مهرداد بذرپاش طی یادداشتی به نقش سران فتنه و در ناامنی و شهادت تعدادی از جوانان حامی انقلاب اسلامی پرداخت.

متن کامل این یادداشت به این شرح است:

فتنه‌گران برای پیشبرد مقاصد خود در هر جامعه‌ای از جمله جامعه ما دو کار را توامان انجام می دهند:

1- کشته شدن مخالفین با هدف از بین بردن مخالفین

2- کشتن برخی موافقین با هدف مظلوم نمایی

1-کشتن کسانی که در سر راه اهداف شوم فتنه گران قرار دارند و سعی می کنند نگذارند فتنه گران به اهدافشان برسند برای آنها یک امر عادی است آن هم با هدف رعب و وحشت در مردم. کشتن افرادی که سعی می کنند از کیان مردم مظلوم و کشور عزیزشان دفاع کنند برای این قاتلان آدم های بی گناه و قاتلان حقیقت، یک کار بسیار عادی در سر راه اهدافشان است. کافی است یک نگاه به عملکرد سازمان مجاهدین(منافقین) داشته باشیم می بینیم که به چه راحتی افراد را با هدف حذف مخالفین و ایجاد رعب و وحشت در دل مردم، حذف فیزیکی و به شهادت می رساندند و  این جانشینان شایسته اینها نیز از این امر فروگذار نمی کنند. جان انسانها مانند رفقای تکفریشان هیچ ارزش و بهایی در مقابل اهداف آنها ندارد.

2-کشتن برخی همفکران و بعضاً همراهان آنها لااقل در ظاهر با هدف مظلوم نشان دادن خود و اهداف خود. این جماعت برای رسیدن به اهداف پلید خود از کشتن همراهان خود نیز ابایی ندارند و این کشتار را با هدف پیشبرد نهضت خود توجیه می کنند.این جماعت و موجودات عجیب و غریب زمانی که از پشتوانه اجتماعی تهی می شوند و نیاز به بازسازی و جمع آوری یار و نفر دارند رو به یک چنین کارهای پلیدانه می زنند که جماعتی را با تحریک احساساتشان با خود همراه نمایند و مدتی با فضاسازی به نان و نوایی برسند.

حال یک سوال جدی پیش می آید که چرا پس از حصر سران فتنه پس از سال 88 کشته شدن مخالفین و موافقین این فتنه گران متوقف شد؟ آیا علت این کشتار اینها بودند که پس علت این توقف هم روشن است. آیا این طور نیست؟