آتش که در جایی از این ابرشهر بالا میگیرد آتشنشانان بهعنوان خطمقدم دل به دریا میزنند تا جان انسانها را نجات دهند و شهر را از این بلا دور کنند اما خدا به داد روزی برسد که بیمارستانی آتش بگیرد؛ اطفای حریق کوچکترین دغدغه میشود.
به گزارش شهدای ایران به نقل از همشهری آنلاین، هنگامی که ساختمانهای تجاری و حتی مسکونی آتش میگیرند، زودتر تخلیه میشوند و افراد سریع به سمت راهپلهها میروند اما بیمارستان اینطور نیست و بیماران نیاز به کمک دارند. اینجاست که خطر بیشتر خود را نشان میدهد؛ آن هم زمانی که نمای پلاستیکی در حال شعله کشیدن است و هر لحظه ممکن است آتش وارد طبقهها شود. آتشنشانهای این شهر روایتهای خود را از آنچه پنجشنبه ۵ بهمنماه در بیمارستان گاندی رخ داد به همشهری میگویند.
حسن سیفی، معاون عملیات آتشنشانی تهران:
پیش از آنکه خبر آتشسوزی برسد به مناسبت روز پدر در دورهمی خانوادگی بودم و پس از اعلام حریق فورا به سمت محل حادثه حرکت کردم. در راه گزارشهایی از ارزیابی آتشسوزی و اقداماتی که انجام شده بود، میرسید. خوشبختانه با همکاری پلیس راهور مسیر خودروها هدایت شده و راه رسیدن ماشینهای آتشنشانی که از ایستگاههای مختلف اعزام شده بودند، باز شده بود. نیروی انتظامی هم در این زمینه با آتشنشانی همکاری کرده و تجمع زیادی در اطراف محل حادثه نبود. وقتی مقابل بیمارستان رسیدم متوجه شدم که نه فقط در بخشهای بیمارستان تعدادی بیمار بستری هستند بلکه در نقاط خاصی مانند ICU هم بیمارانی هستند که جابهجایی آنها دشوار است. حتی یکی از بیماران شرایط ویژهای داشت که امکان نداشت دستگاهها را از او جدا کنند. چند تن از همکاران با تجهیزاتی در اطراف تخت او حلقه زدند که اگر آتش نزدیک شد شعلهها را کنترل کنند. شرایط خطرناک بود؛ زیرا ممکن بود آتش به ICU هم برسد. یک دستگاه فن هم آماده بود که دود را از این نقطه خارج کند. تقریبا در نیمه عملیات بودیم که پزشکان توانستند شرایط این بیمار را تثبیت کنند و موفق شدیم او را هم مانند دیگران خارج کنیم. ۸ تیم وارد ساختمان شده بودند تا تمام طبقات را بازدید و اتاقها را یکییکی تخلیه کنند. این کار زمانی انجام میشد که نمای کامپوزیتی همچنان در حال سوختن بود. اصل اساسی رعایت اصول ایمنی و استانداردهاست اما نمیتوان شجاعت نیروهای آتشنشان را نادیده گرفت که در این مواقع جان خود را به خطر میاندازند تا دیگران را نجات دهند. کار اطفای حریق تا ساعت ۱۲ و یکبامداد تمام شده بود اما تعداد از نیروهای آتشنشانی برای اطمینان از رفع خطر تا صبح روز بعد در محل باقی ماندند.
