محمد مهدی دژگانی جانباز 50 درصد و شیمیایی در گفت و گو با خبرنگار اجتماعی پایگاه خبری شهدای ایران، افزود: بارها تلاش کردم دست به قلم شوم و کارهایی را که در دوران دفاع مقدس به انجام رساندیم را برای انتقال به نسل های آینده به رشته تحریر در بیاورم ولی، دستم به قلم نرفت و نتوانستم چیزی بنویسم.

وی با گلایه از برخی رفتارهایی که در جامعه از سوی تعدادی صورت می گیرد اظهار داشت: رفتاری که با جانبازان خصوصا جانبازان اعصاب و روان در جامعه و از سوی مراکز درمانی می شود به قدری ناشایست و زننده است که در برخی موارد شرم دارم آن را به زبان بیاورم چرا که در تعدادی از آسایشگاه ها با ما رفتاری صورت می گیرد که در شان انسان نیست.

این جانباز 50 درصد اعصاب و روان، زخم رفتارهای نامناسب جامعه با این جانبازان را از زخم مجروحیت در جنگ، طاقت فرسا تر دانست و گفت: جانبازان اعصاب و روان، به دلیل اینکه دچار حمله های عصبی شدید می شوند و مردم نیز با این مشکل آشنایی ندارند، پس از وقوع حمله عصبی در جامعه مورد تحقیر و توهین قرار می گیریم و حتی بارها شده است مورد ضرب و شتم نیز قرار گرفتیم و بیجان و خون آلود به خانه برگشته ایم.

دژگانی یادآور شد: در یکی از روزها که دچار حمله عصبی شدم، با یکی از اهالی درگیر و پس از ضرب و شتم به دادگستری رفتم و قاضی بدون اینکه به موضوع جانبازی اعصاب و روان و مدارک پزشکی ام توجه کند، دو روز مرا به زندان انداخت که از سوی فردی که نمی شناسم، با تامین قرار وثیقه از زندان آزاد شدم.

وی که در دوران دفاع مقدس از ناحیه قلب، سینه، ریه، پا و دست دچار جراحت و جانبازی شده است، به مشکلات تنفسی ناشی از شیمیایی بودن خود اشاره می کند و می گوید: تا زمانی که پدرم در قید حیات بود، کپسول اکسیژنم را به روی دوش خود می انداخت و این کپسول سنگین را خودش حمل می کرد تا آن را پر کند ولی، از زمان فوت پدرم، این کار توسط همسرم به انجام می رسد که این موضوع، برای وی بسیار سخت و طاقت فرسا است و همواره در این زمینه شرمنده او هستم.

اسناد جانبازیم را گم کرده اند

وی در ادامه با اشاره به اینکه جانبازی شیمیایی اش از سوی مسئولان بنیاد شهید مورد تایید قرار نگرفته که اگر، این درصد نیز تایید شود 70 درصد جانبازی دارد، خاطرنشان کرد: از من خواسته اند که برای دریافت صورت سانحه در موضوع جانبازی شیمیایی به منطقه ای که در آن جا شیمیایی شده ام بروم و اسناد پزشکی مربوط به آن را بیاورم در حالی که، یک بار اصل این اسناد را به بنیاد داده و تنها کپی های آن را در اختیار دارم که اینک مدعی شده اند این اسناد گم شده و باید اصل آن را مجددا تهیه و به بنیاد ارایه کنم.

دژگانی خاطرنشان کرد: مراکز بیمارستانی و درمانی در گذشته، هر پنج سال یک بار اسناد مربوط را می سوزانند و اسناد جانبازیم نیز در سال های گذشته در میان همین برگه ها در بیمارستان بوده است و دیگر، دسترسی مجددی به آن ها ندارم و از این رو نمی توانم درصد جانبازی شیمیایی خود را دریافت کنم.

کارت بنیاد شهید برایم ارزش کارت استخر را دارد

بی سیم چی شهید همت، با اشاره به اینکه کارت جانبازی بنیاد شهید برای او حداقل ارزش را دارد گفت: برای این کارت صرفا در هنگامی که ماموران راهنمایی و رانندگی قصد دارند مرا جریمه کنند استفاده می کنم که با بزرگواری ماموران مورد جریمه قرار نمی گیرم ولی، کارت خود بنیاد از نظر مادی تنها به اندازه یک کارت استخر برایم ارزش داشته است.

این جانباز شیمیایی به تاثیرات مصدومیت خود در زندگی شخصی و خانواده اش اشاره کرد و اظهار داشت: جنگ برای ما هنوز تمام نشده است و خانواده ام نیز به غیر ازسختی هایی که به دلیل زندگی با یک جانباز دارند با اثرات و تبعات منفی ناشی از آن رو به رو هستند به گونه ای که پسرم به دلیل شیمیایی بودن من ناراحتی قلبی دارد، فرزند دیگرم دچار تنگی نفس است و دختر بزرگم نیز دارای معلولیت شده است.

گفتند می خواستی جنگ نروی ...

بی سیم چی شهید همت در ادامه با اشاره به اینکه بنیاد شهید، مسئولیت رسیدگی به وضعیت خانواده های شهدا و جانبازان را بر عهده دارد ولی به خوبی این مسئولیت را ایفا نمی کند اظهار داشت؛ روزی به بنیاد شهید رفتم و مشکلات خود را بیان کردم ولی، یکی از نیروهای بنیاد به من گفت که می خواستی به جبهه نروی و مگر برایت کارت دعوت فرستاده بودند که رفتی.

وی ادامه داد: رزمندگان برای ادای دین و تکلیف خود به جبهه ها رفتند و از کسی توقعی نداشتند ولی، امروز که نیازمند رسیدگی هستم این توقع را داریم که مسئولانی که به خاطرمان به مسئولیت رسیده اند بدانند که افرادی هستند که کمک می خواهند که شایسته است که در این خصوص، به جانبازانی که هیچ پناهی ندارند بیشتر توجه و رسیدگی کنند.

دژگانی با بیان اینکه شخصیت جانبازان اجازه نمی دهد بسیاری از دردهای خود را بیان کنند، به تصاویری که از صدا و سیما در مورد خوشحالی جانبازان نشان داده می شود اشاره و با رد آن گفت: در اطراف خود جانبازی را نمی شناسم که خوشحال و راضی باشد، در برخی آسایشگاه ها به جانبازان فقط قرص می دهند که آن ها را بخوابانند و با دادن یک وعده غذا آن ها را در کمبود نگه می دارند به گونه ای که در آسایشگاهی که بستری بودم، با این موضوع به صورت عینه برخورد کرده ام.