به گزارش شهدای ایران به نقل از فارس، در پی درگذشت استاد محمدحسین حشمت‌پور، استاد نام‌آشنای حکمت اسلامی و شارح متفرد کتاب «شفا»، حوزه‌های علمیه یکی از کم‌نظیرترین چهره‌های حکمت و تدریس متون کلاسیک فلسفی را از دست دادند؛ مردی که فلسفه را نه از سر دلبستگی، بلکه با بی‌میلی آغاز کرد، اما عمری را با صبوری و استواری در خدمت فهم و تدریس آن سپری ساخت.
استاد حشمت‌پور در ایام جوانی فلسفه را مفهومی غریب و حتی منفور می‌دانست؛ چنان‌که خود تصریح می‌کرد در مشهد، فلسفه جایگاهی نداشت و او از همگان در ضدیت با آن متعصب‌تر بود. اما تقدیر الهی او را به مسیری کشاند که نه‌تنها به تدریس فلسفه پرداخت، بلکه از معدود اساتیدی شد که تمام اجزاء کتاب شفا از طبیعیات تا ریاضیات را تدریس کرد و تنها دو بخش موسیقی و فن قیاس را باقی گذاشت. باوجودآنکه بارها بر بی‌میلی خود نسبت به فلسفه تأکید داشت و علوم دیگر همچون فقه، حدیث و تفسیر را برتر می‌دانست، اما فلسفه را از سر احساس وظیفه و خلأ موجود در حوزه بر دوش گرفت.
او که روزگاری تدریس شفا را از سر اصرار طلاب آغاز کرده بود، بعدها با شگفتی از فهم آسان مطالب دشوار آن سخن می‌گفت. بااین‌حال، همواره در بیان‌هایش تأکید داشت که اگر کسی از او مشورت بخواهد، فقه را بر فلسفه مقدم می‌داند و علاقه قلبی‌اش نیز با متونی همچون «حاشیه مکاسب» است، نه با فلسفه نظری. او حتی تدریس عرفان را با وجود درخواست‌های مکرر طلاب نپذیرفت و با استناد به استخاره‌ها و دغدغه انتقال دقیق مطالب، آن را کنار گذاشت.
استاد حشمت‌پور با روحی متواضع و زبانی صریح، در سال‌های پایانی عمر از کاهش علاقه طلاب به متون عمیق حکمی گلایه‌مند بود و شرایط پساکرونا را سبب خالی‌شدن حجره‌ها و افول دروس سنگین می‌دانست. درگذشت این استاد وارسته، نه‌تنها فقدان یک معلم، بلکه پایان دوره‌ای از اهتمام بی‌ادعا به سنت درخشان حکمت اسلامی در حوزه‌های علمیه است. روحش شاد و راهش پررهرو باد.