به گزارش شهدای ایران، این عبارت، پاسخ رییس‌جمهور میانمار به مسوول امور آوارگان سازمان ملل متحد بود كه در میانمار با یكدیگر دیدار داشتند و در حقیقت گویای رنج اقلیت مسلمان در كشوری است كه تاریخ در گذشته و حال شاهد موج كشتار و خشونت علیه آنان بوده است.

«روهینگیا» یكی از بزرگ‌ترین اقلیت‌های موجود در جهان كنونی است كه در معرض بدترین ستم‌ها و اقدامات نژادپرستانه (طبق گزارش سازمان ملل متحد)‌ قرار گرفته است.

جنایت‌هایی كه در حق این اقلیت مسلمان در سرزمین «آراكان» در مرز بنگلادش انجام می‌شود،‌ كاملا برنامه ‌ریزی‌شده است و در زمانی صورت می‌گیرد كه بسیاری از رسانه ‌های دنیا بر دموكراسی در میانمار پس از سپری شدن دوران دیكتاتوری تاكید دارند و ادعا می‌كنند رییس ‌جمهور این كشور دارای «افكاری اصلاح ‌طلبانه» بوده و می‌خواهد اصلاحات را در این كشور اجرا كند.

میانمار كشوری است در جنوب شرق آسیا و تعداد مسلمانان ساكن در این سرزمین به حدود پنج میلیون نفر می‌رسد كه بسیاری از آنان در منطقه «آراكان» زندگی می‌كنند.

این منطقه طی 60 سال گذشته شاهد كشتار، نژادپرستی و نسل‌كشی بوده كه از سال 1948 آغاز شده است؛ یعنی زمانی كه دولت وقت بریتانیا به میانمار حق استقلال اعطا كرد، به این شرط كه پس از 10 سال به تمامی اقلیت‌ها حق استقلال داده شود.

اما پس از آن كه دولت میانمار به استقلال رسید، تعهد خود را نادیده گرفت و شروع به اشغال منطقه «آراكان» كرد و از آن لحظه تاكنون انواع اقدامات ضدانسانی را علیه مسلمانان انجام می‌دهد.

در طول این سال‌ها، بیش از یكصد هزار انسان كشته شده و حدود 1.5 میلیون نفر نیز به اجبار به بنگلادش مهاجرت كردند.

رنج و سختی مسلمانان روهینگیا همچنان ادامه دارد و آنان هیچ حق شهروندی ندارند، زیرا به موجب قانون تصویب شده سال 1982، مسلمانان روهینگیا، خارجیانی تلقی می‌شوند كه در زمان اشغال انگلستان وارد میانمار شده‌اند.

در نتیجه حق داشتن شهروندی از آنان سلب شده و در حقیقت از هیچ هویتی برخوردار نیستند. طبق قانون میانمار، مسلمانان این سرزمین از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی محروم هستند، بدون دستمزد به كارهای سخت واداشته می‌شوند، حق تجارت ندارند و زمین‌هایشان مصادره می‌شود.

مسلمانان همچنین حق ندارند در ارتش به كار گرفته شوند و از حضور در صحنه سیاسی میانمار و تاسیس سازمان‌ها و گروه‌های سیاسی یا انجام فعالیت سیاسی محروم هستند.

دولت‌های گوناگون میانمار، مالیات‌های سنگینی برایشان وضع كرده و فرزندانشان را از تحصیل در دانشگاه‌ها محروم می‌كنند.

علاوه بر این امكان مسافرت به دیگر نقاط دنیا برایشان وجود ندارد و همچنین قوانین ظالمانه‌ای درخصوص ازدواج برای آنان وضع شده است.

در ماه ژوئن گذشته، مجددا خشونت، كشتار، تجاوز و نسل‌كشی در حق مسلمانان میانماری آغاز شد و در این روند، دستگاه‌های دولتی این كشور نیز با گروه‌های افراطی بودایی همكاری كردند كه در اثر این اقدامات ظالمانه، حدود هزار نفر كشته شده و هزاران خانه ویران یا سوخته شد و صدها نفر از مسلمانان بازداشت شدند و بیش از 30هزار نفر از ترس كشته شدن، شكنجه و ترور، كشور را ترك كردند.

مهاجران مسلمان هم‌اكنون با دو مشكل مواجهند: یكی از سوی دولت میانمار كه تلاش می‌كند آنان را به كشور بنگلادش بفرستد، با این بهانه كه از اصالت بنگلادشی برخوردارند و دوم كشور بنگلادش به دلیل جمعیت انبوه و بحران‌های اقتصادی داخلی خود از قبول آنان سرباز می‌زند.

برخی از كسانی كه به بنگلادش رسیده و از میانمار جان سالم به در برده‌اند، ماجراهای دردآوری را بیان می‌كنند.

یكی از این افراد به رسانه‌های خارجی گفت: بالگرد هنگام فرار مسلمانان از میانمار، روی آنان آتش گشود و سه نفر از نزدیكانم كشته شدند. علاوه بر این برخی كودكان هنگام عبور از رودخانه غرق شده و تعداد دیگری بر اثر گرسنگی جان باختند. در آخر نیز برخی از افرادی كه به بنگلادش رسیدند، مجبور شدند دوباره به میانمار بازگردند.

افكار عمومی جهان تا این لحظه فقط این اقدامات ضدانسانی را محكوم كرده و مسوولیت انسانی و بین‌المللی هنوز به درجه صدور قطعنامه یا وادار ساختن دولت میانمار به توقف نسل‌كشی این اقلیت نرسیده است.

جامعه جهانی باید فشارهای سیاسی و اقتصادی خود را افزایش دهد و ناظران بین‌المللی به میانمار اعزام كند و برای حفظ آرامش و امنیت و توقف خشونت و نقض حقوق بشر دست به كار شود. نقش رسانه‌ها نیز در كشف حقایق و رخدادهای كنونی در میانمار مهم است.

خبرنگار روزنامه نیویورك‌تایمز از بنگلادش تصریح كرد: «جهان باید به میانمار توجه كند و نباید دموكراسی را در كشوری كه هزاران نفر از زنان و مردانش در آب رودخانه‌ها غرق شده‌اند، به رسمیت بشناسد.

اگر كشتار و سیاست فشار در حق مسلمانان متوقف نشود، دموكراسی میانمار به صورت گیاهی بدبو و متعفن ظاهر خواهد شد.

روزنامه الحیات