اینکه “شهادت گوهری ارزنده باشد /رسد آن را که مخلص بنده باشد” در فرهنگ واعتقاد ما چیز جاافتاده ای است. جانبازان ،شهیدان زنده ای هستند که قبلا” نوعا”به دست اشقیا یک بار به شهادت رسیده اند و درنیمه راه دربرزخ شهادت قرار گرفته اند. برای آنان رسیدن به پایان این این راه نورانی شیرین و دلنشین است اما ما چه وظیفه ای درمقابل این پرستو های مهاجر داریم؟

اینان اگرچه شهادت برایشان آرزوست اما ما باید محیط زیستگاه موقت آنان را درمسیر این کوچ سرخ برای آنان تحمل پذیر کنیم تا بهره ای که نصیبمان می شود از نوع  بهره ای که نصیب اشقیایی چون صدامیان که بهانه ای لعنت شده دراین ماجرا بوده اند نباشد.

نکند که مسئولان ،خصوصا” آنانی که مسئولیت مستقیم این عزیزان را برعهده دارند ناخواسته درراهی قدم بردارند که موجبات کوچ زود هنگام این پرندگان خونین بال را از محل زندگی ما واز شهردیارمان فراهم آورده باشند. مبادا با ندانم کاری کاری کنند که جامعه از برکت وجود این عزیزان بی بهره بماند واینطور تلقی شود که بدشان هم نمی آید شانه از این مسئولیت خالی کنند.

اسامی جانبازان شهیدی که دربالا به آنان اشاره شد تنها بخشی از جانبازان عزیزی است که از ابتدای امسال به یاران شهیدشان پیوسته اند.

آیا مسئولان ،خصوصا” مسئولان بنیاد شهید و امور ایثارگران تاکنون روی این مسئله حساس شده اند که چرا روند از دست دادن این واسطه های فیض الهی سرعت گرفته و آیا درصدد برآمده اند که این موضوع را بررسی کنند.