این هنر غربی به علت «رقص» بودن رسما ممنوع است. با این حال آگهی های آن در خیابان های بالای شهر دست به دست می شود و «بالرین» های ایرانی عکس هایشان را در شبکه های اجتماعی فیس بوک و اینستاگرام دست به دست می کنند.
به گزارش شهداي ايران به نقل از صراط: با گسترش ماهواره و البته غفلت رسانه هایی چون صدا و سیما متاسفانه سبک زندگی غربی در ایران به طور عجیبی گسترش یافته است. حتی سلایق درصد زیادی از ایرانی ها نیز به همان سمت سبک و سیاق غربی کشیده شده است.
زمانی آموزش رقص مد شد و زمانی تب خوانندگی، زمانی رمالی و وقتی دیگر فال قهوه. آگهی ها و تبلیغات مختلف در سطح شهر و البته بیشتر در شمال پایتخت جابه جا می شد که صاحبانش ادعا می کردند با مبلغی ناچیز می توانند از فرد مبتدی خواننده بسازند یا رقاص!
اکنون به نظر می رسد نوبت به رقص باله رسیده است؛ حرکات موزونی که منشا آن به تمدن غربی باز می گردد. این هنر غربی به علت «رقص» بودن رسما ممنوع است. با این حال آگهی های آن در خیابان های بالای شهر دست به دست می شود و «بالرین» های ایرانی عکس هایشان را در شبکه های اجتماعی فیس بوک و اینستاگرام دست به دست می کنند. نکته جالب اینجاست حتی در فدراسیون ژیمناستیک در زیرمجموعه حرکات نمایشی نیز این هنر به عنوان زیرمجموعه این ورزش به ثبت رسیده است!
گفته می شود برخی ازباشگاه های آموزش رقص باله حتی از اوکراین مربی استخدام می کنند تا به متقاضیان ایرانی باله آموزش دهد. نکته تامل برانگیز دیگر این است که مشتریان رقص باله در تهران فقط خانم ها و دخترها نیستند بلکه اقایان نیز از مشتریان این نوع حرکات شده اند و در برخی از موارد در کلاس های پنهانی برای آقایان رقص باله با مدرس خانم تدریس می شود. البته انجمن باله ارمنستان در تهران وجود دارد که فقط مخصوص ارامنه پایتخت است.
باله به نسبت، هنر گران قیمتی هم نیست. دیگر پیدا کردن «کفش پوینت» و لباسهای مخصوص این هنر غربی اصلا کار سختی نیست و کافی است به نزدیکترین فروشگاه ورزشی سری بزنید. کفش از حدود بیست هزار تومان هست تا ۶۰۰ هزار تومان و کلاسها هم ازماهی-هشت ساعت آموزش- ۴۰ هزار تومان- تا ساعتی ۶۰ هزار تومان. البته باید بگویم چون همه چیز زیرزمینی است و استاندار و بازرسی ای وجود ندارد خیلی ها از روی فیلم های باله چیزهایی یاد گرفته اند و اسم خودشان را مربی گذاشته اند و این کلاس ها هیچ کیفیتی ندارند و اساسا حرکات ژیمناستیک را به اسم رقص باله تدریس می کنند.
در این کلاسها گاها کودکان آسیب هم میبینند به خصوص با استفاده از کفش پوینت که استاد خودش هم درست نمی داند چه طور باید با آن کار کرد. اکثرا هم این کلاسهای تقلبی امکانات مناسب از جمله کفپوش چوبی، میله بار و آینه کامل هم ندارند. مدارکی که موسسه ها می دهند در اکثر موارد هم چندان معتبر نیست.
زمانی آموزش رقص مد شد و زمانی تب خوانندگی، زمانی رمالی و وقتی دیگر فال قهوه. آگهی ها و تبلیغات مختلف در سطح شهر و البته بیشتر در شمال پایتخت جابه جا می شد که صاحبانش ادعا می کردند با مبلغی ناچیز می توانند از فرد مبتدی خواننده بسازند یا رقاص!
اکنون به نظر می رسد نوبت به رقص باله رسیده است؛ حرکات موزونی که منشا آن به تمدن غربی باز می گردد. این هنر غربی به علت «رقص» بودن رسما ممنوع است. با این حال آگهی های آن در خیابان های بالای شهر دست به دست می شود و «بالرین» های ایرانی عکس هایشان را در شبکه های اجتماعی فیس بوک و اینستاگرام دست به دست می کنند. نکته جالب اینجاست حتی در فدراسیون ژیمناستیک در زیرمجموعه حرکات نمایشی نیز این هنر به عنوان زیرمجموعه این ورزش به ثبت رسیده است!
گفته می شود برخی ازباشگاه های آموزش رقص باله حتی از اوکراین مربی استخدام می کنند تا به متقاضیان ایرانی باله آموزش دهد. نکته تامل برانگیز دیگر این است که مشتریان رقص باله در تهران فقط خانم ها و دخترها نیستند بلکه اقایان نیز از مشتریان این نوع حرکات شده اند و در برخی از موارد در کلاس های پنهانی برای آقایان رقص باله با مدرس خانم تدریس می شود. البته انجمن باله ارمنستان در تهران وجود دارد که فقط مخصوص ارامنه پایتخت است.
باله به نسبت، هنر گران قیمتی هم نیست. دیگر پیدا کردن «کفش پوینت» و لباسهای مخصوص این هنر غربی اصلا کار سختی نیست و کافی است به نزدیکترین فروشگاه ورزشی سری بزنید. کفش از حدود بیست هزار تومان هست تا ۶۰۰ هزار تومان و کلاسها هم ازماهی-هشت ساعت آموزش- ۴۰ هزار تومان- تا ساعتی ۶۰ هزار تومان. البته باید بگویم چون همه چیز زیرزمینی است و استاندار و بازرسی ای وجود ندارد خیلی ها از روی فیلم های باله چیزهایی یاد گرفته اند و اسم خودشان را مربی گذاشته اند و این کلاس ها هیچ کیفیتی ندارند و اساسا حرکات ژیمناستیک را به اسم رقص باله تدریس می کنند.
در این کلاسها گاها کودکان آسیب هم میبینند به خصوص با استفاده از کفش پوینت که استاد خودش هم درست نمی داند چه طور باید با آن کار کرد. اکثرا هم این کلاسهای تقلبی امکانات مناسب از جمله کفپوش چوبی، میله بار و آینه کامل هم ندارند. مدارکی که موسسه ها می دهند در اکثر موارد هم چندان معتبر نیست.
