یکی از موفقیت‌های انکارناپذیر هیأت نمایندگان سوریه طی حضورش در کنفرانس ژنو ۲ از بین بردن انزوای رسانه‌ای تحمیل شده بر دمشق طی ۳ سال گذشته بود.
به گزارش شهداي ايران به نقل از خبرگزاری فارس، با پایان دور اول مذاکرات درباره بحران سوریه در ژنو 2 کارشناسان و ناظران دیدگاه‌های متفاوتی را درباره این کنفرانس ابراز داشتند. برخی از ناظران براین باورند که ژنو 2 هیچ نتیجه‌ای ملموسی در پی نداشته و مذاکره کنندگان طی یک هفته نتوانستند، راه حلی مسالمت آمیز برای مشکل انسانی منطقه قدیمی شهر «حمص» در مرکز سوریه بیابند، همانگونه که نتوانستند اختلافات موجود میان خود را از بین ببرند و شکاف‌ها هنوز میان آنها عمیق است.
روزنامه «الجمهوریه» چاپ بیروت در مقاله‌ای به قلم «طارق ترشیشی»، تحلیلگر لبنانی امور سیاسی درباره رهاوردهای کنفرانس ژنو 2 می‌نویسد: اختلافات میان دو طرف سوری مذاکره کننده نشان داد که این اختلافات بیش از آنکه اختلاف میان طرف‌های سوری باشد، اختلاف میان حامیان منطقه‌ای و بین المللی آنهاست و در این میان هئیت نمایندگان ائتلاف معارضان تلاش بسیاری داشت تا شرایط حاکم بر ژنو 1 را بر ژنو 2 نیز تحمیل کند. در حالی که هیئت نمایندگی سوریه تلاش داشت، بر خطر تروریسم در سوریه تاکید کند و راه حلی بین المللی جهت مقابله با این خطر فزاینده بیابد.
همچنین در حالی که مسکو با ایده مرحله انتقالی در سوریه مخالفت نداشت، اما برداشت‌های خاص خود را از این مرحله داشت. در مقابل آمریکا که نمی‌توانست منکر اصل مبارزه با تروریسم باشد، اما در عین حال برداشت دوگانه آمریکا از تروریسم با برداشت‌های دمشق و مسکو تفاوت بسیار داشت.
ناظران همچنین بر این باورند که ژنو 2 ثابت کرد که خواست و اراده بین المللی و منطقه‌ای در این کنفرانس بر آن بود که دو طرف درگیر در سوریه همچنان به مذاکرات وگفت‌وگوهای خود ادامه دهند و با وجود اختلافات بسیار و عدم رضایت معارضان آنها را به نشستن پای میز مذاکره وادار کرد و اینکه اگرچه سخنان تندی از سوی طرف‌های مذاکره کننده بر زبان جاری شد، با این حال خواست و اراده بین المللی ادامه مذاکرات و عدم تعویق وتعطیلی آن بود.
این ناظران تاکید می‌کنند، آنچه در ژنو 2 مهم می‌نمود، برگزاری آن بود و هیچ کس انتظار ندارد که مذاکرات 7 روزه صورت گرفته در ژنو به حل بحران بسیار پیچیده‌ای منتهی شود که 3 سال است، سوریه را درنوردیده است.
در حالی‌که ائتلاف معارضان سوری شرکت کننده در ژنو 2 به دیگر معارضانی که در آن شرکت نکرده بودند، خواهد گفت که هیچ امتیازی به طرف مقابل ندادیم و بر اصول و مبادی خود تاکید کردیم؛ در مقابل هیئت نمایندگی سوریه نیز سرمست از موفقیت‌های دیپلماتیک و سیاسی خواهد بود که در درجه اول «ولید المعلم»، وزیر خارجه این کشور در عرصه بین المللی محقق کرد و توانست صدای سوریه را به گوش جهانیان برساند.
در واقع یکی از موفقیت‌های انکار ناپذیر هیئت نمایندگان سوریه طی حضورش در کنفرانس ژنو 2 از بین بردن انزوای رسانه‌ای تحمیل شده بر دمشق طی 3 سال گذشته بود، چراکه تمام شبکه‌های جهانی از جمله شبکه‌های آمریکایی اظهارات و تصریحات اعضای هیئت سوری به ویژه مصاحبه‌های «بثینه شعبان»، مشاور اطلاع رسانی بشار اسد را با شبکه‌های «سی ان ان» و «فاکس نیوز» پخش می‌کردند.
اما سومین موفقیت هیئت سوری را باید در متمرکز کردن نگاه‌ها بر مبارزه با تروریسم ملاحظه کرد، چراکه نشانه‌های بسیاری وجود دارد که تاکید می‌کند، دامنه و گستره این تروریسم خیلی زود سراسر منطقه و همچنین عرصه بین المللی را فرا خواهد گرفت، همانگونه که کشورهای غربی هم اکنون به شدت از بازگشت تروریست‌ها به کشور خود بیمناک هستند.
