روحانی با انتخاب شعار تدبیر و امید به همه پیام داد که دولت در هشت سال گذشته بی تدبیر یا کم تدبیر(!) بود و لاجرم امید به آینده در جامعه سقوط کرد.
به گزارش شهداي ايران به نقل از ايرنا؛ روزنامه « اطلاعات » روز سه شنبه در ستون محک زیر عنوان « حمایت مشروط و سبد کالایی» نوشت:در این مقاله آمده است: انتخابات ریاست جمهوری و انتخاب آقای دکتر روحانی به ریاست جمهوری از سوی مردم پیام های آشکار و روشنی داشت که هیچ صاحب انصافی در آن شک و تردید ندارد.
در صدر پیام های واضح مردم به همه دست اندرکاران سیاست و مدیریت کشور که بسیاری بعد از پایان انتخابات نوشتند و گفتند، چنین بود که مردم از مدیریت دولت های نهم و دهم در مدت هشت سال ناراضی اند و به کسی رأی دادند که با شعار «تدبیر و امید» خواهان تغییر اساسی در شیوه مدیریت گذشته است.
روحانی با انتخاب شعار تدبیر و امید به همه پیام داد که دولت در هشت سال گذشته بی تدبیر یا کم تدبیر(!) بود و لاجرم امید به آینده در جامعه سقوط کرد.
فصل جدید برای دولت یازدهم بازگشت به تدبیر است تا امید در جامعه زنده شود.
دولت یازدهم در تشکیل کابینه و معرفی وزرا برای کسب رأی اعتماد مجلس با مشکلاتی مواجه شد تا آنجا که بسیاری به شیوه تعامل رئیس جمهور اعتراض کردند و گلایه مردم از مجلس در همان آغاز مسیر دولت تدبیر و امید از گفتار و رفتار نمایندگانی که خود را حامیان آقای احمدی نژاد رئیس دولت نهم و دهم می دانند و علم مخالفت با دولت جدید برافراشتند، آشکار شد.
این نمایندگان که خود را فراکسیون حامیان آقای احمدی نژاد در دولت نهم و دهم معرفی می کردند، به جای نقد گذشته و ابراز برائت از شیوه مدیریت بی تدبیر آن دوران که حاصلش رکود تورمی در اقتصاد کلان و بایکوت سیاسی در جامعه ملل و آشفتگی شدید فرهنگی و اجتماعی شد، خطاب به دکتر روحانی گفتند: حمایت ما از دولت دکتر روحانی «مشروط» است.
سیاست «حمایت مشروط» به طور معمول در رقابت احزاب سیاسی غرب و در صحنه تقابل های سیاسی تعریف می شود.
رقابت دو یا چند حزب با یکدیگر در اغلب کشورهای غربی واقعاً سامان، شیوه و روش دارد که یکی از آنها با شکست احزاب رقیب در برابر حزب پیروز به کارگیری روش «حمایت مشروط» است.
در ایران تنها در حکم تنفیذ رهبری به رئیس جمهور منتخب است که حمایت مشروط، آن هم با تذکار باقی ماندن در مدار اصول شرعی و اسلامی (قانون اساسی) می آید که به لحاظ قانونی و مسئولیت رهبری، طبیعی و ضروری است.
اما وقتی بعضی از نمایندگان در سخنرانی خود خطاب به رئیس جمهور منتخب مردم دائماً گوشه و کنایه می زنند و می گویند «رئیس جمهور حداقلی» و متصل به آن از گزاره «حمایت مشروط» هم بدون کمترین شرحی از آن بهره گیری می کنند، این نحوة برخورد تنها یک توجیه دارد و آن تقابل سیاسی در برابر دولت است.
همان «روش تقابل سیاسی» که مخالفان و موافقان و احزاب در غرب دارند.
جالب توجه آنکه نمایندگانی «حمایت مشروط» را شعار می دهند که خود را غرب ستیز می دانند و شیوه سیاسی غربی ها را باطل می خوانند!
نزدیک به شش ماه از آغاز به کار دولت جدید می گذرد. در این مدت شعاردهندگان «حمایت مشروط»، مدام بخش خالی لیوان را به رخ رأی دهندگان به دکتر روحانی می کشانند و کمتر از شرکت و همراهی خود با دولت قبلی در تهی کردن همین لیوان از سرمایه های مردم و ایجاد نابسامانی ها در کشور یاد می کنند.
در ذیل شعار حمایت مشروط، سیاست خارجی و دیپلماسی جدید دولت برای حل اختلاف ها با غرب می چرخد.
در ذیل همین شعار نیز اهدای کارت زرد از سوی مجلس به وزرای دولت که تنها سه ماه مسئولیت وزارت را به عهده گرفته اند، آشکار شد.
در ذیل همین شعار است که این روزها تنها در پایان 5 ماه از آغاز به کار رسمی دولت، زمزمه های استیضاح برخی از وزرا هم از سوی عده ای از نمایندگان مجلس در مطبوعات منتشر می گردد!
