به گزارش شهداي ايران به نقل از مشرق - حال و هوای جشنواره فیلم فجر این روزها در تمام رسانه‌ها حس می‌شود و زمان، زمان نمایش آثار هنرمندان کوچک و بزرگ در سینماهای مختلف است. بازیگران، فیلمسازان، منتقدان و خبرنگاران همه و همه در تکاپوی فیلم دیدن و فیلم نقد کردن هستند و در این میان شاید برایتان جالب باشد که روزنوشت‌های یک طلبه خبرنگار را از روزهای مختلف جشنواره فیلم فجر در برج میلاد تهران بخوانید. آنچه در پی می آید، شرح وقایع روز هشتم برج میلاد تهران از زبان این طلبه است:

گوشه‌ای نشسته‌ام و مثل هر روز یادداشت‌هایم می‌نویسم. دو جوان از نیروهای خدماتی مرکز همایش‌های برج میلاد می‌آیند کنارم. سلام و علیکی می‌کنند و می‌ایستند. درخواست می‌کنم کنارم بنشینند و مدتی بعد جمع دو نفره‌شان تبدیل می‌شود به سه نفر. سوال شرعی دارند. همان ابتدا می‌گویند که دو سوال دارند. سوال اول را آن که از همه بهتر حرف می‌زند می‌پرسد. سوال در خصوص تسبیحات حضرت زهرا(س) است که آیا باید به ترتیب باشد و به همان تعداد که گفته شده یا نه؟ توضیح می‌دهم که در انجام دادن این نوع اعمال باید دقیقا همان چیزی که گفته شده رعایت شود و مثال می‌زنم به یافتن گنج که اگر بگویند 34 قدم جلوتر گنج است آنجا را بکَن تو می‌روی 36 قدم جلوتر را بکنی؟ قطعا خیر! دقیقا همانجایی را می‌کنی که گفته شده است. یک نفرشان فقط گوش می‌دهد، و در میان توضیحم دو نفر دیگر کمی حرف می‌زنند و ابهاماتشان را مطرح می‌کنند.

سوال بعدی در خصوص استفاده از پذیرایی‌های و هدایایی است که در مراسمات مختلف در مرکز همایش‌های برج میلاد داده می‌شود. می‌خواهند بدانند حق دارند از آن‌ها استفاده کنند یا نه؟! اینکه برایشان مال حلال و حرام و بیت المال مهم است فکری‌ام می‌کند. خیلی خوشحال می‌شوم که دوست دارند در استفاده از بیت المال دقت کنند. توضیح می‌دهم که این پذیرایی‌ها و... برای میهمانان است و شما که میهمان نیستید نمی‌توانید استفاده کنید. اما اگر جایی که برنامه را اجرا می‌کند مثل دبیرخانه جشنواره فجر و...

از نظرش استفاده دیگران مشکلی نداشته باشد و نگوید که اینها مخصوص میهمانان است ایرادی ندارد. به این پاسخ راضی نمی‌شوند و دوست دارند صریح بگویم که آیا استفاده‌شان از پذیرایی و... جشنواره درست بوده است یا نه؟ با یکی از مسئولین جشنواره تماس می‌گیرم. عنوان می‌کند که پذیرایی‌های ساده مثل چای و شیرینی برای همه است و منعی ندارد که دیگران هم استفاده کنند اما غذا و هدایا و... مخصوص میهمانان جشنواره است و نباید استفاده کنند. یکیشان کمی بغض می‌کند ظاهرا یک روز از غذای جشنواره استفاده کرده است. می‌رود که قیمتش را بپرسد تا پول را برگرداند به جشنواره و بیت المال. دیگری می‌گوید اینجا زیاد گوشی و تبلت و... پیدا می‌کند و همه را به صاحبانشان برمی‌گرداند.

به فیلم‌های این هشت روز جشنواره فکر می‌کنم. به همه مستندهایی که دیده‌ام؛ به همه فیلم‌های داستانی. پلی می‌زنم به سوالات سه جوان کارگر مرکز همایش‌های برج میلاد و فکر می‌کنم که آیا در تولید فیلم‌ها دقت می‌کنیم که پول بیت المال درست خرج شود؟ اطلاعات و فهمم در خصوص برخی فیلم‌ها پاسخی مثبت می‌دهد و در خصوص برخی دیگر منفی. و البته که شاید من اشتباه فکر می‌کنم! اما واقعا چرا باید برای برخی مهملات یک کارگردان 500 ملیون از بیت المال داده شود؟ در صورتی که همان پول می‌تواند خرج جای دیگری شود! چرا باید هرچیزی را که روی پرده می‌بینیم اسمش را بگذاریم فیلم و برایش کف و سوت بزنیم که آفرین پولت حلالت باشد؟! با یکی از هنرمندان در این خصوص حرف می‌زنم. اطلاعات زیادی دارد از پول‌هایی که در کارهای برخی سینماگران خاص هزینه می‌شود.

سرم درد می‌گیرد و یاد علی(ع) آرامم می‌کند. نوشته‌های حکومتی را ریز می‌نوشت تا جوهر و پوستین کمتری از بیت المال خرج شود. این را وصل می‌کنم به پشت صحنه یکی از فیلم‌ها که خروار خروار نگاتیو حرام شده بود! به همین سادگی! واقعا اگر بخواهیم پول‌هایی که از بیت المال در سینما حرام شده است را برگردانیم، آن پول‌ها چقدر خواهند بود؟! این مسائل فقط مربوط به سینما و این دولت و آن دولت نیست، بعضی چیزها باید از ریشه دست شوند.

روزهای پایانی جشنواره است، به زودی این جشنواره و همه حواشی‌اش تمام می‌شود و فیلم‌سازان راه خود را می‌روند و ما می‌مانیم و انبوهی از کارهای روی زمین و یک توان اندک و یک امید بزرگ به لطف خدا.