت مردم را بر عهده گرفتند.
امام حسین(ع) در دوره ای می زیستند که حکومت مستبد بنی امیه بر تخت خلافت تکیه زده بود که با انحراف از اصول و موازین اسلام سعی در گمراهی مردم داشت. معاویه نخستین حاکم بنی امیه بود که برای رسیدن به هدف های خود از هیچ گونه ظلم و ستمی کوتاهی نمی کرد و برای ویران کردن پایه های جامعه ی اسلامی و قوانین الهی تمامی تلاش خود را به کار بست.
پس از مرگ معاویه یزید پسر وی که مردی خوشگذران بود، بر خلاف قرارداد صلح معاویه با امام حسن(ع) بر تخت خلافت تکیه زد؛ خلیفه ای که جای پای خویش را بر گام های پدرش برای مبارزه با مقدسات اسلامی گذاشت و این گونه سبب مخالفت و قیام پرشور امام حسین(ع) علیه حکومت خود شد.
یزید پس از رسیدن به خلافت در نخستین اقدام، خود را امیرالمؤمنین خواند و برای این که پایه های سلطنت ناحق و ستمگرانه اش را محکم کند به شخصیت های اسلامی پیامی فرستاد و آنان را به بیعت با خویش فراخواند و خواهان بیعت امام حسین(ع) با خود شد اما ایشان حاضر به بیعت با یزید نشدند و صدای مخالفت خویش را با خلافت یزید به گوش همگان رساندند.
حسین بن علی(ع) خواستند به همراه خانواده به مکه بروند که از جانب مردم کوفه به این خطه دعوت شدند. امام(ع) به عنوان امام جامعه ی اسلامی برای برقراری عدالت و بررسی شرایط آن دیار «مسلم بن عقیل» را روانه ی کوفه کردند و ایشان پس از شنیدن خبر استقبال بسیار کوفیان از مسلم بن عقیل، با توجه به اینکه کوفیان را به بی وفایی می شناختند، برای اتمام حجت به همراه خانواده و یاران خود به طرف کوفه حرکت و در میانه ی راه در صحرای کربلا اقامت کردند.
یزید که از وجود مسلم بن عقیل، بیعت کوفیان و حرکت امام حسین(ع) به سمت این شهر آگاه شده بود، عبیدالله بن زیاد یکی از ستمگرترین یاران خود را برای جلوگیری از بیعت کوفیان با امام حسین(ع) راهی این دیار کرد. وی در نخستین اقدام مسلم بن عقیل را به شهادت رساند و برای جلوگیری از گسترش حکومت حق، لشکر بزرگی را آماده کرد تا به مبارزه با حسین بن علی(ع) و یارانش بپردازد.
عبیدالله بن زیاد به همراه لشکریانش، امام(ع) و اصحاب شان را در سرزمین کربلا محاصره کرد تا بتواند از ایشان بیعت بگیرد اما امام(ع) حاضر به بیعت با یزید نشدند و به همراه یاران باوفایش به استقبال جنگ با لشکریان یزید رفتند.
جنگ بزرگی آغاز و صحرای کربلا شاهد حماسه آفرینی های یاران شجاع و آزاده، اهل بیت پیامبر(ص) و امام حسین(ع) در روزهایی تاریخی و سرنوشت سازی چون تاسوعا و عاشورا شد.
امام حسین(ع) سرور و سالار شهیدان، پس از 11سال امامت در 57 سالگی در روز عاشورا به شهادت رسیدند و آموزگار آزادگی و ایثار در تمامی اعصار شدند.
امروز بارگاه امام حسین(ع) در سرزمین کربلا مامن امنی برای زیارت دوستداران اهل بیت(ع) است.
در پایان مروری کوتاه بر احادیث برجای مانده از امام حسین(ع)خواهیم داشت:
**رستگـار نمی شوند مـردمـی که خشنـودی مخلـوق را در مقـابل غضب خـالق خریدنـد.
** عاجزترین مردم کسی است که نتواند دعا کند.
** بخشنده ترین مردم کسی است که در هنگام قدرت می بخشد.
** چیزی را بر زبان نیاورید که از ارزش شما بکاهد.
** از نشانه های خوش نامی و نیک بختی، همنشینی با خردمندان است.
سید الشهدا، وفی، مبارک واحد الکاظمین، طیب، سبط و سید شباب اهل الجنه از لقب های امام بزرگوار و ابوعبدالله کنیه ایشان است.
حضرت محمد(ص) نام امام را حسین نهادند و از سیدالشهدا به عنوان «زینت آسمان ها و زمین، چراغ هدایت و کشتی نجات» یاد کردند. روزی ابی بن کعب، در محضر رسول خدا حضور داشت که امام حسین(ع) وارد شدند. پیامبر به او نگریستند و فرمودند: «یا اباعبدالله یا زین السموات و الارضین». ابی بن کعب با تعجب گفت:«ای پیامبر! آیا غیر از تو کسی زینت آسمان ها و زمین است؟» پیامبر اکرم پاسخ دادند:« ای ابی! سوگند به خدایی که مرا مبعوث کرد، حسین(ع) در آسمان ها بزرگ تر است از زمین و بر سمت راست عرش نوشته شده است: «الحسین...مصباح الهدی و سفینه النجاه» و نیز فرمودند:«الا و صلی الله علی الباکین علی الحسین؛آگاه باشید که درود خدا نثار عزاداران حسین(ع) است.»