این روزها طرح ارائه سبد کالا به مردم اجرا شد و در اجرا با مشکلاتی مواجه گردید.
همان خط سیاسی که تا دیروز از طریق رسانه ملی به دولت اعتراض می کرد که چرا به وعده خود برای اجرای این طرح در آغاز بهمن ماه عمل نکرده است، مردم در انتظارند و دولت خلف وعده می کند، حالا مشکلات اجرایی این طرح را به صورت دولت می کوبد و در ذیل همان شعار «حمایت مشروط» دولت را مورد سئوال و نقد قرار می دهد.
اگر ایرادی به دولت وارد باشد، این است که در مدت کوتاه مجال نیافت تا مزایای توزیع کالا به جای پول را تشریح کند.
سه ماه بعد از وعده رئیس جمهوری در گزارش 100 روزه خود به مردم، از دیروز توزیع چند قلم کالای معیشتی در قالب ارائه سبد کالایی آغاز شد.
اگرچه اجرای این طرح نیازمند تدارک و همراهی همه رسانه ها و پشتیبانی بهتر دستگاه های اجرایی در سطح مطلوب بود، اما شتاب زدگی در اجرا برای برخی موضوع روز شده است تا بار دیگر به میدان تسویه حساب سیاسی با دولت بیایند و البته با شعار «حمایت مشروط» دولت جدید را به نقد منفی بکشانند.
این افراد به پرسش «چرا چشم مردم باید به انتظار دریافت این سبد باشد»، پاسخ نمی دهند. این را نمی گویند که از چه زمانی و در دوره کدام دولت و هواداران آن در مجلس، معیشت مردم به دریافت چنین سبدهایی وابسته شد!؟
به جای نقد گذشته، ایرادهای توزیع سبد کالایی را چنان بزرگ می کنند تا جامعه فراموش کند که چرا باید معیشت بخشی از مردم، وابسته به دریافت سبد کالایی باشد.
اگر چه باید از نقد کسانی که خواهان سامان بخشیدن به روش کار و توزیع کالا هستند تا رضایت بهتر مردم به دست آید تقدیر کرد، اما جریان «حمایت مشروط» از دولت، به جای نقد سازنده در پی نقد تخریبی است. در جریان «حمایت مشروط»، جزمیت تشکیلاتی و گرایش سیاسی اصل است و مردم در مدار «عوام فریبی» یا «عوام زدگی» دیده می شوند.
به نظر می رسد که دولت در تعامل با مجلس نه تردید دارد و نه آن را «مشروط» می خواند.
اما نمایندگانی که در کارنامه و عملکرد دولت آقای احمدی نژاد سهیم هستند، چرا «حمایت مشروط» را شعار انجام وظایف و مسئولیت خود کرده اند؟
در صدر پیام های واضح مردم به همه دست اندرکاران سیاست و مدیریت کشور که بسیاری بعد از پایان انتخابات نوشتند و گفتند، چنین بود که مردم از مدیریت دولت های نهم و دهم در مدت هشت سال ناراضی اند و به کسی رأی دادند که با شعار «تدبیر و امید» خواهان تغییر اساسی در شیوه مدیریت گذشته است.
روحانی با انتخاب شعار تدبیر و امید به همه پیام داد که دولت در هشت سال گذشته بی تدبیر یا کم تدبیر(!) بود و لاجرم امید به آینده در جامعه سقوط کرد.
فصل جدید برای دولت یازدهم بازگشت به تدبیر است تا امید در جامعه زنده شود.
دولت یازدهم در تشکیل کابینه و معرفی وزرا برای کسب رأی اعتماد مجلس با مشکلاتی مواجه شد تا آنجا که بسیاری به شیوه تعامل رئیس جمهور اعتراض کردند و گلایه مردم از مجلس در همان آغاز مسیر دولت تدبیر و امید از گفتار و رفتار نمایندگانی که خود را حامیان آقای احمدی نژاد رئیس دولت نهم و دهم می دانند و علم مخالفت با دولت جدید برافراشتند، آشکار شد.
این نمایندگان که خود را فراکسیون حامیان آقای احمدی نژاد در دولت نهم و دهم معرفی می کردند، به جای نقد گذشته و ابراز برائت از شیوه مدیریت بی تدبیر آن دوران که حاصلش رکود تورمی در اقتصاد کلان و بایکوت سیاسی در جامعه ملل و آشفتگی شدید فرهنگی و اجتماعی شد، خطاب به دکتر روحانی گفتند: حمایت ما از دولت دکتر روحانی «مشروط» است.
سیاست «حمایت مشروط» به طور معمول در رقابت احزاب سیاسی غرب و در صحنه تقابل های سیاسی تعریف می شود.
رقابت دو یا چند حزب با یکدیگر در اغلب کشورهای غربی واقعاً سامان، شیوه و روش دارد که یکی از آنها با شکست احزاب رقیب در برابر حزب پیروز به کارگیری روش «حمایت مشروط» است.