ناظران تاکید می‌کنند که این موفقیت زمانی بیش از پیش آشکار می‌شود که دو طرف ایرانی و ترک، پس از سفر رجب طیب اردوغان، نخست وزیر ترکیه به تهران بر اتفاق نظر خود جهت مبارزه با تروریسم تاکید می‌کنند که با حمله جنگنده‌های ترکیه به کاروان‌های داعش در مزرهای مشترک ترکیه و سوریه همراه بود و این نشان می‌دهد، ترکیه و بسیاری از کشورهای دیگر که زمانی حامی معارضان سوری و گروه‌های مسلح در سوریه بودند، هم اکنون در سیاست‌های خود در قبال بحران سوریه تجدید نظر کرده و هم اکنون از مبارزه با تروریسم سخن می‌گویند.
تجربه لبنان ثابت کرد که جنگ‌های داخلی را نمی‌توان با برگزاری یک کنفرانس حل کرد، همه به یاد دارند که برای حل جنگ‌های داخلی لبنان چندین کنفرانس برگزار شد تا مذاکره کنندگان با تعدیل دیدگاه‌های خود سرانجام توافقنامه طائف را امضا کردند، در حالی که بحران سوریه بسیار پیچیده‌تر و گسترده‌تر از بحران‌های مشابه منطقه‌ای است و به همین دلیل به نظر می‌رسد، برای حل آن نیاز به کنفرانس‌های متعدد است تا مذاکره کنندگان دیدگاه‌های خود را تعدیل و به توافقاتی دست یابند.
به همین دلیل ناظران تاکید می‌کنند که روند مذاکرات برای حل بحران سوریه اگرچه از ژنو و کنفرانس ژنو 2 آغاز شد، اما به آن منتهی نمی‌شود، بلکه در مونیخ نیز ادامه می‌یابد و در دیدارهای آینده منطقه‌ای و بین المللی باز هم استمرار خواهد یافت و حتی ممکن است؛ در آینده شاهد برگزاری کنفرانس‌هایی در خود سوریه مثلا در مناطقی همچون «جوبر» و «القدم» و «یلدا» و «الحجر الاسود» باشیم، به ویژه آنکه از این مناطق خبرهایی درباره به ثمر نشستن آشتی‌های ملی به گوش می‌رسد و این نکته‌ای است که بشار اسد، رئیس جمهوری سوریه پیش از آغاز کنفرانس ژنو 2 نیز به آن اشاره کرد و گفت که اگرچه نتایج این کنفرانس ملموس و آشکار نیست، اما می‌تواند، ادامه مذاکرات و گفت‌وگوها باشد.
به همین دلیل ناظران تاکید می‌کنند که باید نگاهی دقیق‌تر به روند مذاکرات ژنو 2 داشت، چراکه این مذاکرات از ژنو آغاز خواهد شد و خیلی زود ادامه آن را در میدان العباسیین در دمشق ادامه خواهد یافت. به همین دلیل سوالی که در اینجا مطرح می‌شود، این است که وقتی کنفرانس «ژنو 2 » در تحقق اهدافش ناکام نشان داده، کنفرانس «ژنو 3 » در تحقق این اهداف موفق خواهد بود.
روزنامه «الجمهوریه» چاپ بیروت در مقاله‌ای به قلم «طارق ترشیشی»، تحلیلگر لبنانی امور سیاسی درباره رهاوردهای کنفرانس ژنو 2 می‌نویسد: اختلافات میان دو طرف سوری مذاکره کننده نشان داد که این اختلافات بیش از آنکه اختلاف میان طرف‌های سوری باشد، اختلاف میان حامیان منطقه‌ای و بین المللی آنهاست و در این میان هئیت نمایندگان ائتلاف معارضان تلاش بسیاری داشت تا شرایط حاکم بر ژنو 1 را بر ژنو 2 نیز تحمیل کند. در حالی که هیئت نمایندگی سوریه تلاش داشت، بر خطر تروریسم در سوریه تاکید کند و راه حلی بین المللی جهت مقابله با این خطر فزاینده بیابد.
همچنین در حالی که مسکو با ایده مرحله انتقالی در سوریه مخالفت نداشت، اما برداشت‌های خاص خود را از این مرحله داشت. در مقابل آمریکا که نمی‌توانست منکر اصل مبارزه با تروریسم باشد، اما در عین حال برداشت دوگانه آمریکا از تروریسم با برداشت‌های دمشق و مسکو تفاوت بسیار داشت.
ناظران همچنین بر این باورند که ژنو 2 ثابت کرد که خواست و اراده بین المللی و منطقه‌ای در این کنفرانس بر آن بود که دو طرف درگیر در سوریه همچنان به مذاکرات وگفت‌وگوهای خود ادامه دهند و با وجود اختلافات بسیار و عدم رضایت معارضان آنها را به نشستن پای میز مذاکره وادار کرد و اینکه اگرچه سخنان تندی از سوی طرف‌های مذاکره کننده بر زبان جاری شد، با این حال خواست و اراده بین المللی ادامه مذاکرات و عدم تعویق وتعطیلی آن بود.