حسین بن علی(ع) در سایه ی پر مهر و محبت امام علی(ع) پرورش یافتند و از سرچشمه ی علم و ایمان رسول خدا تا 6 سالگی بهره بردند.
امام حسین(ع) پس از درگذشت پیامبر اکرم(ص)، مادر بزرگوارشان را نیز از دست دادند و در غمی شگرف فرو رفتند.
ایشان همواره یار و یاور حضرت علی(ع) در تمامی جنگ ها و مشکلات بودند. در تمام دوره های زندگی خویش، درس اخلاق و فضیلت را از پدر آموختند و این گونه آماده ی پذیرش ماموریت الهی پس از شهادت برادرشان امام حسن(ع) شدند و در سال 50 هجری قمری رسالت سنگین امامت و هدایت مردم را بر عهده گرفتند.
امام حسین(ع) در دوره ای می زیستند که حکومت مستبد بنی امیه بر تخت خلافت تکیه زده بود که با انحراف از اصول و موازین اسلام سعی در گمراهی مردم داشت. معاویه نخستین حاکم بنی امیه بود که برای رسیدن به هدف های خود از هیچ گونه ظلم و ستمی کوتاهی نمی کرد و برای ویران کردن پایه های جامعه ی اسلامی و قوانین الهی تمامی تلاش خود را به کار بست.
پس از مرگ معاویه یزید پسر وی که مردی خوشگذران بود، بر خلاف قرارداد صلح معاویه با امام حسن(ع) بر تخت خلافت تکیه زد؛ خلیفه ای که جای پای خویش را بر گام های پدرش برای مبارزه با مقدسات اسلامی گذاشت و این گونه سبب مخالفت و قیام پرشور امام حسین(ع) علیه حکومت خود شد.
یزید پس از رسیدن به خلافت در نخستین اقدام، خود را امیرالمؤمنین خواند و برای این که پایه های سلطنت ناحق و ستمگرانه اش را محکم کند به شخصیت های اسلامی پیامی فرستاد و آنان را به بیعت با خویش فراخواند و خواهان بیعت امام حسین(ع) با خود شد اما ایشان حاضر به بیعت با یزید نشدند و صدای مخالفت خویش را با خلافت یزید به گوش همگان رساندند.
حسین بن علی(ع) خواستند به همراه خانواده به مکه بروند که از جانب مردم کوفه به این خطه دعوت شدند. امام(ع) به عنوان امام جامعه ی اسلامی برای برقراری عدالت و بررسی شرایط آن دیار «مسلم بن عقیل» را روانه ی کوفه کردند و ایشان پس از شنیدن خبر استقبال بسیار کوفیان از مسلم بن عقیل، با توجه به اینکه کوفیان را به بی وفایی می شناختند، برای اتمام حجت به همراه خانواده و یاران خود به طرف کوفه حرکت و در میانه ی راه در صحرای کربلا اقامت کردند.
یزید که از وجود مسلم بن عقیل، بیعت کوفیان و حرکت امام حسین(ع) به سمت این شهر آگاه شده بود، عبیدالله بن زیاد یکی از ستمگرترین یاران خود را برای جلوگیری از بیعت کوفیان با امام حسین(ع) راهی این دیار کرد. وی در نخستین اقدام مسلم بن عقیل را به شهادت رساند و برای جلوگیری از گسترش حکومت حق، لشکر بزرگی را آماده کرد تا به مبارزه با حسین بن علی(ع) و یارانش بپردازد.
عبیدالله بن زیاد به همراه لشکریانش، امام(ع) و اصحاب شان را در سرزمین کربلا محاصره کرد تا بتواند از ایشان بیعت بگیرد اما امام(ع) حاضر به بیعت با یزید نشدند و به همراه یاران باوفایش به استقبال جنگ با لشکریان یزید رفتند.
جنگ بزرگی آغاز و صحرای کربلا شاهد حماسه آفرینی های یاران شجاع و آزاده، اهل بیت پیامبر(ص) و امام حسین(ع) در روزهایی تاریخی و سرنوشت سازی چون تاسوعا و عاشورا شد.
امام حسین(ع) سرور و سالار شهیدان، پس از 11سال امامت در 57 سالگی در روز عاشورا به شهادت رسیدند و آموزگار آزادگی و ایثار در تمامی اعصار شدند.
امروز بارگاه امام حسین(ع) در سرزمین کربلا مامن امنی برای زیارت دوستداران اهل بیت(ع) است.
در پایان مروری کوتاه بر احادیث برجای مانده از امام حسین(ع)خواهیم داشت:
**رستگـار نمی شوند مـردمـی که خشنـودی مخلـوق را در مقـابل غضب خـالق خریدنـد.
** عاجزترین مردم کسی است که نتواند دعا کند.
** بخشنده ترین مردم کسی است که در هنگام قدرت می بخشد.
** چیزی را بر زبان نیاورید که از ارزش شما بکاهد.
** از نشانه های خوش نامی و نیک بختی، همنشینی با خردمندان است.
