همچنین پیکر شهید سید حسین رفیق  عصر امروز دوشنبه با حضور انبوه عاشقان شهدا در این شهرستان از مقابل مسجد جامع تا محل گلراز شهدای ملارد برگزار و رفیق جامانده از یاران وفادار امام (ره) در جوار دیگر شهدای این شهرستان آرام گرفت .

به همین مناسبت دلنوشته ای را تقدیم دوستداران شهدا و به ویژه تقدیم دوستان و همرزمان این شهید والا مقام می نماییم .

خداحافظ رفیق

به بهانه عروج ملکوتی اولاد امیر مومنان حضرت علی بن ابیطالب(ع)

شهید سید حسین رفیـــــــق

به نام آن که شما را راهی جاودانه آموخت . . .

به نام خدا

به نام خداوندی که همه شهدا را همچون گلی از گلزار زمین ، از دیار صالحان و مردان عرصه های جهاد و شهادت به سوی بهشت می برد و به همه زمینی ها می گوید که ای آنهایی که هنوز در بند دنیا مانده اید بنگرید که راه شهادت هیچگاه بسته نیست و همواره تا آنروز که ولی حق ظهور نماید این شهدا خواهند بود که با اقتدا به ولایت فقیه زمان خود چراغ هدایت بشر خواهند شد . آری امروز نیز مردی از تبار صبر و بصیرت از جرگه مردان خدا و از کاروان بهشت جامانده ، به اذن الله به دعوت پروردگار خویش لبیک گفت و در سالروز شهادت مولای شیعیان و پدر یتیمان عالم شهد گوارای شهادت را نوشید .

خدا کند که شهیدانه اهل عشق شویم

که هرکه عشق نورزید کیفرش را دید

و خوش به حال سید ،

خوشا به حال آنان که او را می شناختند و از حضور او بهره ها بردند

آرزوی ما اینست که انشاء الله در آن دنیا شفیع روز محشرمان باشند .

به صبح روشن فردا طلیعه از خون است

به اهل خاک بگو جنس شیعه از خون است

دل را به قلم سپردیم تا بگوید از آنچه خود می خواهد بگوید و از بند همه ادبیات املایی رهایش ساختیم . ..

زیرا برای شهدا نوشتن دل می خواهد و دلی از جنس خون . . .

از شهدا بخواهید هرآنچه از دیگران می خواهید و ببینید چگونه خواسته هایتان بدون کم و کاست برایتان مهیا می شود و چه زیباست که از شهدا فقط یک چیز را بخواهیم :

آری تنها یک چیز و آن هم دعا برای فرج حضرت صاحب الامر (عجل الله تعالی فرجه )

و خداحافظی کنیم از رفیقان زمان کودکی ، رفیقان زمان دلتنگی ، رفیقان زمانه عزلت و خانه نشینی و از رفیقان زجر کشیده برای انقلاب در بند استکبار . . .

و باید بدانیم که به فرموده سید شهیدان اهل قلم این ما هستیم که میرویم و شهدا می مانند .

آری به راستی که پندار ما این است که شهدا رفته اند و ما مانده ایم ، اما حقیقت آن است که ما مانده ایم و زمان ما را با خود برده است  . . .

آنگاه که اشک های دوستان سید حسین رفیق را در چشمان نورانی شان دیدم دریافتم که چه سیل عظیمی از معرفت و اخلاق و چه کوه بلندی از صبرو استقامت از بین ما رفته . . .

آری متاسفم برای خود چرا که نتوانستم از محضر شهیدی که همه دوستش داشتند استفاده ببرم  و  حداقل به اندازه یک نصیحت از او بیاموزم . . .

وقتی دیدم حاج مرتضی  جلوی پیکر شهید اشک می ریزد و میرود درک کردم غم غربتی را در درونش . . .

درک کردم شوق وصالی را که در درونش بود و حسرتی را که در چشمانش بود . . .

گویی که  رفیقان رفیق امروز از خدا همراهی با سید را می خواستند …

و ملائک که برای همراهی سید آمده بودند بال خود را برای قدوم یاران سید گسترانیده بودند . . .

اما چه باید کرد که هیچ گاه نباید از مشیت خدا غافل بود و باید به انتظار وقت رفتن و زمان پرگشودن ماند تا آن روز بیاید که بر سر کوچه و بازار بنویسند :

خـداحــافـظ رفیــق . . .