این ناظران تاکید می‌کنند، آنچه در ژنو 2 مهم می‌نمود، برگزاری آن بود و هیچ کس انتظار ندارد که مذاکرات 7 روزه صورت گرفته در ژنو به حل بحران بسیار پیچیده‌ای منتهی شود که 3 سال است، سوریه را درنوردیده است.
در حالی‌که ائتلاف معارضان سوری شرکت کننده در ژنو 2 به دیگر معارضانی که در آن شرکت نکرده بودند، خواهد گفت که هیچ امتیازی به طرف مقابل ندادیم و بر اصول و مبادی خود تاکید کردیم؛ در مقابل هیئت نمایندگی سوریه نیز سرمست از موفقیت‌های دیپلماتیک و سیاسی خواهد بود که در درجه اول «ولید المعلم»، وزیر خارجه این کشور در عرصه بین المللی محقق کرد و توانست صدای سوریه را به گوش جهانیان برساند.
در واقع یکی از موفقیت‌های انکار ناپذیر هیئت نمایندگان سوریه طی حضورش در کنفرانس ژنو 2 از بین بردن انزوای رسانه‌ای تحمیل شده بر دمشق طی 3 سال گذشته بود، چراکه تمام شبکه‌های جهانی از جمله شبکه‌های آمریکایی اظهارات و تصریحات اعضای هیئت سوری به ویژه مصاحبه‌های «بثینه شعبان»، مشاور اطلاع رسانی بشار اسد را با شبکه‌های «سی ان ان» و «فاکس نیوز» پخش می‌کردند.
اما سومین موفقیت هیئت سوری را باید در متمرکز کردن نگاه‌ها بر مبارزه با تروریسم ملاحظه کرد، چراکه نشانه‌های بسیاری وجود دارد که تاکید می‌کند، دامنه و گستره این تروریسم خیلی زود سراسر منطقه و همچنین عرصه بین المللی را فرا خواهد گرفت، همانگونه که کشورهای غربی هم اکنون به شدت از بازگشت تروریست‌ها به کشور خود بیمناک هستند.
ناظران تاکید می‌کنند که این موفقیت زمانی بیش از پیش آشکار می‌شود که دو طرف ایرانی و ترک، پس از سفر رجب طیب اردوغان، نخست وزیر ترکیه به تهران بر اتفاق نظر خود جهت مبارزه با تروریسم تاکید می‌کنند که با حمله جنگنده‌های ترکیه به کاروان‌های داعش در مزرهای مشترک ترکیه و سوریه همراه بود و این نشان می‌دهد، ترکیه و بسیاری از کشورهای دیگر که زمانی حامی معارضان سوری و گروه‌های مسلح در سوریه بودند، هم اکنون در سیاست‌های خود در قبال بحران سوریه تجدید نظر کرده و هم اکنون از مبارزه با تروریسم سخن می‌گویند.
تجربه لبنان ثابت کرد که جنگ‌های داخلی را نمی‌توان با برگزاری یک کنفرانس حل کرد، همه به یاد دارند که برای حل جنگ‌های داخلی لبنان چندین کنفرانس برگزار شد تا مذاکره کنندگان با تعدیل دیدگاه‌های خود سرانجام توافقنامه طائف را امضا کردند، در حالی که بحران سوریه بسیار پیچیده‌تر و گسترده‌تر از بحران‌های مشابه منطقه‌ای است و به همین دلیل به نظر می‌رسد، برای حل آن نیاز به کنفرانس‌های متعدد است تا مذاکره کنندگان دیدگاه‌های خود را تعدیل و به توافقاتی دست یابند.
به همین دلیل ناظران تاکید می‌کنند که روند مذاکرات برای حل بحران سوریه اگرچه از ژنو و کنفرانس ژنو 2 آغاز شد، اما به آن منتهی نمی‌شود، بلکه در مونیخ نیز ادامه می‌یابد و در دیدارهای آینده منطقه‌ای و بین المللی باز هم استمرار خواهد یافت و حتی ممکن است؛ در آینده شاهد برگزاری کنفرانس‌هایی در خود سوریه مثلا در مناطقی همچون «جوبر» و «القدم» و «یلدا» و «الحجر الاسود» باشیم، به ویژه آنکه از این مناطق خبرهایی درباره به ثمر نشستن آشتی‌های ملی به گوش می‌رسد و این نکته‌ای است که بشار اسد، رئیس جمهوری سوریه پیش از آغاز کنفرانس ژنو 2 نیز به آن اشاره کرد و گفت که اگرچه نتایج این کنفرانس ملموس و آشکار نیست، اما می‌تواند، ادامه مذاکرات و گفت‌وگوها باشد.
به همین دلیل ناظران تاکید می‌کنند که باید نگاهی دقیق‌تر به روند مذاکرات ژنو 2 داشت، چراکه این مذاکرات از ژنو آغاز خواهد شد و خیلی زود ادامه آن را در میدان العباسیین در دمشق ادامه خواهد یافت. به همین دلیل سوالی که در اینجا مطرح می‌شود، این است که وقتی کنفرانس «ژنو 2 » در تحقق اهدافش ناکام نشان داده، کنفرانس «ژنو 3 » در تحقق این اهداف موفق خواهد بود.