احمد صفری، مدیر منطقه ۲ عملیات آتشنشانی تهران:
آتشسوزی بیمارستان گاندی در بین دیگر حوادث اخیر یک واقعه بزرگ بود و حریق سنگینی محسوب میشد که با کمک نیروهای آتشنشانی و دیگر ارگانها از گسترش آن جلوگیری شد و به لطف الهی تلفات جانیای نداشت. من در مسجد بودم و مراسمی مرتبط با اعتکاف در حال برگزاری بود که خبر دادند بیمارستان گاندی آتش گرفته است. وقتی به محل رسیدم نمای کامپوزیتی ساختمان کاملا شعلهور شده بود. همکاران آتشنشان که قبلا با این مورد روبهرو شدهاند میدانند که آتش گرفتن کامپوزیت در هر حالتی خطرناک است. اگر نمای طبقات پایین ساختمان آتش بگیرد شعلهها کمکم به سمت بالا میروند و در مدت کوتاهی تمام قطعات نما آتش میگیرد. اگر آتش از طبقات بالا شروع شود، تکههای کامپوزیت که در حال سوختن هستند و پلاستیکهای ذوبشده شعلهور، به سمت پایین جریان پیدا میکنند و طبقههای پایین هم میسوزند. همین اتفاق هم در این بیمارستان افتاده بود و شعلهها به همه جهت پراکنده شده بودند. احتمال اینکه آتش به درون طبقهها هم منتقل شود، زیاد بود. طبق آموزشهای قبلی باید ۳ مرحله را اجرا میکردیم؛ اول دور کردن افراد از نقاط خطرناک که شامل تخلیه کامل ساختمان میشد. پس از آن کنترل آتش تا به نقاط جدید سرایت نکند و در مرحله سوم هم اطفای حریق. کادر درمان هم با آتشنشانها همکاری کردند تا بیمارانی که ناتوان بودند را خارج کنیم؛ زیرا به وضعیت آنها اشراف داشتند. اگرچه ورود به ساختمانی که در حال سوختن است برای هر کسی ایجاد ترس میکند اما وقتی این کار با همراهی و راهنمایی نیروهای آتشنشان انجام میشود در افراد نوعی اطمینان ایجاد میکند و میدانند که اگر به راهنماییهای آتشنشانها عمل کنند آسیب نمیبینند. این بود که توانستیم بیماران را خارج کنیم. نردبانها را هم بالا بردیم و با جریان آب توانستیم بهتدریج آتش را کنترل کنیم. به لطف خدا حریق مهار شد و شهروندان نجات پیدا کردند.
علیاکبر فرمانی، مدیر منطقهیک عملیات آتشنشانی تهران:
به تناسب روز تعطیل در خانه بودم که خبر دادند بیمارستان گاندی آتش گرفته است. از غرب تهران به سمت محل حادثه حرکت کردیم. نرمافزار گوشی تلفن همراه نشان میداد که خیابانهای اطراف پر از ترافیک است اما خوشبختانه مردم راه را برای خودروهای آتشنشانی باز کرده بودند و تعدادی از همکاران ما توانستند به محل برسند. من از سمت خیابانی که در شرق بیمارستان قرار داشت به محل رسیدم و دیدم که بعضی از نیروهای آتشنشانی از روی نردبانها و بعضی از روی پشتبام ساختمانهای مجاور در حال اطفای حریق هستند. وارد ساختمان شدم. تعدادی از بیماران با کمک کادر درمان در حال خروج بودند. در بیسیم آتشنشانی اعلام شده بود که احتمالا در طبقات دیگر کسانی محبوس شده باشند. در ضلع جنوبغربی ساختمان تراکم دود و آتش زیاد بود. طبقه هشتم ساختمان کاملا شعلهور بود. به این حالت «فلشاور» میگویند که در آن حرارت بهشدت زیاد میشود. سرلولههای آب را تا آن طبقه آورده بودیم ولی اول برخی نیروها با ماسک و لباس ضدشعله وارد شدند تا اطمینان پیدا کنیم کسی در میان این طبقه گرفتار نشده باشد. ممکن بود کسی در جایی زنده مانده باشد و باید اول او را نجات میدادیم ولی خوشبختانه کسی در این طبقه نبود. وقتی نیروها از جستوجو برمیگشتند، لباس و تجهیزاتی که حمل میکردند داغ شده بود. با جریان آب آتش را مهار کردیم. همزمان در بیسیم اعلام کردند که طبقات ۱۰ و ۱۱ هم آتش گرفته است؛ به نظر میآمد که آتش نمای کامپوزیتی به پردههای اتاقها رسیده و از آنجا در طبقات پخش شده بود. چند تیم دیگر به طبقههای بالاتر فرستاده شدند تا مراحل تخلیه و جستوجو و بعد اطفای حریق را انجام دهند. حدود ساعت ۱۲ شب بود که مشخص شد آتش مهار شده است.
