گاهی اعتدال را به معنای عقب نشینی و سکوت معنا می کنند و گاهی نیز آن را شیوه ای صحیح در برخورد با مسائل کلان می دانند.
شهدای ایران: دستیار فلمینگ کاشف پنی سیلین وقتی برای نخستین بار متوجه وجود هزاران باکتری در کف دست هایش شد، به شدت ترسید. از آن روز به بعد به طور متناوب و مرتب دست هایش را شستشو می داد. وی برای رسیدن به وضعی مطلوب، روزانه چندین بار دستش هایش را ضدعفونی می کرد. نتیجه ی دیدن باکتری ها وسواس آقای دستیار بود. جالب است بدانید که وی بر اثر یک بیماری باکتریایی جانش را از دست داد!
اصرار بر امری که چارچوب ساخته و پرداخته ای ندارد، به معنای تاکید بر موهومات است. زمانی که به یک فرد برچسب زده می شود، قبل از هرچیز می بایست تعریفی صحیح از آن برچسب ارائه داد. نمی شود یک نفر را منطقی دانست و "منطقی بودن" را در ذهن خود "گوش به فرمان" تعبیر کنیم. این تعابیر ناروا که درباره برخی افراد به صورت مثبت یا منفی از طرف برچسب زنندگان به کار برده می شود ، تعریف مشخصی ندارد. گاهی اعتدال را به معنای عقب نشینی و سکوت معنا می کنند و گاهی نیز آن را شیوه ای صحیح در برخورد با مسائل کلان می دانند.
کسانی که اعتدال را بهترین عامل برای برون رفت از مشکلات فعلی می پندارند باید تعریف خود را از اعتدال مشخص کنند. یک "دال میان تهی" را که معناهای مختلفی را به ذهن می آورد نباید مسلک خود پنداشت. زیاده روی در هیچ عملی پسندیده نیست اما کم گذاشتن از فرایض نیز با استدلال های خودساخته پذیرفتنی نمی باشد. اگر قرار باشد شاخصی برای اعتدال فرض شود، باید نزدیک ترین افراد به اعتدال را در نظر گرفت و آنان را معیار قرار داد. پذیرش رهنمون های حضرت امام (ره) و عمل به منویات مقام معظم رهبری چراغی هدایتگر در مسیر اعتدال هستند.
زیاده روی در اعتدال از ترس مبتلا نشدن به افراط، یکی از بزرگترین انحرافاتی است که می تواند روی دهد. مثل این است که در جنگ سرد، شوروی برای رسیدن به اعتدال به دام امریکا بیفتد. گردن کج کردن در برابر زورمندان همانقدر برای اعتدال خطرناک است که خود را به مهلکه ی جنگ انداختن. اگر کسی ادعای اعتدال می کند بیش از هرکس می بایست از "خطر افراط در اعتدال" مطلع باشد. افراطی های اعتدالی عاقبتشان تفریط است. شبیه همان دستیار فلیمینگ می شوند که با باکتری ها جان باخت!
میانه روی کمونیستی یعنی به همه ی انسان ها به یک چشم نگاه کن و میانه روی لیبرالی یعنی جانب هر دوطرف را نگه دار. میانه روی در اسلام معنای متفاوتی دارد. همان مقدار به نماز اول وقت سفارش شده است که به جهاد در هنگام لزوم. به مهربانی و لطف آنچنان تاکید شده است که به خشم و تندی در جای مناسب. به قول خواجه حافظ شیراز هر سخن جایی و هرنکته مکانی دارد. باید بدانیم که با دشمن کجا قرارداد حدیبیه را ببندیم تا به فتح مکه نائل شویم وگرنه هر قرارداد سازشی را نمی توان فتح المبین نامید.
گاهی باید در راه رسیدن به آرمان های بلند انسانی محکم ایستاد. شاید بعضی ها این ایستادگی و پایداری را افراط بنامند اما چه کسی است که نداند پافشاری علی (ع) در مسیر حق و اعتدال باعث شد سه جنگ در دوران خلافت ایشان روی دهد. هیچکس تصاحب زره ی امیرالمومنین توسط یک یهودی را افراط در مردم مداری ایشان نمی داند. کسی نمی تواند ادعا کند سرسختی حضرت امیر (ع) در برخورد با قدرت طلبانی چون طلحه و زبیر زیاده روی بوده است. گاهی برای اعتدالی نشان دادن خود لازم نیست در برابر برادرانی چون عقیل که حق بیشتری از بیت المال می خواهند گردن کج کرد. باید دست اینطور برادرانی را به آتش نزدیک کرد تا شاید از آتش جهنم بهراسند. باید در دولت اعتدال "شعارهای انقلاب را سر دست گرفت" و از ابرو درهم کشیدن معاویه ها غمگین نشد.
