به گزارش شهدای ایران به نقل از صراط  بیش از دو دهه بود که تئوری جدایی ورزش و به تبع آن، فوتبال از سیاست، توسط عادل فردوسی پور در سیمای جمهوری اسلامی ترویج می شد. این درحالی بود که نه تنها در همان کشورهای مهد فوتبال، از این ورزش بعنوان یکی از اصلی ترین نمادهای پیشبرد اهداف سیاسی توسط حکمرانان استفاده می شد بلکه حتی تئوریسن ایرانی آن نیز با گنجاندن مصاحبه های اختصاصی با افرادی همچون سید حسن خمینی و محمدجواد ظریف در برنامه 90، نشان داد که مدعای فوتبال غیرسیاسی، حتی برای خودش نیز چندان محلی از اعراب نداشته و ندارد!

حال همین ورزش محبوب در سراسر جهان، بیش از یکسال است که به محل تخلیه نفرت و انزجار نسبت به جنایت های ددمنشانه رژیم صهیونیستی ضد فلسطینیان و لبنانی های بیگناه تبدیل شده و چه فوتبالیست ها و چه تماشاگران، به هر بهانه ای سعی دارند تا ضدیت خود با رژیم کودک کش اسرائیل و حمایت از فلسطینیان را به نمایش بگذارند.

در همین رابطه، در چارچوب هفته چهارم مسابقات لیگ اروپا، آژاکس آمستردام میزبان مکابی تل‌آویو بود. مسابقه‌ای که با باخت تحقیرآمیز تیم رژیم اشغالگر همراه بود اما سر دادن شعارهای زننده هواداران تیم فوتبال اسرائیلی باعث شد تا درگیری شدیدی میان هواداران آژاکس و صهیونیست های حاضر در استادیوم پس از سوت پایان بازی رخ دهد. بر اساس ویدئوهای منتشرشده در جریان درگیری فیزیکی هواداران آژاکس تعدادی از صهیونیست‌ها زخمی شدند.

این درحالیست که حمایت از فلسطین به رغم تمام محدودیت‌ها، امری جدید در ورزشگاه‌های اروپا به حساب نمی‌آید. باشگاه سلتیک اسکاتلند بارها با خلق صحنه‌های باشکوهی از به اهتزاز در آوردن پرچم فلسطین در سکوهای خود به چشم رسانه‌های جهان آمده است. افزون بر این، اخیراً هواداران تیم پاری سن ژرمن یک بنر حمایتی بزرگ از فلسطین و لبنان را در ورزشگاه پارک‌ دوپرنس به نمایش در آوردند. بر روی این بنر نقش یک مرد فلسطینی با چهره پوشیده شده، یک کودک با پرچم لبنان، قبه‌الصخره به عنوان نماد فلسطینی شهر بیت‌المقدس و عبارت بزرگ «فلسطین را آزاد کنید» به چشم می‌آمد.

جالب آنکه اگرچه هواداران فوتبال در اروپا با وجود تمام محدودیت ها، مخاطرات و هزینه هایی که ممکن است در حمایت از مردم مظلوم فلسطین برایشان ایجاد شود، در این مسیر ثابت قدم هستند اما در فوتبال بی ارزش، فاسد و پرحاشیه ایران، نه تنها هیچ صدای خودجوشی در حمایت از مقاومت مردم لبنان و فلسطین در استادیوم های ورزشی شنیده نمی شود بلکه کماکان تمرکز اهالی فوتبال ایران بر «شیرینی بیرانوند» و «ورود زنان به ورزشگاه ها» و «آمدن یا نیامدن کمک داور ویدیویی موسوم به VAR» معطوف است!

بیاد آورید که همین فوتبالیست های ساکت در برابر جنایات رژیم صهیونی در حق فلسطینیان، چگونه در بزنگاه هایی همچون «خودسوزی سحر خدایاری (موسوم به "دختر آبی"»، «شادی نکردن بازیکنان استقلال در قهرمانی سوپرجام 1401 در حمایت از فتنه "زن، زندگی، آزادی"» یا «بستن مچ بند سبز از جانب بازیکنان تیم ملی فوتبال در اوج اغتشاشات "فتنه 1388"»، با موج سواری بر پروپاگاندای ایجاد شده، خود را همچون پهلوان پنبه های سیاسی، به ملت قالب کردند!

حقیقتاً باید به حال فوتبال ایران افسوس خورد که اگرچه در عرصه میدان و با انجام دو عملیات وعده صادق، به کابوس شبانه روزی رژیم صهیونیستی و حامیانش تبدیل شده اما در حوزه دیپلماسی فرهنگی و ورزشی، جز ننگ و حسرت و نکبت برای جبهه مقاومت، دستاوردی نداشته است و غیرمسلمانان اروپایی همچون هلند و فرانسه و اسکاتلند، فرسنگ ها از ما جلوترند!