در ایران تنها در حکم تنفیذ رهبری به رئیس جمهور منتخب است که حمایت مشروط، آن هم با تذکار باقی ماندن در مدار اصول شرعی و اسلامی (قانون اساسی) می آید که به لحاظ قانونی و مسئولیت رهبری، طبیعی و ضروری است.
اما وقتی بعضی از نمایندگان در سخنرانی خود خطاب به رئیس جمهور منتخب مردم دائماً گوشه و کنایه می زنند و می گویند «رئیس جمهور حداقلی» و متصل به آن از گزاره «حمایت مشروط» هم بدون کمترین شرحی از آن بهره گیری می کنند، این نحوة برخورد تنها یک توجیه دارد و آن تقابل سیاسی در برابر دولت است.
همان «روش تقابل سیاسی» که مخالفان و موافقان و احزاب در غرب دارند.
جالب توجه آنکه نمایندگانی «حمایت مشروط» را شعار می دهند که خود را غرب ستیز می دانند و شیوه سیاسی غربی ها را باطل می خوانند!
نزدیک به شش ماه از آغاز به کار دولت جدید می گذرد. در این مدت شعاردهندگان «حمایت مشروط»، مدام بخش خالی لیوان را به رخ رأی دهندگان به دکتر روحانی می کشانند و کمتر از شرکت و همراهی خود با دولت قبلی در تهی کردن همین لیوان از سرمایه های مردم و ایجاد نابسامانی ها در کشور یاد می کنند.
در ذیل شعار حمایت مشروط، سیاست خارجی و دیپلماسی جدید دولت برای حل اختلاف ها با غرب می چرخد.
در ذیل همین شعار نیز اهدای کارت زرد از سوی مجلس به وزرای دولت که تنها سه ماه مسئولیت وزارت را به عهده گرفته اند، آشکار شد.
در ذیل همین شعار است که این روزها تنها در پایان 5 ماه از آغاز به کار رسمی دولت، زمزمه های استیضاح برخی از وزرا هم از سوی عده ای از نمایندگان مجلس در مطبوعات منتشر می گردد!
این روزها طرح ارائه سبد کالا به مردم اجرا شد و در اجرا با مشکلاتی مواجه گردید.
همان خط سیاسی که تا دیروز از طریق رسانه ملی به دولت اعتراض می کرد که چرا به وعده خود برای اجرای این طرح در آغاز بهمن ماه عمل نکرده است، مردم در انتظارند و دولت خلف وعده می کند، حالا مشکلات اجرایی این طرح را به صورت دولت می کوبد و در ذیل همان شعار «حمایت مشروط» دولت را مورد سئوال و نقد قرار می دهد.
اگر ایرادی به دولت وارد باشد، این است که در مدت کوتاه مجال نیافت تا مزایای توزیع کالا به جای پول را تشریح کند.
سه ماه بعد از وعده رئیس جمهوری در گزارش 100 روزه خود به مردم، از دیروز توزیع چند قلم کالای معیشتی در قالب ارائه سبد کالایی آغاز شد.
اگرچه اجرای این طرح نیازمند تدارک و همراهی همه رسانه ها و پشتیبانی بهتر دستگاه های اجرایی در سطح مطلوب بود، اما شتاب زدگی در اجرا برای برخی موضوع روز شده است تا بار دیگر به میدان تسویه حساب سیاسی با دولت بیایند و البته با شعار «حمایت مشروط» دولت جدید را به نقد منفی بکشانند.
این افراد به پرسش «چرا چشم مردم باید به انتظار دریافت این سبد باشد»، پاسخ نمی دهند. این را نمی گویند که از چه زمانی و در دوره کدام دولت و هواداران آن در مجلس، معیشت مردم به دریافت چنین سبدهایی وابسته شد!؟
به جای نقد گذشته، ایرادهای توزیع سبد کالایی را چنان بزرگ می کنند تا جامعه فراموش کند که چرا باید معیشت بخشی از مردم، وابسته به دریافت سبد کالایی باشد.
اگر چه باید از نقد کسانی که خواهان سامان بخشیدن به روش کار و توزیع کالا هستند تا رضایت بهتر مردم به دست آید تقدیر کرد، اما جریان «حمایت مشروط» از دولت، به جای نقد سازنده در پی نقد تخریبی است. در جریان «حمایت مشروط»، جزمیت تشکیلاتی و گرایش سیاسی اصل است و مردم در مدار «عوام فریبی» یا «عوام زدگی» دیده می شوند.
به نظر می رسد که دولت در تعامل با مجلس نه تردید دارد و نه آن را «مشروط» می خواند.
اما نمایندگانی که در کارنامه و عملکرد دولت آقای احمدی نژاد سهیم هستند، چرا «حمایت مشروط» را شعار انجام وظایف و مسئولیت خود کرده اند؟