اصرار بر امری که چارچوب ساخته و پرداخته ای ندارد، به معنای تاکید بر موهومات است. زمانی که به یک فرد برچسب زده می شود، قبل از هرچیز می بایست تعریفی صحیح از آن برچسب ارائه داد. نمی شود یک نفر را منطقی دانست و "منطقی بودن" را در ذهن خود "گوش به فرمان" تعبیر کنیم. این تعابیر ناروا که درباره برخی افراد به صورت مثبت یا منفی از طرف برچسب زنندگان به کار برده می شود ، تعریف مشخصی ندارد. گاهی اعتدال را به معنای عقب نشینی و سکوت معنا می کنند و گاهی نیز آن را شیوه ای صحیح در برخورد با مسائل کلان می دانند.
کسانی که اعتدال را بهترین عامل برای برون رفت از مشکلات فعلی می پندارند باید تعریف خود را از اعتدال مشخص کنند. یک "دال میان تهی" را که معناهای مختلفی را به ذهن می آورد نباید مسلک خود پنداشت. زیاده روی در هیچ عملی پسندیده نیست اما کم گذاشتن از فرایض نیز با استدلال های خودساخته پذیرفتنی نمی باشد. اگر قرار باشد شاخصی برای اعتدال فرض شود، باید نزدیک ترین افراد به اعتدال را در نظر گرفت و آنان را معیار قرار داد. پذیرش رهنمون های حضرت امام (ره) و عمل به منویات مقام معظم رهبری چراغی هدایتگر در مسیر اعتدال هستند.
زیاده روی در اعتدال از ترس مبتلا نشدن به افراط، یکی از بزرگترین انحرافاتی است که می تواند روی دهد. مثل این است که در جنگ سرد، شوروی برای رسیدن به اعتدال به دام امریکا بیفتد. گردن کج کردن در برابر زورمندان همانقدر برای اعتدال خطرناک است که خود را به مهلکه ی جنگ انداختن. اگر کسی ادعای اعتدال می کند بیش از هرکس می بایست از "خطر افراط در اعتدال" مطلع باشد. افراطی های اعتدالی عاقبتشان تفریط است. شبیه همان دستیار فلیمینگ می شوند که با باکتری ها جان باخت!
میانه روی کمونیستی یعنی به همه ی انسان ها به یک چشم نگاه کن و میانه روی لیبرالی یعنی جانب هر دوطرف را نگه دار. میانه روی در اسلام معنای متفاوتی دارد. همان مقدار به نماز اول وقت سفارش شده است که به جهاد در هنگام لزوم. به مهربانی و لطف آنچنان تاکید شده است که به خشم و تندی در جای مناسب. به قول خواجه حافظ شیراز هر سخن جایی و هرنکته مکانی دارد. باید بدانیم که با دشمن کجا قرارداد حدیبیه را ببندیم تا به فتح مکه نائل شویم وگرنه هر قرارداد سازشی را نمی توان فتح المبین نامید.
گاهی باید در راه رسیدن به آرمان های بلند انسانی محکم ایستاد. شاید بعضی ها این ایستادگی و پایداری را افراط بنامند اما چه کسی است که نداند پافشاری علی (ع) در مسیر حق و اعتدال باعث شد سه جنگ در دوران خلافت ایشان روی دهد. هیچکس تصاحب زره ی امیرالمومنین توسط یک یهودی را افراط در مردم مداری ایشان نمی داند. کسی نمی تواند ادعا کند سرسختی حضرت امیر (ع) در برخورد با قدرت طلبانی چون طلحه و زبیر زیاده روی بوده است. گاهی برای اعتدالی نشان دادن خود لازم نیست در برابر برادرانی چون عقیل که حق بیشتری از بیت المال می خواهند گردن کج کرد. باید دست اینطور برادرانی را به آتش نزدیک کرد تا شاید از آتش جهنم بهراسند. باید در دولت اعتدال "شعارهای انقلاب را سر دست گرفت" و از ابرو درهم کشیدن معاویه ها غمگین نشد.
